ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΟΙ, ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ ΣΕ ΚΑΤΑΠΙΝΟΥΝ ΑΜΑΣΗΤΟ...

Έχει συνειδητοποιήσει κανείς ότι το ακαθάριστο εθνικό προϊόν της Ελλάδας είναι μικρότερο από τον ετήσιο κύκλο εργασιών της Wolkswagen Group; Ενδιαφέρεται κανείς; Εκνευρίζεται γι’ αυτό;

Βρέθηκα για το τελευταίο τριήμερο στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και με οργή διαπίστωσα ότι οι περισσότερο οίκοι του εξωτερικού μας αντιμετωπίζουν με οίκτο και συμπόνια για το μαύρο μας το χάλι και όλως ιδιαιτέρως για το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετία του 20^ου αιώνα που εξακολουθεί και επιβιώνει τον 21^ο αιώνα. Βλέπεις τα υπομειδιάματα, ακούς τα γεμάτα «απορία» και «κατανόηση» σχόλια,  που συνοδεύονται και από τις απαραίτητες σάλτσες για το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο» και με το ζόρι κρατιέσαι μην σκάσεις καμιά μπούφλα.

Σοβαρά τώρα, τέτοιο πολιτικό και κοινωνικό μόρφωμα, σαν αυτό που έφτιαξε η γενιά του Πολυτεχνείου και παρέδωσε στη δική μου γενιά, δεν έχει όμοιο του ο πλανήτης γη. Η εξυπνάδα, το επιχειρηματικό ταλέντο και ιδίως η επιτυχία είναι, παρ’ ημίν, ποινικό αδίκημα.  

Είχα την τύχη για 12 περίπου επαγγελματικά μου χρόνια να ζήσω από κοντά τον παράξενο και θαυμαστό κόσμο των Ελλήνων εφοπλιστών στο λιμάνι του Πειραιά. Μιλάμε για καρχαρίες ανθρωποφάγους, που σαν κι αυτούς δεν υπάρχει τίποτε αντίστοιχο στο παγκόσμιο επιχειρηματικό οικοσύστημα. Και μόνο το ότι εδώ και πέντε γενιές, τουλάχιστον, η παγκόσμια ναυτιλία ελέγχεται από ελληνικές εφοπλιστικές οικογένειες, είναι ένα οικονομικό θαύμα που όμοιο του δεν έχει να παρουσιάσει κανένας άλλος λαός του πλανήτη σε τέτοια έκταση και σε τόσο μεγάλο επιχειρηματικό πεδίο.

Δεν μιλάμε για πιτσικουλιές τώρα. Η ελληνική ναυτιλία ελέγχει το διαμετακομιστικό εμπόριο και τις θαλάσσιες μεταφορές του κόσμου τούτου. Τα αντίπαλα μεγέθη (Αμερική, Κίνα, Γερμανία, Αγγλία, Ρωσία) προκαλούν ίλιγγο μόνο με την αναφορά των ονομάτων. Και όμως κύριε, με τέτοια μεγαθήρια αντιπάλους, οι Έλληνες εφοπλιστές εξακολουθούν να ελέγχουν το 25% του παγκόσμιου στόλου και να ρυθμίζουν τις τιμές στην παγκόσμια μετακίνηση αγαθών.

Υπήρξαν κάποιες φορές που κάθησα στο ίδιο τραπέζι με αυτά τα θηρία. Κύριοι, αν δεν έχετε παρόμοια εμπειρία, δεν έχετε ιδέα για τι πράγμα μιλάω. Η ακρίβεια και η ευστοχία στην σκέψη, η πολυπλοκότητα στους συνδυασμούς των προτεινόμενων αλλά και κάθε πιθανών και απίθανων λύσεων, η ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων, η βαθιά και επισταμένη γνώση των συνθηκών της αγοράς αλλά και η εμπειρία και η παράδοση στο αντικείμενο, η τόλμη και η αποφασιστικότητα μαζί με τον κυνισμό και την αναλγησία όποτε χρειαστεί, σε στέλνουν αδιάβαστο.

Δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι αυτοί διαφεντεύουν τις θάλασσες εδώ και 200 χρόνια. Σε καταπίνουν αμάσητο.

Άντε τώρα σε αυτούς τους ανθρώπους να πας να πουλήσεις παπάτζα, ότι «τον πλούτο τον παράγουν οι λαοί», όπως άκουσα τον Γιάνη με ένα ν να λέει το Σαββατοκύριακο. Ή να φορολογηθεί το εφοπλιστικό κεφάλαιο ή άλλα παρόμοια. Θα σε πάρουν στο βραστό. 

Ενώ αν η Ελλάδα τους έδινε ένα δικό τους νηολόγιο, νηογνώμονα και ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη σε μία ελεύθερη ζώνη εμπορίου και μία σημαία ευκαιρίας, πχ. στην Κέρκυρα, που θα την κάνει πριγκηπάτο,  όπως το Μονακό και με όλους τους εργαζόμενους έλληνες, θα διπλασίαζε τον ΑΕΠ της μέσα σε δύο-τρία χρόνια.     

Αλλά που. Δεν γίνονται αυτά. Και δεν υπάρχει σωτηρία, κύριοι.

Διαβαστε ακομα:

ΣΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ΜΠΛΕΓΜΕΝΑ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