ΘΕΑ, ΟΧΙ ΠΟΡΝΗ ΣΤΟ ΚΑΛΝΤΕΡΙΜΙ

Κάποτε το ποδόσφαιρο, προτού ακόμα εξελιχθεί σε βιομηχανία, παρέπεμπε στη γειτονιά, στην αλάνα, στον χοντρό λαό, στη φτώχεια, στο λούμπεν προλεταριάτο. Μέχρι που άνθρωποι της τέχνης, διανοούμενοι, στοχαστές υποκλίθηκαν στη μαγεία της μπάλλας, στην αλήθεια της.

Ποια είναι αυτή η καταραμένη αλήθεια, ποιο είναι το μυστικό που θα μας αποκαλύψει τη μοναδική δύναμη του ποδοσφαίρου να σε καθηλώνει ακόμα κι όταν παρακολουθείς ένα νερόβραστο ματς;
Δεν υπάρχει σήμερα στη γη κάτι στο οποίο ο φτωχός μπορεί να κερδίσει τον πλούσιο. Ο άσχημος να πάρει το βραβείο της ομορφιάς. Ο αδύναμος, ο κατώτερος, τέλος πάντων ο λιγώτερο ικανός να φύγει από το γήπεδο νικητής σε βάρος του καλύτερου, του ταλαντούχου. Αυτό θα συμβεί, έχει πιθανότητες να συμβεί, μόνον στο πούστικο το ποδόσφαιρο.

Λένε πως είναι το δημοφιλέστερο άθλημα, όπως και το πλέον δημοκρατικό. Επειδή και ο κακομοίρης μπορεί να συναντήσει την τύχη να γίνει εμίρης. Επειδή δικαίωμα στη νίκη, αλλά και πιθανότητες να μη χάσει έχει και ο λυγούρης.

Το ποδόσφαιρο, λοιπόν, είναι λαϊκό, δημοκρατικό, αλλά αποφεύγουν να το πουν άδικο και αναξιοκρατικό. Όπως κάθε μουντιάλ, μάς το υπόσχεται κι αυτό της Βραζιλίας. Θα χειροκροτηθεί η «έκπληξη», κόσμος θα βγει στους δρόμους και θα πανηγυρίζει έξαλλα σε κάποια χώρα την πρόκριση της ασθενέστερης ομαδάρας τους, διότι η μπάλλα είναι θεά και όχι πόρνη στο καλντερίμι.

Διαβάστε ακόμα:

Συνεχίζει το κοροϊδιλίκι ο Σάντος