ΚΑΙ Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ, ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ, ΚΑΝΕΙ ΕΜΠΟΡΙΟ
Δεν υπάρχουν δεξιές ταινίες, ούτε πολιτικές. Άσε τι λένε η ψευτοδιανόηση των κριτικών του σινεμά. Αυτή είναι ρατσιστική ταινία, εκείνη αντισημίτικη, η άλλη στρατευμένη, πολιτικοποιημένη. Πέη μπλου.
Όλες οι ταινίες του Χόλυγουντ, μιλάμε για τις μεγάλες παραγωγές, τις δαπανηρές, τέλος πάντων αυτές που στόχο έχουν τον παγκόσμιο πρωταθλητισμό, δεν είναι ούτε δεξιές, ούτε αριστερές. Τι είναι; Εμπορικές. Πιο σωστά οι παραγωγοί τους, οι επενδυτές τους στοχεύουν μονάχα να κονομήσουν. Θεμιτό. Όταν το κάνουν με ταινιάρες, ποιοτικές, καλλιτεχνικές.
Άλλο κάνω πολιτική, άλλο κάνω μπίζνες. Στο Χόλυγουντ, δηλαδή στην κινηματογραφική βιομηχανία, στο κινηματογραφικό εμπόριο, οι άνθρωποι κάνουν μπίζνες. Κι αν κάποια τανιία «δικαιολογημένα» χαρακτηριστεί πολιτική, αυτό συμβαίνει, κύριοι μαλάκες, όχι γιατί οι δημιουργοί της ταινίας θέλουν να περάσουν ''γραμμή'', αλλά ως επιχειρηματίες να εκμεταλλευτούν κινηματογραφικά ένα γεγονός, ένα πρόσωπο. Με το προϊόν ταινία.
Ένα παράδειγμα. Υποψήφιες για Όσκαρ το 2015 η «Σέλμα», φιλμ για τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και από την άλλη ο «Ελεύθερος Σκοπευτής» που σκηνοθέτησε ο Κλιντ Ίστγουντ (φώτο). Και ψαχνόντουσαν οι έτσι κουλτουριάρηδες του σινεμά, αν η ταινία του ακροδεξιού Ίστγουντ είναι πράγματι φιλοαμερικάνικη ή προοδευτική, δεξιά ή αντιδυτική.
Οπωσδήποτε ο σκηνοθέτης, ο κάθε σκηνοθέτης είναι καλλιτέχνης, άρα υπεράνω από ιδεολογίες, δόγματα, κόμματα, κάθε ταμπέλας. Ο καλλιτέχνης είναι ταλέντο, έχει φαντασία, και στη διαρκή ανησυχία να βρίσκεται μπροστά από την εποχή του. Για να κάνει, όμως, την ταινία που θέλει ή του αναθέτουν λαμβάνει υπ' όψιν την πραγματικότητα. Τα κεφάλαια, δηλαδή, που απαιτούνται και τι αρέσει στον κόσμο. Να κάνει εισιτήρια η ταινία είναι το ζητούμενο, μόνο αυτό, τίποτα άλλο δεν μετράει. Να την βράσουν την όποια καλλιτεχνική αξία, αν η ταινία πατώσει. Αυτά, λοιπόν, περί πατριωτικής ή ουμανιστικής ταινίας, ότι η άλλη είναι ύμνος στον υπόκοσμο ή απολογία του μιλιταρισμού, είναι κριτικές για κλωτσές.
Διαβάστε ακόμα: