ΤΑ ΠΡΩΤΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ

Λίγο πριν από την επανέναρξη των συζητήσεων με την τρόικα ο αποδυτηριάκιας σπεύδει να θέσει υπ’ όψιν σας ορισμένα στοιχεία για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Να αντιληφθεί και ο πιο αδαής προς τα που πάμε. Και να μην πέσει θύμα παραπληροφόρησης, όπως μετά κόλπα τους τον σπρώχνουν κυβερνητικοί και αντιπολιτευτικοί.

Ξεκινώ με το εύλογο ερώτημα. Γαμώ την κηδεία μου, τι μέλλον μπορεί να έχει μια κωλοχώρα όταν ο λεγόμενος ενεργός πληθυσμός, δηλαδή αυτοί που εργάζονται είναι
μόλις 2,5 εκατομμύρια, ενώ οι συνταξιούχοι ξεπερνάνε τα 2,7 εκ. ανθρώπους. Η διεθνώς αποδεκτή αναλογία για την επιβίωση των ασφαλιστικών ταμείων, κύριοι μαλάκες, είναι ένα προς τέσσερα. Ένας συνταξιούχος με τέσσερις εργαζόμενους. Πήρες πρέφα;

Το ίδιο ανατριχιαστικό είναι και το γεγονός ότι οι κάτω των 60 ετών συνταξιούχοι, φαινόμενο εντελώς ανύπαρκτο σε κάθε σοβαρή χώρα του κόσμου, ανέρχονται σε 500.000. Κι αυτό το μισό εκατομμύριο των εξηνταφεύγα συνταξιούχων επιβαρύνει το κράτος με 9 δις ευρώ. Όσο, δηλαδή, και τα τοκοχρεολύσια που αποπληρώνουμε για το δημόσιο χρέος.

Κουσουμάρεις τα νούμερα στην εξέλιξη του εθνικού χρέους και είσαι κατευθείαν να ρίξεις βουτιά απ’ το μπαλκόνι, απ’ το τρίτο όροφο και πάνω. Το 1995 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν 8.500 ευρώ και το κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος 8.246 ευρώ. Πάμε παρακάτω.

Το 2000 ήταν αντίστοιχα 12.600 ευρώ το ΑΕΠ και 12.896 το δημόσιο χρέος. Το 2008 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ έφθασε τα 20.800 ευρώ, και 23.381 το δημόσιο χρέος. Το 2013, όμως, που το κατά κεφαλήν ΑΕΠ συρρικνώθηκε σε 16.502 ευρώ, το δημόσιο χρέος πέταξε στα 28.816 ευρώ, δηλαδή στο 175 τα εκατό του εισοδήματος.

Σήμερα τα πράγματα έχουν ακόμα περισσότερο χειρωτερέψει. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Τα κεφάλια μέσα, λοιπόν. Τα πρώτα 30 χρόνια είναι δύσκολα.

Διαβάστε ακόμα:

Η πλουσιώτερη των 5 ηπείρων