ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ Η ΛΕΥΚΟΤΗΤΑ, Η ΑΓΝΟΤΗΤΑ

Αν μ' αρέσει το χιόνι είναι γιατί φτιάχνει το μάτι μου. Σβήνει από μπροστά μου εικόνες ενοχλητικές. Σκεπάζει ανθρώπινες τερατουργίες, κτίσματα, κατασκευάσματα εχθρικά, επιθετικά στη φύση.

Το θέλει, το 'χει ανάγκη το χιόνι η φύση. Για τον άνθρωπο κάποιες φορές είναι εχθρικό, μισητό, τον βγάζει από τη βολή του, δεν μπορεί να κυκλοφορήσει με το Ι.Χ., τον κρατάει σπίτι, τον υποχρεώνει να κάψει ξύλα, πετρέλαιο.

Τα ποτάμια θέλουν νερό. Πώς θα γίνει. Να καταργήσουμε τη βροχή και τη χιονόπτωση; Προστασία και για τη βλάστηση το χιόνι, εξαφανίζει τα παράσιτα στις γεωργικές καλλιέργειες. Θυμάμαι η γιαγιούλα μου έλεγε ότι το χιόνι είναι ευτυχία επειδή σκοτώνει τα μικρόβια. Είναι και η γη, το χώμα, σπαστικό να το κοπανάει συνέχεια ο ήλιος.

“Ζυμώνεται” χιόνι ανάμεσα στα σύννεφα, ανάλογα με τη θερμοκρασία, παντρεύονται οι υδρατμοί και κάτω από τα στρώματα των νεφών και πάνω από τα παπλώματά τους. Σιγά-σιγά γίνεται η δουλειά και αφού η ψύχρα περάσει το βαθμολόγιο της πήξεως. Εμείς οι μεταπολεμικοί στην Αθήνα τη λευκότητα, την αγνότητα της χιώνος, του χιονιού τη γνωρίζαμε στα εικονογραφημένα χριστουγεννιάτικα παραμύθια. Άντε να χιόνιζε, να το 'στρωνε μια φορά στα 20 χρόνια. Δεν θυμάμαι να βλέπαμε χιόνι ούτε στα βουνά της Αττικής.

Διαβάστε ακόμα:

Νέο ρεκόρ θα κάνει ο Αγιος Βασίλης