Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

Όχι στον ρατσισμό, μου λένε. Εγώ λέω ότι μου τα έχουν σπάσει. Κάθεσαι φτιαγμένος να δεις μπάλλα από την τηλεόραση και πλακώνουν την κατήχηση “Όχι στον ρατσισμό”. Αισθάνομαι ότι ζω σε κράτος χιτλερικό. Φασιστικό από κούνια. Τι πλάκα είναι αυτή και μέχρι πότε θα κρατήσει;

Μ' ενοχλεί. Μ' εκνευρίζει κάποιος να μου λέει ποιο είναι το σωστό. Το ηθικό. Να κάνω αυτό, να μην κάνω εκείνο.

Είμαι φασίστας. Είμαι ρατσιστής. Είμαι κομουνιστής. Είμαι καπιταλιστής. Είμαι Ολυμπιακός. Είμαι αντιολυμπιακός. Είμαι αντιφασίστας. Είμαι ό, τι γουστάρω να είμαι. Σε ενοχλώ;

Αν ενοχλώ επειδή στην πράξη είμαι κάτι παράνομο, εγκληματικό, τότε τιμώρησέ με, βάλε με μέσα. Αν δεν γουστάρω να βλέπω τους μαύρους, αν δεν θέλω να παντρευτώ μαύρη, αν θεωρώ ότι ο μαύρος είναι ανώτερος, κατώτερος, ίσος με τον λευκό, είναι δικαίωμά μου. Δικό μου δικαίωμα, όχι κάποιου άλλου, που μου το επιβάλλει.

Θέλω να βλέπω τους παικταράδες να τα δίνουν όλα στο γήπεδο, όχι να τους βάζουν στο στόμα μια παπαρδέλα διότι, λέει, δεν πρέπει να είμαστε ρατσιστές.

Μιλάμε για αίσχος. Με το ζόρι να θέλουν να με πείσουν ότι είμαι η ξευτύλα της κοινωνίας αν δεν κάνω παρέα μ' όλες τις φυλές του κόσμου που έχουν μαζευτεί στην Ελλάδα. Αυτά γίνονται μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Διαβάστε ακόμα:

Μαθήτριες ακατάλληλες για ενηλίκους