Η ΡΑΚΕΤΑ ΤΣΙΤΣΙΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΞΑΡΙ ΣΤΟ ΒΙΟΛΙ

Εδώ, ταξιτζής να ήθελες να γίνεις, την εποχή που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, μία άδεια ταξί είχε φτάσει να πουλιέται στην Αθήνα 200 χιλιάρικα. Ευρώ, όχι ουκρανικά γρίβνα. Μετρητά. Και μαύρα. Στη Ρόδο ακόμα περισσότερο. Η ρακέτα του Τσιτσιπά είναι τώρα το ταξικό πρόβλημα;

Και επειδή είναι σοβαρό το θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης:  Σήμερα, πόσο στοιχίζει σε μία μέση ελληνική οικογένεια να σπουδάσει το παιδί της γιατρό; Τα έχετε υπολογίσει; Δεν μιλάω για ένα σοβαρό διδακτορικό από top-100 Πανεπιστήμιο, γιατί εκεί τα νούμερα ξεφεύγουν. Πόσο στοιχίζουν και τα φροντιστήρια (όχι τα ιδιαίτερα) των δύο τελευταίων ετών πριν τις πανελλήνιες για τις περιζήτητες σχολές; Κάντε μία σούμα και θα καταλάβετε.

Στα καθαρώς οικονομοτεχνικά τώρα, πράγματι η οικογένεια του Τσιτσιπά πρέπει να επένδυσε ένα σοβαρό ποσό για να φτάσει το παιδί της στο σημείο να κρούσει τη θύρα των ΑΤP tours. Τo οποίo, μαθαίνω ότι δεν τo είχε και ότι τo δανείστηκε. (Μαθήματα τένις έκαναν και οι δύο τους). Μπορεί να είναι και περισσότερα από αυτά που θα χρειάζονταν για ένα Phd στην ιατρική στην Κύπρο. Με την ειδικότητα μαζί. Το θέμα όμως είναι ότι θα τα έκλαιγαν, αν η εξέλιξη του δεν ήταν αυτή που είναι σήμερα. Ενώ μία άδεια χειρουργού έχει τρεις δεκαετίες δρόμο και μια καραβιά έσοδα μπροστά της. Το υψηλό επιχειρηματικό ρίσκο που ανέλαβε η οικογένεια του Τσιτσιπά το έχει υπολογίσει κανείς;

Δηλώνω ότι θαυμάζω περισσότερο και από τον Τσιτσιπά, την απόφαση της οικογένειας του να τον στηρίξει στον δύσκολο δρόμο του πρωταθλητισμού. Συμμερίζομαι τις αγωνίες και το άγχος τους σε όλη αυτή την πορεία. Μαζί με την αμφιβολία της αποτυχίας. Είναι πολύ δύσκολη η απόφαση να κάνεις πρωταθλητισμό. Οπουδήποτε. Και το ταλέντο μόνο του δεν φτάνει. Εκτός κι αν είσαι Mozart.  

Και δες τούτο το παράδειγμα: Πριν από δύο χρόνια γνώρισα οικογένεια που πούλησε το σπίτι της, (οροφοδιαμέρισμα στα βόρεια προάστια) για να αγοράσει ένα σπάνιο συλλεκτικό βιολί 200 ετών για το παιδί της που σπουδάζει μουσική. Για να έχετε μία τάξη μεγέθους, το δοξάρι μόνο στοίχισε 20.000 ευρώ.

Πως το’πες αυτό Χρυσόστομε; Όπως το ακούς. Και για να ξέρεις, Ρέλο, το κάθε βιολί βγάζει τον ήχο του μόνο με το δικό του δοξάρι.

Μίλησα με τον πατέρα και μου εξήγησε: «Ο μικρός έχει ταλέντο» , μου είπε. «Μέχρι τώρα έπαιζε με ένα παλιοκασόνι. Τώρα βγάζει άλλο ήχο. Κι έβαλε φτερά στους ώμους του. Αν φτάσει κάποτε να γίνει ένας καλός σολίστας, όσα δώσαμε για το βιολί θα τα βγάζει από συναυλίες σε ένα χρόνο. Αν πάλι δεν τα καταφέρει, θα του έχει μείνει το βιολί. Και αν το πουλήσει, θα βγάλει τα λεφτά που δώσαμε για να το αγοράσουμε. Μπορεί και περισσότερα. Και θα πάρει και δικό του σπίτι». Υποκλίθηκα. Ξαναλέω: Δεν είναι υπόθεση εργασίας. Είναι αληθινή ιστορία.

Και τώρα Ρέλο, σε ρωτάω: Εσύ θα το έκανες; 

Διαβαστε ακομα:

ΑΛΗΘΙΝΟ Η ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ;