Ο ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ ΠΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ

Το κορίτσι είναι 14 Μαϊων, το αγόρι 17 Ιουνίων. Και οι δυο καλοφτιαγμένοι, ελκυστικοί. Κι όμως! Κάθονται δίπλα - δίπλα στο τραπέζι του ρεστωράν και τόσο το κορίτσι, όσο και το αγόρι το ρίχνουν στον αυνανισμό. Τουλάχιστον να μαλακιζόντουσαν αληθινά, πραγματικά να το δικαιολογήσω. Είναι και η αυτοϊκανοποίηση μία ανάγκη, μία απαραίτητη τελετουργία, που βέβαια απαιτεί μια ελεγχόμενη επιδεξιότητα. Η πράξη να φθάνει στην ολοκλήρωση και να παράγει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ηδονή και ποσότητα υγρών.

Τα δυο παιδιά της αληθινής μας ιστορίας αυνανιζόντουσαν σε δημόσιο χώρο, μάλιστα μπροστά στους γονείς τους. Όχι, όμως, με την ενδεικνυόμενη σωματική επαφή, με το πήγαινε-έλα της παλάμης, των δακτύλων στο συγκεκριμένο σημείο του κορμιού τους, αλλά μ' ένα... ηλεκτρονικό μηχάνημα.

Το κεφάλι κάτω, η προσοχή στην οθόνη του εργαλείου και ξεκομένοι εντελώς από τον κόσμο της πραγματικότητας τόσο το αγόρι, όσο και το κορίτσι. Κτηνώδης αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Μαλακία διαρκείας, ατελείωτο Long-play. Οι γονείς γνωρίζονται χρόνια, τα δύο ανήλικα συναντήθηκαν πρώτη φορά και δεν έχουν την στοιχειώδη κουλτούρα να ανταλλάξουν, νέος και νέα, ούτε μία λέξη μεταξύ τους. Κάτι να πουν, κάτι να ερωτήσουν ο ένας τον άλλον. Τίποτα. Γι' αυτό βολεύτηκαν με το μαραφέτι.

Να πεις ότι ο πιτσιρικάς δεν γούσταρε να την δαγκώσει την πιτσιρίκα. Να της ορμήσει σεξουαλικά. Να την στριμώξει, να την μπαλαμουτιάσει. Το ίδιο και η πιτσιρίκα, πόσο θα ήθελε να την φλερτάρει το αγόρι και ό,τι άλλο προκύψει. Δεν συνέβη τίποτα, όμως.

Ήμουν παρών στο σκηνικό, που μυρίζει σαπίλα, και θυμήθηκα την κουβέντα του νομπελίστα συγγραφέα Μάριο Βάργκας Λιόσα: “Οι νέοι σήμερα είναι περισσότερο της οθόνης”. Τα παιδιά, δηλαδή, αρκούνται σ' ό,τι τους δίνει η ηλεκτρονική εικόνα. Τα χέρια δεν δέχονται εντολή να αγκαλιάσουν, ούτε το στόμα να φιλήσει σάρκα καυτή, ζωντανή

Διαβάστε ακόμα:

Το σεξ δεν ήταν αρκετό να ξεχαρμανιάσει