ΠΟΥ ΣΚΟΝΤΑΦΤΕΙ Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ

Γράφει ο Ισαάκ Διιαμαντίδης

Για να λέμε του στραβού το δίκιο. Που το βρήκαμε γραμμένο να βγαίνουμε στη σύνταξη από τα σαράντα; Ποιος βιολογικός ή οικονομικός ή κοινωνικός λόγος δικαιολογεί την αποστράτευση ενός εργαζόμενου σε τόσο μικρή ηλικία; Επίσης -το κυριότερο λόγω των ειδικών συνθηκών που ζούμε- ποιος και με τι λεφτά θα πληρώνει για άλλα σαράντα χρόνια τον κύριο; Ασφαλώς τα δάνεια και τα συνήθη υποζύγια, οι φορολογούμενοι.

Μα είμαστε σοβαροί; Είμαστε δεν είμαστε, είναι κεκτημένο δικαίωμα σου λέει ο άλλος. Όταν το κράτος δυσκολευόταν να χορηγήσει αυξήσεις στους μισθούς, έκοβε χρόνια υπηρεσίας. Οι εταίροι μας επιμένουν για κατάργηση του πλαισίου των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων από το 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει το 2025. Αγεφύρωτη η διαφορά.

Κεκτημένο δικαίωμα και η καθιέρωση της κατώτατης σύνταξης. Που τι σημαίνει; Δουλεύεις 15 και παίρνεις σύνταξη σαν να έχεις προυπηρεσία 30 ετών. Μεγάλη η κόντρα και για το θέμα αυτό με τους δανειστές. Κατ ‘αρχήν ζητούν να μην παίρνει κανείς σύνταξη με ένσημα λιγότερα των 20 ετών, αλλά δεν συμφωνούν με την καθιέρωση της αναλογικής σύνταξης, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό, όπου χορηγούνται συντάξεις και με πέντε χρόνια υπηρεσίας.

Κατόπιν ζητούν να σταματήσει το κράτος να επιχορηγεί τις χαμηλές συντάξεις, μέτρο που αν εφαρμοστεί, εκατοντάδες χιλιάδες συντάξεις θα πέσουν στα 200 ευρώ. Μεγάλη και η κόντρα για τις επικουρικές συντάξεις, που κατά τους δανειστές πρέπει να χορηγούνται μόνο αν υπάρχουν λεφτά.

Είναι η λεγόμενη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος που αντιστρατεύεται την πρακτική να καλύπτει το κράτος, δηλαδή οι φορολογούμενοι τα ελλείμματα όχι μόνο των ταμείων κύριας σύνταξης αλλά και επικουρικής.

Από τη μία το οικονομικώς παράλογο συνδυαζόμενο με το κοινωνικώς λογικό ανεκτό της ελληνικής πλευράς και από την άλλη το οικονομικώς απαγορευμένο σε συνδυασμό με το κοινωνικώς αδιάφορο των δανειστών είναι η διελκυνστίδα που δεν επιτρέπει την επίτευξη συμφωνίας. Όποιος αντέξει, λοιπόν.

Διαβάστε ακόμα:

Η κυβέρνηση πολεμά τον Στουρνάρα