ΟΛΑ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Αν το κράτος κυνηγάει μια φορά τον φοροκλέπτη, τότε πρέπει να την πληρώνει επί δέκα ο δήμαρχος που φοροδιαφεύγει. Θα εξηγήσω το σκεπτικό μου.

Ο πολίτης που προσπαθεί να κρυφτεί από την εφορία γλυτώνει λεφτά από την τσέπη του. Έτσι δεν είναι; Έτσι είναι. Δηλώνει λιγώτερα από τα έσοδα του ο φορολογούμενος, κάποια πράγματα δεν τα δηλώνει καθόλου.

Ο δήμαρχος εξ ορισμού επιβάλλεται να έχει περισσότερο πολιτική συνείδηση από τον πολίτη, από τον ψηφοφόρο. Περισσότερη κρατική συνείδηση. Επειδή ο δήμαρχος είναι πολιτικός. Επειδή σα δήμαρχος διαχειρίζεται κρατικό χρήμα, δημοτικό χρήμα, όχι προσωπικό, όχι οικογενειακό.

Σαράντα περιφερειάρχες και 75 δήμαρχοι την έχουν κάνει αβαβά στην εφορία. Φταίνε τα κόμματα! Πρώτα τα κόμματα είναι ένοχα και μετά οι φοροκλέπτες δήμαρχοι και περιφερειάρχες. Και γιατί φταίνε τα κόμματα;

Το κόμμα τάδε δεν στήριξε τον δείνα δήμαρχο; Το κόμμα δεν πρότεινε και με τη δική του δυναμική εξέλεξε τον δήμαρχο, τον περιφερειάρχη; Άρα, αν αύριο αποδειχθεί ματσαράγκας ο δήμαρχος, ότι έβλαψε την εφορία τόσο, τόσο ποσό να αφαιρεθεί από την κρατική επιχορήγηση από το κόμμα.

Εκτός κι αν δεχθούμε ότι και στην υπόθεση υπόδειξης υποψηφίων στην τοπική αυτοδιοίκηση τα κόμματα είναι πάλι ανεύθυνα. Ότι η ευθύνη ανήκει ολοκληρωτικά στον γίγαντα λαό που έχει τον τελευταίο λόγο στην κάλπη.

Φοβερό, ε; Όλα τα φορτώνουν στον λαό. Και του ζητάνει του φουκαρά να ψηφίζει και αυτός, ο λαός, να ελέγχει τους πολιτικούς. Τα κόμματα είναι για τα εύκολα. Να προτείνουν υποψηφίους.

Διαβάστε ακόμα:

Οι σκοπιμότητες πίσω από την κονόμα