ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ Ο ΠΙΣΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΘΛΗΤΡΙΑΣ

Προπονητήριο στίβου, όχι μόνον πρωταθλητών της εθνικής ομάδας ήταν για χρόνια το “βοηθητικό” του Καραϊσκάκη, ακριβώς δίπλα στο στάδιο πριν αυτό γκρεμιστεί και το κάνει ατόφιο ποδοσφαιρικό γήπεδο το 2004 ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ένας μικρός χώρος πάρκιν ήταν ανάμεσα στο στάδιο και το βοηθητικό, εκεί όπου το 1971 θα γινόταν φωτογράφιση για περιοδικό ποικίλης ύλης του κανονιέρη Γιώργου Σιδέρη.

Ο Ντέμης ετοίμαζε τα εργαλεία του, φιλμ και φακούς, για να τραβήξει στημένες πόζες και φυσικά στιγμιότυπα του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού. Κάποια στιγμή το μάτι του φωτογράφου πιάνει μια δρομέα, κακάσχημη, που όμως αιχμαλώτισε το ενδιαφέρον του όταν η αθλήτρια του έδειξε πλάτη και πισινό. Α! Αυτό δεν θα το αφήσει ο Ντέμης, ένας θαυμαστής των γυναικείων οπισθίων, ένας ορκισμένος λάτρης του κώλου, που τον θεωρεί εκτός συναγωνισμού Νο1 αντικείμενο ερωτικής οφλαλμολαγνίας.

Η σκέψη του φωτογράφου έχει φύγει από τον ποδοσφαιριστή και ακολουθεί από... πίσω την αθλήτρια, που αν κρίνει από το τέμπο της, τις εκφράσεις στο πρόσωπο και τη βρεγμένη από τον ιδρώτα φανέλλα της, θα έχει ήδη καλύψει 15-16 χιλιόμετρα. Την περιμένει στον επόμενο γύρο, να την ξαναδεί από κοντά, γι' αυτό πλησίασε περισσότερο τους διαδρόμους στο ταρτάν.

“Ποια είναι αυτή;” ρώτησε ο Ντέμης τον μασέρ του Εθνικού, γνωστός του από παληά. “Δεν λέει τίποτα...” του απαντά βαρετά ο μασέρ. “Πεντοχιλιάρα είναι, ξεκίνησε από τα 1.500 μ. αλλά δεν έχει τύχη, κάρβουνο καίει, κανένας δεν την υπολογίζει, είναι επαρχιακού συλλόγου, μάλλον από Καρδίτσα. Κάθε μέρα γυμνάζεται, χωρίς προπονητή”.

***
Την άλλη μέρα, μόνον με μια μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό του, εμφανίστηκε ο Ντέμης στο βοηθητικό. Όταν η δρομέας τελείωσε το πρόγραμμά της, την πλησίασε με ύφος επαγγελματικό. “Ήθελα να σας φωτογραφίσω, θα σας πείραζε αν...”.
-Σίγουρα κάνατε λάθος, με περνάτε για κάποια άλλη, του απάντησε αδιάφορα.

Άσχημη. Άβυζη, εντελώς. Μα, πώς είναι δυνατόν, απορεί ο Ντέμης, αυτή η αποκρουστική φάτσα με στήθος πλάκα να διαθέτει κώλο σκέτο ποίημα. Δυο πεπόνια ώριμα, δροσερά, εύσαρκα. Δύο τρούλους ναού που και άθεος να είσαι το πρώτο που σκέπτεσαι είναι να σπεύσεις να προσκυνήσεις.

“Όχι, δεν κάνω λάθος. Γνωρίζω ότι δεν απευθύνομαι σε κάποια ρέκορντγούμαν. Θέλω να σας φωτογραφίσω οπωσδήποτε, το σώμα σας παραπέμπει σε άγαλμα, ειδικά κάποια μέρη του σώματός αας. Αν δεν με παρεξηγείτε, σαν καλλιτέχνης έχω την ανάγκη να σας φωτογραφίσω, όχι γιατί έχω επαγγελματική παραγγελία”.

Συμφώνησαν για την επομένη, δυο ώρες πριν η Κάτια ξεκινήσει την προπονησή της.

***
Είπανε αρκετά στη διάρκεια της φωτογράφισης. Η 26χρονη είναι δασκάλα σε δημοτικό σχολείο και το όνειρό της να κάνει υψηλές επιδόσεις στις μεγάλες αποστάσεις το έχει θάψει εδώ και πέντε χρόνια. Συνεχίζει να τρέχει, σχεδόν κάθε ημέρα διότι την αναζωογονεί της αρέσει της φτιάχνει την ημέρα. Της ζητάει να βγούνε το βράδυ, της πρότεινε ένα ήσυχο ρεστωράν.

***
Είναι μισή ώρα στο εστιατόριο. Το μυαλό του Ντέμη δεν ξεκολλάει από τον φεγγαρίσιο κώλο της Κάτιας, που όλο και περισσότερο την βλέπει με συμπάθεια, έχει σταματήσει να τον ενοχλεί αυτό το βλέμμα στο πρόσωπό της. Διακρίνει, όμως, ένα αδιόρατο εκνευρισμό σ' εκείνην. Κάποια στιγμή του λέει: “Ξέρεις, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω αντιληφθεί ακόμα γιατί ήθελες να με φωτογραφίσεις...”. Το είπε σα να τον προκαλούσε(;) να πει κάτι κι αυτός, ίσως για να κάνει κάτι, που θα “προχωρούσε” τη γνωριμία τους.

