ΣΤΟ ΝΤΕΡΜΠΥ ΤΟΥ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟ

Τσάμπιονς ληγκ και γιουρόπα ληγκ δεν είναι τίποτα άλλο παρά μπίζνες. Εννοώ για τους διοργανωτές του έργου. Κι αυτό είναι υγεία. Να είσαι φίλος του ποδοσφαίρου και να βλέπεις το ποδόσφαιρο σα θέαμα. Να είσαι ποδοσφαιριστής και να βλέπεις τη δουλειά σαν ποδοσφαιριστής. Έτσι και ο έμπορας, ο διοργανωτής του τσάμπιονς ληγκ και του γιουρόπα ληγκ να ενεργεί σαν επιχειρηματίας. Ναι, αυτό είναι υγεία.

Η αρρώστεια είναι να βλέπεις το ποδόσφαιρο σα θρησκεία. Όπως να περιμένεις να σου ανεβάζει την πατριωτική σου υπερηφάνεια, να στην κατεβάζει. Να σου χαλάει την καθημερινότητά σου, να στην φτιάχνει. Τι είναι αυτά, ρε; Νοσηρά πράγματα είναι.

Η μπάλλα είναι η καλύτερη λαϊκή διασκέδαση. Η πιο παρεΐστικη. Βλέπεις το ματς, όχι το ντέρμπυ του φτωχού με τον ξεβράκωτο, τη σύγκρουση του νεκρού με τον πεθαμένου, και περνάς δυο-τρεις ώρες μια χαρά με τα φιλαράκια σου.

Πώς όμως, να δεις μπάλλα συναρπαστική και ποιοτική όταν στο έργο παίζουν κομπάρσοι σε κεντρικούς ρόλους. Μαριμπόρ, λέει, και Λουντογκόρετς, και ΑΠΟΕΛ, και Μάλμε, και Μπασλ. Εγώ θέλω ιλουστρασιόν πράμα. Σταριλίκια.

Δεν κατάλαβα. Παίζει ταινία με τον Αλ Πατσίνο και τον Μπραντ Πητ ο ένας σινεμάς κι εγώ κόβω εισιτήριο στον απέναντι κινηματογράφο όπου πρωταγωνιστούν ο Τζων Λίγος και ο Τζιμ Κανένας; Δεν νομίζω.

Δεν βγαίνει τσάμπιονς ληγκ με τόσες πολλές ομάδες, με 32. Δεν μπορεί να αποφύγεις και τις μέτριες ομάδες, τόσο σε λούστρο όσο και σε αγωνιστική αξία. Ομάδες που δεν προσθέτουν αλλά μόνον τσουρνέβουν από τη λάμψη και τα φράγκα του τσάμπιονς ληγκ.

Διαβάστε ακόμα:

Να ψάχνω σα την καφετζού