ΧΑΣΙΣΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΑΡΜΑΝΗΔΕΣ

Είχε γίνει κάτι φοβερό όταν βούλιαξε στην Καλαμάτα εκείνο το καράβι με πρέζα και χασίσι. Αμολυθήκανε όλοι οι χασικλήδες της πόλης να βρούνε τους σάκους με το πράμα. Και τους σχίζανε επιτόπου και ρίχνανε την άσπρη στη θάλασσα. Τα εκατομμύρια έκανε κάθε σάκος με τη σκόνη. Ο χασικλής, όμως, είναι εχθρός της άσπρης.

Το έχουμε πει. Άλλο χασικλής, άλλο πρεζάκιας. Ο άλλος φτιάχνεται με το χασίσι για να τη βρει, να τραγουδήσει, να τραβήξει το ζεϊμπέκικό του. Να ρίξει τη βόλτα του, να φάει το μέλωμά του και μετά να ορμήσει στην κορμάρα της δικηάς του.

Το θέλει το μέλωμα το χασίσι. Το γλυκό, το μπινελίκι, για να γλυκαθεί πριν πάει στην γκόμενα. Να φτιαχτεί, να έχει ευεξία, διάθεση ψυχική και όλη τη νύχτα να δείξει τον ανδρισμό του στη λεγάμενη. Αρσενικό πράμα το χασίσι.

Στη Νέα Υόρκη, λέει, αποφάσισαν να νομιμοποιήσουν την ινδική κάνναβη, διότι αναγνωρίζουν τις θεραπευτικές της ιδιότητες. Παληά ιστορία αυτή. Ότι, επιτέλους, θα πρέπει να αξιοποιηθεί η φαρμακευτική δράση της κάνναβης. Και στην πρώτη πόλη του κόσμου σήμερα θα επιτρέπεται με ιατρική συνταγή και για συγκεκριμένες ασθένειες. Όχι, για τους χαρμάνηδες. Όχι για τους μαστούρηδες. Στην υπηρεσία του Ιπποκράτη.

Διιαβάστε ακόμα:

Ο πολιτισμός των άγριων ζώων