Η δουλειά μου , Κάτια, είναι η ίδια η ζωή μου. Τον κόσμο τον βλέπω μόνον μέσα από την κάμερα της φωτογραφικής μηχανής μου. Γιατί να στο κρύχω; Τράβηξε την προσοχή μου σ' εσένα το “πίσω” σου, οι γλουτοί σου. Είναι θεϊκοί. Μοναδικοί. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο έργο τέχνης σε κορμί γυναικείο...

Μια θέρμη κατέλαβε το Είναι της κοπέλλας. Ασάλευτο το βλέμμα της, γεμάτο υγρά, την βάραινε ολόκληρη, έτοιμη να γείρει, να σωριαστεί το κεφάλι της στο πιάτο, δεν την κρατούν τα χέρια της πάνω στο τραπέζι.

“Θα ήθελα να φύγουμε...” είπε αχνά στον άνδρα.
-Να σε πάω σπίτι σου;
“Όπου θες πήγαινέ με...”.

***
Έφθασαν στο δικό του σπίτι. Δεν μπορεί να την πείραξε το κρασί, ούτε δυο ποτήρια δεν ήπιε, σκέφτεται ο άνδρας. Τι διάολο συνέβη, λοιπόν; Ο δροσερός αέρας από το ανοικτό τζάμι του αυτοκινήτου έχει στανιάρει την κοπέλλα.

Μετά από λίγα λεπτά στο σαλόνι, την οδήγησε στο στούντιό του. Με πινέζες καρφιτσωμένες στον τοίχο δεκάδες φωτό γυναικών, φωτογραφημένα “κομμάτια από γυναικεία σάρκα στα μπράτσα, στο στήθος, στην κοιλιά, στην ωμοπλάτη, στους μηρούς, στις γάμπες. Το 70-80% των φωτογραφιών σε γυναικεία κωλομέρια. Δεν περίμενε να τον ρωτήσει, ο φωτογράφος πρόλαβε να εξηγήσει:

“Θεωρώ τον πισινό το καλύτερο τμήμα του γυναικείου σώματος, από πλευράς αισθητικής, γιατί όχι και ερωτικής πρόκλησης. Αν και ο πισινός, για τα μάτια τα δικά μου, έχει μια αθωότητα...”.

Η Κάτια ήταν πάλι έτοιμη να καταρρεύσει. Την πρόλαβε με μια αυθόρμητη κίνηση, την αγκάλιασε, κι εκείνη γαντζώθηκε επάνω του, δεν έφευγε από επάνω του. Ηλεκτρίστηκε ολόκληρος από ένα θηλυκό κορμί τα υγρά του οποίου αποζητούσαν να καλμάρουν ηδονικά. Φιλήθηκαν τυφλά, παράφορα. Ο πυρετός του έστειλε κατ' ευθείαν στο κρεββάτι. Όταν επιχείρησε να εισδύσει μέσα στης, εκείνη έστρεψε το σώμα της, του γύρισε την πλάτη και του πρότεινε το πισωπόρτι.

***
Του εξομολογήθηκε την ιστορία της. Από 13 χρονών έμπαινε από πίσω ο γκόμενός της, διότι φοβόταν μήπως χάσει την παρθενιά της. Αντιλήψεις επαρχιακές. Πέντε χρόνια έκαναν σεξ από το σπήλαιο του Κύκλωπα. Ο γκόμενος μπαρκάρησε, τον περίμενε, αλλά αυτός όταν επέστρεψε, μετά από ενάμισυ χρόνο, τα 'φτιαξε μ' άλλην και την παντρεύτηκε.

Όταν η Κάτια έκανε έρωτα “κανονικά”, όταν ο άνδρας χρησιμοποιούσε τον κόλπο της, εκείνη δεν αισθανόταν τίποτα. Τι-πο-τα. Καμμία ικανοποίηση. Ήθελε μόνον από πίσω, μόνον έτσι ξυπνούσαν οι αισθήσεις της. Πήγε στον γιατρό. Το πράμα ήταν απλό. Είχε μεταφερθεί η ερωτογενής ζώνη της από το αιδοίο στην περιοχή ανάμεσα στα κωλομάγουλα. Έφθασε να τηλεφωνεί στον πρώην της, στον πρώτο της γκόμενο, τον παντρεμένο, για να του δοθεί, να νοιώσει σεξουαλικά, όταν αυτός την έπαιρνε όπως παληά.

Ο φωτογράφος της χάιδεψε μια τούφα από μαλλία κι ένα δάκρυ. Την γέμισε φιλιά και άπλωσε τα χέρια του στις σπαρταριστές σφαίρες των γλουτών. Η πιο φανταστική στιγμή του, να κοζάρει και να χουφτώνει τα ορεκτικά καπούλια πριν ορμήσει με το κοντάρι του.

Διαβάστε ακόμα:

Μια βόλτα στην Τρούμπα των μπουδέλων