ΠΡΙΝ ΦΟΡΕΣΕΙΣ ΤΗ ΜΑΣΚΑ

Ο απόλυτος ειδωλολατρισμός είναι οι αποκριές, τις οποίες βέβαια αποδέχθηκε η παραμύθι φούρναρης αντιειδωλολατρική θρησκεία που λέγεται χριστιανισμός. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Κανένας νέος εξουσιαστής, πολιτικός, θρησκευτικός, άσε το παραμύθι του, δεν θα αγνοήσει τι έπαιζε πριν απ' αυτόν, τι γούσταρε ο κόσμος, ποιες παραδόσεις είχαν περάσει στο αίμα και το πνεύμα του κοσμάκη.

Κωλομπάρεμα η δουλειά. Συμβιβασμός. Εμείς είμαστε το άλλο, το νέο, το καθαρό, καταδικάζουμε το προηγούμενο, το παλιό, το νοσηρό και υπηρετούμε το νέο, το υγιές, το αιώνιο, το οποίο όμως το κωλομπαρεύουμε, το παντρεύουμε, το διγαμούμε μ' αυτό που καταδικάζουμε.
Τι είναι οι αποκρίες που τελειώνουν με την Καθαρά Δευτέρα; Όργιο διασκέδασης. Ξεδόσιμο. Με αστεία, τολμηρά και άσεμνα, με μασκαριλίκια, με ντυσίματα διάφορα. Κι όλα αυτά αποτελούν συνέχεια αρχαίων ακόμα και προϊστορικών εθίμων διότι πάντα ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να βγάζει τον κρυφό εαυτό του, όπως έναν άλλον εαυτό που θα του άρεσε να ήταν δικός του.

Κυρίαρχο στοιχείο των ειδωλολατρικών, αρχαιοελληνικών κι όχι, γιορτών της Αποκριάς είναι η Μάσκα. Χωρίς αυτήν δεν μπορείς να εκδηλωθείς, να εκφραστείς σύμφωνα με την αλήθεια της ψυχής σου. Με τη μάσκα εξασφαλίζεις την απόκρυψή σου.
Παραθέτω ένα απόσπασμα από κείμενο του κυρίου Κώστα Γεωργουσόπουλου, για τη μάσκα, για το προσωπείο. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν άλλοι Γεωργουσόπουλοι. Άτομα που κουβαλάνε την παράδοση και απ' αυτήν αντλούν ό,τι χρειάζεται το Σήμερα. Άνθρωποι με γραπτά πλούσια σε περιεχόμενο, να τα πλησιάζει ευλαβικά όποιος αναγνωρίζει τη διαχρονικότητά τους. Αναφέρει, λοιπόν, ο κύριος Γεωργουσόπουλος τις εντυπώσεις του όταν είχε προσκαλέσει πριν χρόνια κάποιον Τάπα Σουντάνα από το Μπαλί να κάνει σεμινάρια για τη χρήση του προσωπείου στο τελετουργικό θέατρο και στον Ιερό Χορό της Ινδονησίας.

«Ο Σουντάνα μυούσε τους σπουδαστές σε μια μυστική ταύτιση με το προσωπείο. Για ώρες πολλές κάθε μετέχων έβαζε το επιθυμητό προσωπείο απέναντί του, προσηλωνόταν σ' αυτό, προσπαθούσε να αφομοιώσει το σχήμα του, το χαρακτήρα του στο ύφος και στο ήθος του. Σχεδόν προσευχόταν και το εκλιπαρούσε να «καταδεχθεί» να τον αποδεχθεί, να συγκατατεθεί να «μπει» μέσα του. Κι όταν ένοιωθε ο σπουδαστής πως το προσωπείο "ένευε" πως είναι πρόθυμο να γίνει φορέας των ταυτιστικών του επιθυμιών, τότε ο σπουδαστής το προσάρμοζε στο πρόσωπό του και μιλώντας εκ βαθέων διαπίστωνε με θαυμασμό πως το προσωπείο «ζωντάνευε» και γινόταν το όχημα των απωθημένων επιθυμιών του φέροντος. Ήταν μια βαθιά παραδοσιακή ψυχοτεχνική στρατηγική της μιμητικής διαδικασίας».

Διαβάστε ακόμα:

Η γυναίκα λάφυρο που τα δίνει όλα