ΕΚΕΙ, ΜΙΛΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ!

Ήμουν τυχερός. Έπεσα στην περίπτωση. Όταν φθάσαμε στα 2.700 μέτρα, στο πιο υψηλό βουνό της Βουλγαρίας, τη Ρίλα, συναντήσαμε τους πιστούς της ηλιολατρείας. Κάπου 300
άτομα, όλοι λευκοντυμένοι στην τελετουργική τους λατρεία, όπως κάθε χρόνο ημέρα δεκαπενταύγουστο.

Έχω ξαναγράψει στο site για τον δάσκαλο Πέτερ Ντάνωφ, όμως δεν θυμάμαι πότε ακριβώς και τι έχω αναφέρει. Οι οπαδοί του, της Λευκής Αδελφότητας, είναι χριστιανοί αλλά δεν είχαν ποτέ πρόβλημα επί κομουνιστικού καθεστώτος, διότι για να δοξάσουν τον Ήλιο δεν πήγαιναν στις εκκλησίες, πράγμα που απαγορευόταν. Μαζεύονται συνήθως στα δάση, εγώ για παράδειγμα τους έχω δει στο δάσος της Σόφιας, ακριβώς πίσω από την ρωσική πρεσβεία.

Ο πιστός κάθε μέρα πριν ανατείλει ο ήλιος περιμένει την εμφάνισή του βασιληά. Λένε ότι είναι αίρεση. Μην παίξουμε με τις λέξεις. Να σου πω τι είδα στη Ρίλα. Μετά από 25 λεπτά με το lift φτάνεις από τα 1.600 μ. στα 2.100 μ. Από εκεί συνεχίζεις με τα πόδια την ανάβαση, μέχρι το “Θέατρο”, ένα “σημείο” στα 2.600 μ., όπου πραγματοποιείται η τελετή της αδελφότητας, ένα συνεχές περπάτημα “κυκλικό” και τα χέρια ανοιγοκλείνοντάς τα στο στήθος, με τη συνοδεία μουσικής χαμηλών τόνων.

Η Ρίλα έχει 7 λίμνες. Το “Θέατρο” είναι ανάμεσα στα ‘’Δίδυμα’’ (δύο λίμνες ομοίου σχήματος που συγκοινωνούν) και το “Νεφρό”. Ακόμα πιο υψηλά, σ' άλλο επίπεδο, είναι η
λίμνη “Δάκρυ”, πιο πέρα το “Μάτι”, ονομασίες από το σχήμα οργάνων του ανθρώπινου σώματος.

Ο Ντάνωφ (δεν προφέρεται ακριβώς Ντάνωφ, ούτε Ντένωφ, ούτε Ντίνωφ) είπε ότι στο “Δάκρυ”, εκεί ακριβώς μιλάς με τον Θεό. Κι εκεί είναι η τρύπα από την οποία φεύγει η
ψυχή σου όταν πεθαίνεις, όπως κι όταν επανέρχεσαι απ' την άλλη ζωή.

Κάθε δεκαπενταύγουστο χιλιάδες Βούλγαροι στη Ρίλα, της οποίας η πιο υψηλή κορυφή της ξεπερνά τα 2.950 μέτρα, για την ακρίβεια μόλις λίγα μέτρα λιγώτερο από τον Όλυμπο.
Ε, είδαμε κι αυτό. Εμείς κοζάραμε στα 2.650 μ. την τελετή των οπαδών του δασκάλου του περασμένου αιώνα και στα 2.950 μέτρα χαλούσαν τον κόσμο μέσα στην απεραντοσύνη
της γαλήνης Βούλγαροι από άλλο ανέκδοτο, αυτοί ήταν οπαδοί του μότοκρος, μαρσάροντας τις μοτοσυκλέτες τους.

Διαβάστε ακόμα:

Πόσο χειρότερος, πόσο καλύτερος έγινε ο κόσμος