Η ΤΑΙΝΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

Δεν υπάρχουν δεξιές ταινίες, ούτε πολιτικές. Άσε τι λένε η ψευτοδιανόηση των κριτικών του σινεμά. Αυτή είναι ρατσιστική ταινία, εκείνη αντισημίτικη, η άλλη στρατευμένη, πολιτικοποιημένη. Πέη μπλου.

Όλες οι ταινίες του Χόλυγουντ, μιλάμε για τις μεγάλες παραγωγές, τις δαπανηρές, τέλος πάντων όσες έχουν στόχο τον παγκόσμιο πρωταθλητισμό, δεν είναι ούτε δεξιές, ούτε αριστερές. Τι είναι; Εμπορικές. Πιο σωστά οι παραγωγοί τους, οι επενδυτές τους στοχεύουν μονάχα να κονομήσουν. Θεμιτό. Γιατί όχι όταν πασάρουν στην αγορά ταινιάρες ποιοτικές, καλλιτεχνικές.

Άλλο κάνω πολιτική, άλλο κάνω μπίζνες. Στο Χόλυγουντ, δηλαδή στην κινηματογραφική βιομηχανία, στο κινηματογραφικό εμπόριο, οι άνθρωποι κάνουν μπίζνες. Κι αν κάποια ταινία «δικαιολογημένα» χαρακτηριστεί πολιτική, αυτό συμβαίνει, κύριοι μαλάκες, όχι επειδή οι δημιουργοί της ταινίας θέλουν να περάσουν ''γραμμή'', αλλά ως επιχειρηματίες να εκμεταλλευτούν κινηματογραφικά ένα γεγονός, ένα πρόσωπο. Με το προϊόν ταινία.

Οπωσδήποτε ο σκηνοθέτης, ο κάθε σκηνοθέτης είναι καλλιτέχνης, άρα υπεράνω από ιδεολογίες, δόγματα, κόμματα, κάθε ταμπέλας. Ο καλλιτέχνης είναι ταλέντο, έχει φαντασία, και στη διαρκή ανησυχία να βρίσκεται μπροστά από την εποχή του. Για να κάνει, όμως, την ταινία που θέλει ή του αναθέτουν λαμβάνει υπ' όψιν την πραγματικότητα. Τι κεφάλαια, δηλαδή, απαιτούνται και τι αρέσει στον κόσμο. Να κάνει εισιτήρια η ταινία είναι το ζητούμενο, μόνο αυτό, τίποτα άλλο δεν μετράει. Να την βράσουν την όποια καλλιτεχνική αξία, αν η ταινία πατώσει. Αυτά, λοιπόν, περί πατριωτικής ή ουμανιστικής ταινίας, άλλη είναι ύμνος στον υπόκοσμο ή απολογία του μιλιταρισμού, είναι κριτικές για κλωτσές.

Διαβαστε ακομα:

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ, ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΣΚΟΤΩΝΕΙ