Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΜΠΡΑΜΟΒΙΤΣ

Όποιος μπουκάρει πρώτος. Αυτό ήταν το σκηνικό στη μετακομουνιστική Ρωσία. Όποιος είχε τα άντερα να ξεκοιλιάσει τον άλλονα που θα βρεθεί στο δρόμο του. Ακριβώς έτσι και χωρίς υπερβολή. Ό,τι είχε στην ιδιοκτησία του το κράτος, ό,τι διαχειριζότανε το κράτος βγαίνει στο σφυρί εν ψυχρώ από τον Γιέλτσιν.

Όσοι, λοιπόν, είχαν μαζέψει τίποτα ψιλά στην άκρη από κάποιες δουλίτσες επί Γκορμπατσώφ, όταν είχε αρχίσει να λασκάρει το σύστημα, τα έσπρωξαν ως εγγύηση και βούτηξαν τούτο και το άλλο. Ποια περεστρόικα να αντέξει όταν άρχισαν να δουλεύουν οι μηχανές και η πίεση για την αλλαγή.

Άγριος τόπος, ακατοίκητη η Σιβηρία, που έτσι και χαθείς, χάθηκες. Την μάθαμε από τις εξορίες και τις ερημιές της. Λες Σιβηρία και η σκέψη πάει στο πολικό κρύο, σε περιοχές αραιοκατοικημένες. Εκεί παίχθηκε το έργο με τους ολιγάρχες. Ένας απ' αυτούς ο γνωστός και μη εξαιρετέος ιδιοκτήτης της λονδρέζικης Τσέλσυ Ρομάν Αμπράμοβιτς, που γεννήθηκε σα σήμερα 24 Οκτωβρίου, το 1966.

Ο Αμπράμοβιτς δίνει μια εγγυητική και παίρνει το εργοστάσιο στο Κράσναγιασκ, το μεγαλύτερο στον κόσμο στην παραγωγή αλουμινίου. Δεν είναι ο μοναδικός παίκτης. Είπαμε. Όποιος μπουκάρει. Επι Γκορμπατσώφ γαμιέται χωρίς προφυλακτικά η γκλάσνοστ, η διαφάνεια.

Γίνονται τέρατα και σημεία. Αμέτρητες δολοφονίες, γνωστών και αγνώστων. Ξεπαστρεύονται μπράβοι και αυλικοί των ισχυρών. Μέχρι που ξαφνικά το τρελό ροκ σταματάει, η μπάντα κατεβαίνει από το πάλκο και ακούγεται μουσική μελωδική και ηρεμεί ο τόπος. Το εργοστάσιο κατοχυρώνεται στον 26χρονο Αμπράμοβιτς.

Στα 30 του χρόνια ήταν ήδη μεγιστάνας. Κανείς δεν ήξερε τι έχει, αυτός ξέρει. Ένα φτωχόπαιδο εξελίχθηκε με πυραυλική ταχύτητα σ' έναν από τους πρώτους γαμάω της Ρωσίας. Ο Αλ Καπόνε και ο Λάκυ Λουτσιάνο μπροστά στον ''αυτοδημιούργητο'' Ρομάν Αμπράμοβιτς είναι γραφικοί τύποι. Προσκοπάκια.

Σιβηρία. Όλος ο πλούτος της Ρωσίας, ο φυσικός πλούτος είναι χωμένος εκει. Φυσικό αέριο, πετρέλαια, διαμάντια, χρυσάφι, παλάντιουμ. Μια έκταση μεγαλύτερη, πολύ μεγαλύτερη από την Ευρώπη, η Σιβηρία. Μέχρι Κίνα. Από Ουράλια Όρη μέχρι Ειρηνικό Ωκεανό, και από Κεντρική Ασία μέχρι Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό. Όλο έδαφος ρωσικό.

Στη Σιβηρία από το 1992 σκάνε μύτη αλλεπάλληλες δολοφονίες, οι οποίες επιτόπου κόβονται μαχαίρι με το που γίνεται ο Αμπράμοβιτς ιδιοκτήτης στο μεγαλύτερο εργοστάσιο αλουμινίου στον κόσμο. Κανένας δεν τολμάει να πει ότι τις δολοφονίες έκανε ο μετέπετα ιδιοκτήτης της Τσέλσυ. Είναι, όμως, γεγονός ότι το αίμα σταμάτησε να τρέχει όταν πια κατάφερε να γίνει αφεντικό στην περιοχή ο Ρομάν, ο συμπαίκτης του Πούτιν.

Το εργοστάσιο στην τοποθεσία Κράσναγιασκ, που σημαίνει Μαύρη Γη. Εκεί, στη Βόρεια Σιβηρία, στην πάνω από τα Ιμαλάια, όχι στο άλλο κομμάτι που είναι σα μπακλαβάς, που λέγεται Γιακουτία και αγγίζει την Αλάσκα. Εκεί, λοιπόν, στον παράδεισο της ρωσικής οικονομίας έγινε το 1992 όταν πια είχε ξεκινήσει το ξεμπουρδέλιασμα, η γυριστή από τον δήθεν κομουνισμό στον δίχως κανόνες καπιταλισμό.

Ο Αμπράμοβιτς δεν έγινε μόνον ιδιοκτήτης του αλουμινίου. Έγινε ιδιοκτήτης και μιας πολιτείας. Αυτός έβγαζε δήμαρχο, νομάρχη, μητροπολίτη, αρεοπαγίτη. Και μοίραζε λεφτά σαν τον θείο από το Σικάγο και δώρα στους χωριάτες.

Το 2005 το BBC έκανε μια μνημειώδη εκπομπή για τον Αμπράμοβιτς, με τίτλο “Μια ιστορία από την Σιβηρία” και ρώτησε οπαδούς της Τσέλσυ: «Γνωρίζετε πώς έκανε την αμύθητη περιουσία του ο Αμπράμοβιτς;». Όλοι, κι όταν λέω όλοι εννοώ όλοι, αφού έλεγαν τα δικά τους, στο τέλος όλοι κατέληγαν στην εξής επωδό:

«Δεν ξέρουμε πως τα χοντροκονόμησε, ούτε και μας πέφτει λόγος. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να βοηθάει οικονομικά την ομάδα και να παίρνουμε το πρωτάθλημα». Το πρωτάθλημα θέλει ο άλλος και στα παπάρια του αν ο Αμπράμοβιτς καθάρισε κόσμο. Κι αυτοί που τα έλεγαν δεν ήταν μόνο αλητόφατσες της Τσέλσυ, τίποτα πρεζόνια, αλλά και γιάπυδες και αξιοπρεπείς συνταξιούχοι.

Η ''ΑΦΡΟΔΙΤΗ'' ΠΟΥΛΑΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ''ΚΑΡΝΤΑΣΙΑΝ''