Η ΕΠΙΛΕΚΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΑΠΑΤΕΩΝΑ

Ο κύριος πουλάει νερό της βρύσης ότι είναι μαγικό, θεραπευτικό, ιαματικό. Είναι απατεώνας. Σύμφωνοι. Κι αυτός που αγοράζει το νερό, τι είναι; Απλά το κορόιδο του έργου ή κάτι περισσοτέρο. Το λέω αλλοιως. Ποιος γεννάει ποιον; Ποιος προκαλεί ποιον, ο ματσαράγκας τον βλάκα ή ο βλάκας που πιθανόν να είναι πονηρός βλάχος, τον απατεώνα.

Ο απατεώνας δεν είναι ο κλασικός κακοποιός με το από τη φύση του εγκληματικό DNA. Με τον γεννημένο φονιά, με τη δεδομένη σκέψη να κλέψει, να εκβιάσει, να τρομοκρατήσει. Σύμφωνα με την επιστήμη να παρανομήσει, γενικώς. Και υπάρχουν λογιών λογιών απατεώνες. Δεν μπαίνει στην ίδια κατηγορία ο κοινός απατεώνας με τον π.χ. πολιτικό απατεώνα.

Βγαίνει στο μπαλκόνι και λέει ''Ψηφίστε με και δεν θα το μετανοιώσετε''. Απατεώνας κι αυτός. Σίγουρα. Το ξέρει καλύτερα απ’ αυτούς που ζητάει να τον ψηφίσουν ότι θα κάνει μια τρύπα στο νερό. Αυτοί που τον ψηφίζουν, τι είναι; Δεν νομίζω πως είναι μόνο κορόιδα. Μήπως το παίζουν ψιλοτζογαδόροι. ''Ας τον δοκιμάσουμε και τον φρέσκο στην πιάτσα, που το ξέρεις, ίσως μας βγει...'' σκέφτονται οι πονηροί, που τους λένε θύματα του απατεώνα.

Έστω θύματα, όμως ποτέ δεν τοθς βγάζεις έξω από το παιχνίδι της απάτης. Εκτός κι αν είσαι απατεώνας κι εσύ. Καταγγέλεις τον απατεώνα κι όχι τους εξαπατημένους, οι οποίοι αυτοί αποτελούν τη μάστιγα της κοινωνίας. Ακριβώς. Τα υποψήφια θύματα της απάτης ενεργοποιούν τον απατεώνα. Ο οποίος και αλεπουδιάρικα να μη σκέφτεται όταν πρωτοβγεί στο σεργιάνι, κάποια στιγμή ανάβει το λαμπάκι του. ''Ρε, εδώ κυκλοφορεί πολύ σκάρτο πράμα, τι κάθομαι σα μαλάκας και δεν ορμάω κι εγώ να τους δώσω αέρα πατέρα χαρτοπόλεμος, που τόσο γουστάρουνε. Οι άλλοι που ξηγήθηκαν έτσι είναι πιο ξύπνιοι από μένα;... ''.

Υπάρχει και ο καλλιτέχνης απατεών. Ο ταλαντούχος. Αυτός που πουλάει την Ακρόπολη είναι η περίπτωση απατεώνα. Είναι η σπέσιαλ, η εντελώς ξεχωριστή κατηγορία. Είναι η αποθέωση της πνευματικής υπεροχής του απατεώνα. Μιλάμε πραγματικά, όχι σεναριακά. Μια φορά έχει πουληθεί η Ακρόπολη, και δυο φορές ο Πύργος του Αϋφελ στο Παρίσι.

Εύκολο, πανεύκολο να δουλέψει ο πολιτικός ένα κάρο κόσμο που ψοφάει να πιαστεί κορόιδο. Και δεν χρειάζεται να το σκεφτεί ο απατεώνας πως θα τα καταφέρει. Τα ίδια τα ''θύματα'' του δείχνουν τον τρόπο, αλλά και η πολυμεταχειρισμένη πατέντα που ακολούθησαν οι προηγούμενοι για να ρίξουν στον κουβά τον κόσμο.

Ο καλλιτέχνης απατεών, που λέμε, παίζει στα δύσκολα. Στα πολύ δύσκολα, διότι έχει να κάνει μ' ένα άτομο κάργα ματσωμένο, άρα εξ ορισμού όχι μειωμένης αντιλήψεως. Επειδή, όμως, έχει το αδύνατο σημείο του, το ψώνιο του, αυτό προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ο ιδιοφυής, ο χομπύστας, ο αρτίστας της απάτης, σίγουρα με πολύ υψηλό ρίσκο.

Θα μιλήσεις για ρεσιτάλ απάτης όταν ο καλλιτέχνης, που περιφρονεί τον ''συνάδελφο'' του που εξαπατά τους φουκαράδες ψηφοφόρους, πουλάει ένα μνημείο της γης, π.χ. τον Πύργο του Αϋφελ ή, τα αρχεία των SS. Δεν είναι το ίδιο με τον φτηνο απατεώνα που χαρτζηλικώνεται γιατί κατάφερε να πείσει κάποιον άνεργο ότι θα τον διορίσει στο δημόσιο.

Μια κουβέντα και για τον σοβαρό απατεώνα, άλλη κατηγορία αυτός. Δηλαδή; Είναι εκείνος που παρουσιάζει έργο, κοινωνικό έργο. Απατεώνας είναι, όμως όχι τυχοδιώκτης, όχι λαμόγιο. Να κάνει μια αρπακτή και να εξαφανιστεί. Όχι. Ο σοβαρός απατεώνας είναι αυτός που κτίζει με θεμέλια το μηχανισμό της απάτης του και είναι αναγκαίος στην κοινωνία.

Διαβάστε ακόμα:

ΠΕΛΑΤΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΩΗΝ ΜΠΑΤΗΡΙΑ