Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΑΣΧΗΜΙΑΣ

Τελικός Ευρώπης. Έστω κι αν αντίπαλοι είναι δυο αγγλικές ομάδες, η Τότεναμ και η Μάντσεστερ. Γιουνάιτεντ. Μια μάχη αξέχαστη με αληθινά δυο διαφορετικά ημίχρονα, ολότελα συναρπαστικά και σίγουρα αντιποδοσφαιρικά. Αδιάφορο! Κανένας θεατής, πολύ περισσότερο οπαδός, δεν περιμένει ποιότητα και... δικαιοσύνη στη μπάλα. Τι θα γραφτεί στο τέλος ενδιαφέρει, ποιος θα είναι ο τελικός νικητής. 

Μοιρασμένο το παιχνιδάκι στο πρώτο μέρος και ανατροπή των πάντων στην επανάληψη. Φταίει το γκολ της Τότεναμ στα τελευταία λεπτά της πρώτης πράξης. Στο βήτα, λοιπόν, ημίχρονο είδαμε ένα άλλο ματς. Οι της Τότεναμ όλοι πίσω και οι αντίπαλοι όλοι μπροστά. Τι είναι αυτό; Μόνο ο ένας αντίπαλος τραβούσε κουπί, όπως το τραβούσε, και η Τότεναμ απλά να προσπαθεί να κρατήσει το μηδέν. Ποιος ασχολείται από τους οπαδούς της Τότεναμ και ποιος... παρηγορείται από εκείνους της Μάντσεστερ; Ο κανένας. Οοοοοόλοι ήθελαν μόνο τη νίκη. Τίποτα άλλο! Όπως κι αν έλθει η... επιτυχία. Μ' αυτήν να φύγουν από την Ισπανία.

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Αυτός είναι ο οπαδός, όλοι οι οπαδοί. Η καταραμένη νίκη, το κύπελλο έχει αξία, τίποτα άλλο. Έτσι γράφεται η Ιστορία. Καμία σημασία, καμία αξία έχει ο τρόπος, ο έντιμος και αθλητικός. Αν η επιτυχία ήρθε καθαρά ή βρώμικα. Μετράει - και το έβλεπες στα μάτια των θεατών- μόνο η κατάκτηση της γαμημένης νίκης.