ΟΛΑ ΤΑ ΒΑΡΗ ΤΑ ΣΗΚΩΝΕΙ Ο ΠΡΟΚΟΜΕΝΟΣ

Οκτάωρο. Νόμος στην Ελλάδα να εργάζεται ο κοσμάκης οκτώ ώρες. Από μία άποψη, αν το κρίνεις σήμερα, είναι σουρεαλιστικόν. Να θεωρείται λαϊκή κατάκτηση ένα μέτρο δίχως αντίκρυσμα.

Δουλειά υπάρχει; Όχι. Ε, τότε κάνε μας τη χάρη, με τα οκτάωρα και τα πενθήμερα και τις αργίες.

Σκέψεις με αφορμή ότι σα χθες, 2 Ιανουαρίου, το 1910, με νόμο στην Ελλάδα έγινε η αργία της Κυριακής. Προτείνω, με νόμο στη Βουλή, να εφαρμοστεί, δηλαδή νόμιμα, η αργία της Τρίτης. Κι αν διαφωνούν κάποιοι να γίνει δημοψήφισμα, δεν έχω αντίρρηση Τρίτη ή, Τετάρτη. Δεν αποκλείω να υπάρχουν λαϊκοί αγωνιστές, συνδικαλιστές κομματικοί, γενικώς πολιτικοποιημένοι και πεζοδρομιακοί, που να προτιμούν Πέμπτη ή, Παρασκευή.

Λαϊκό αίτημα ήταν και το άλλο. Η κοινωνική ασφάλιση. Ο αγώνας δικαιώθηκε. Να στα παίρνουν τα λεφτουδάκια σου, τα δικά σου τα λεφτά, για να σου παρέχουν ιατρική περίθαλψη, και να στα επιστρέφουν όταν συνταξιοδοτηθείς μετά από 30, 40 χρόνια. Και ήρθε η δουλειά έτσι που στα φάγανε. Εν ψυχρώ.

Ένας νόμος μόνο αξίζει. Να σου δίνουν λεφτά χωρίς να δουλεύεις. Γίνεται; Όχι. Γιατί αν γίνεται, τότε μιλάμε για επιτομή της αντικοινωνικότητας. Επειδή κάποιοι άλλοι θα επιβαρύνονται, προκειμένου να συντηρούνται κάποια κοπρόσκυλα.

Της πλάκας νόμος το πενθήμερο, το οκτάωρο, η αργία, οτιδήποτε. Ο προκομένος δεν χρειάζεται να πληρώνει κόμματα για να του εξασφαλίζουν ελαφρύνσεις. Ο προκομένος κι αυτός που γουστάρει να είναι ανεξάρτητος επαγγελματικά. Όχι όπως τον θέλει το σύστημα. Εξαρτώμενο από το κράτος, από τη διαπλεκόμενη κοινωνία με την ευλογία της κομματικοκρατίας.

Αυτή είναι η τραγωδία σήμερα του προκομένου, επιχειρηματία κι όχι. Αυτός και μόνον αυτός συντηρεί την κοινωνία. Αυτόν ξεσκίζει η κοινωνία.