Ο ΚΑΘΕ ΠΑΠΑΡΑΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΞΕΡΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ... ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ

Βγάζει χοντρά λεφτά το κράτος στην Αγγλία από το ποδόσφαιρο. Αυτή είναι η δουλειά του κράτους, κύριοι μαλάκες. Να φορολογεί. Να τα παίρνει κανονικά. Οι άλλοι να δουλεύουν, ποδοσφαιριστές, προπονητές, μάνατζερ, μεγαλομέτοχοι, όλο το βιομηχανικό σύστημα του ποδοσφαίρου, και το κράτος να κάνει ταμείο κι αυτό.

Έτσι πάει. Όχι μόνον οι παίκτες να στρογγυλεύουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Όχι μόνον τα κανάλια να εκμεταλλεύονται εμπορικά το ποδόσφαιρο. Πώς, όμως, το κράτος θα βάζει χέρι στην τσέπη του οικονομικού γίγνεσθαι στο ποδόσφαιρο αν το πρωτάθλημα είναι της πλάκας; Και της ξεφτύλας. Τέλος πάντων αν δεν μετράει λεφτά. 

Η συγχωρεμένη Θάτσερ δικαιολογημένα θεωρούσε ως «εθνικό προϊόν» το ποδόσφαιρο κι όταν το παραξήλωσαν οι χούλιγκαν έδωσε το σύνθημα. Κόψτε τους τον κώλο. Τι πλάκα είναι αυτή, σ' ένα καταναλωτικό αγαθό να επηρεάζεται η ποιότητα και η βιωσιμότητά του από την οργανωμένη αλητεία μαστούρηδων.

Υπ' όψιν ότι στην Αγγλία δεν υπήρξε το φαινόμενο οι ''οργανωμένοι'' να ελέγχουν τη διοίκηση μιας ΠΑΕ, ο μεγαλομέτοχος να ταίζει μεροκάματα τα πρωτοπαλλήκαρα των συνδέσμων.

Μέσα και το κράτος. Πάντα. Ό,τι γίνεται, ό,τι πουλιέται, ό,τι αγοράζεται, σε κάθε συμφωνία, σε κάθε συμβόλαιο παίκτη, το κράτος θα πάρει το μερτικό του. Είπαμε. Αυτή είναι η σκοπιμότητα του κράτους. Να φορολογεί. Να εισπράττει από τους φόρους. Εδώ στην Ελλάδα τι κάνουμε;