ΥΠΕΡ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ ΚΑΙ Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΟΣ!

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Και ο Στέφανος Μάνος ψηφίζει Βαρουφάκη. Μονοκούκι. Προτείνει, μάλιστα να οριστεί αποκλειστικά υπεύθυνος των διαπραγματεύσεων, καθώς οι θέσεις του και όχι το στυλ του, όπως εξηγεί σε άρθρο του, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση μιάς συμφωνίας. Τι κρύβουν τα λόγια αυτά του πρώην υπουργού Οικονομίας που πολλές φορές στο παρελθόν έχει επικριθεί για ακραία φιλελεύθερες θέσεις; Μοιάζει παράξενο αλλά είναι αλήθεια ότι οι θέσεις του Στέφανου Μάνου συμφωνούν, τουλάχιστον θεωρητικά, με τις θέσεις του Γιάννη Βαρουφάκη σε μία σειρά θεμάτων – ακόμη και με το μνημόνιο. Παρακολουθήστε σημεία του δημόσιου διαλόγου τους στο διαδίκτυο το 2012.

Λέτε κ. Μάνο, έγραψε ο Βαρουφάκης, ότι το Μνημόνιο περιέχει, μέσα στα τόσα που αναφέρει, σοβαρές μεταρρυθμιστικές προτάσεις που συμπίπτουν με τις δικές σας θέσεις. Έτσι είναι. Αρκετές προτάσεις του συμπίπτουν και με τις δικές μου θέσεις. Πράγματα που θα έπρεπε να έχουμε εφαρμόσει χρόνια τώρα. Δεν είναι όμως αυτές οι προτάσεις εκείνες που κάνουν το Μνημόνιο... Μνημόνιο. Η πεμπτουσία του Μνημονίου (όχι μόνο του δικού μας, αλλά και της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας) είναι μια τεράστια δανειακή σύμβαση που φορτώνει με νέα (δημόσια) χρέη ένα πτωχευμένο δημόσιο έτσι ώστε να διατηρηθεί εν ζωή, όσο γίνεται, η τεράστια φούσκα του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα.

Μεγάλη συζήτηση μεταξύ των δύο έγινε και για την κατάργηση προνομίων. Και εδώ συμφώνησαν σε πολλά.

Στ.Μάνος: Να εξαλειφθούν όλες οι περιπτώσεις όπου το κράτος έχει κατοχυρώσει τη δυνατότητα άκοπου πλουτισμού μιας κοινωνικής ομάδας σε βάρος άλλης.

Γ. Βαρουφάκης: Αυτά τα λόγια είναι που, προς τιμήν του, τον κατατάσσουν στους ριζοσπάστες της πολιτικής σκηνής, δηλαδή σε έναν μακρύ κατάλογο ανθρώπων που τα έβαλαν με τα (ανορθολογικά και εκμεταλλευτικά) κεκτημένα.

Βέβαια, ο κατάλογος αυτός είναι ιδιαίτερα ετερογενής, καθώς περιλαμβάνει από ένθερμους θιασώτες της κοινωνίας των «ελεύθερων» αγορών, όπως ο David Ricardo (i), ή ο Friedrich von Hayek ...μέχρι τον αναρχικό Mikhail Bakunin (ii), τον φιλελεύθερο John Maynard Keynes (iii) και, βέβαια, τον Karl Marx (iv). Εν ολίγοις, ποια «κοινωνική ομάδα» επιλέγει να βάλει ο κάθε ριζοσπάστης στο στόχαστρό του (ως εκείνη που πλουτίζει «άκοπα» εις βάρος της κοινωνίας) προσδιορίζει το πολιτικό του στίγμα.

Θα βάλουμε λοιπόν στο στόχαστρο μας τους ταξιτζήδες; Τις μεγάλες επιχειρήσεις που ολιγοπωλούν την αγορά γαλακτοκομικών; Τους αγρότες που κάθονται στα καφενεία, μαζεύοντας τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, την ώρα που ιδρώνουν στα χωράφια τους οι μετανάστες; Τους τραπεζίτες που απαιτούν να παραμείνουν, ελέω ποταμών δημόσιων κονδυλίων, στο τιμόνι τραπεζών οι οποίες πτώχευσαν υπό την δική τους διαχείριση; Διαλέγοντας ποιους θα περιλάβουμε και ποιους θα αφήσουμε έξω από τον κατάλογο των υπό στόχευση προνομίων, επιλέγουμε το στίγμα μας. Μιας και με ρωτά ο κ. Μάνος ποια από αυτά τα προνόμια θα στοχοποιούσα, του απαντώ: Όλα! Αλλά αναλογικά με το κακό που κάνουν στην κοινωνία και λαμβάνοντας υπ’ όψη τα νέα προνόμια που μπορεί να δημιουργήσει η κατάργηση των προηγούμενων.

Στ.Μάνος: Το μένος κατά των τραπεζών είναι διεθνώς της μόδας. Με κίνδυνο να ενοχλήσω τον κ. Βαρουφάκη δεν θα ακολουθήσω το συρμό. Η οικονομία και η ανάπτυξή της χρειάζεται τις τράπεζες. Αν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ των συγκεκριμένων τραπεζιτών των 6 τραπεζών που μνημόνευσα και κάποιων που θα διόριζε η πολιτική εξουσία, δηλώνω ότι προτιμώ ανεπιφύλακτα τους τωρινούς. Μεταξύ τραπεζών που κινούνται στα πλαίσια της ιδιωτικής οικονομίας και κρατικών τραπεζών προτιμώ ανεπιφύλακτα τις πρώτες.

Διαβάστε ακόμα:

Η δεύτερη απόσυρση της δραχμής