ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ ΣΤΗ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ!

του Ανειδίκευτου Συνεργάτη

Πόσο καιρό χρειάζεται, άραγε ένας μετανάστης για να περάσει από το ουφ της ανακούφισης στο αχ της ανέχειας και στη συνέχεια στα αχ και τα βαχ της πείνας και της εξαθλίωσης; Δυστυχώς, πολύ λίγο.

Ο χρόνος άρχισε ήδη να μετρά αντίστροφα. Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστες μέρες από τότε που άνοιξαν οι πόρτες των κέντρων κράτησης και γρήγορα ο προβληματισμός διαδέχθηκε τα χαμόγελα της ευτυχίας. Πολλοί μετανάστες μένουν στο δρόμο, άλλοι στοιβάζονται μαζί με δεκάδες άλλους στα υπόγεια της Αχαρνών και της Πατησίων μέχρι να περάσει ο χειμώνας, ενώ άλλοι, πεινασμένοι και απένταροι, πήραν το δρόμο για την επαρχία. Τι περιμένουν; Τίποτε. Σε τι ελπίζουν; Σε τίποτε.

Είναι δύσκολο να πουν από τώρα που ήταν καλύτερα. Στο γκέτο της Αμυγδαλέζας ή στη γωνία Σοφοκλέους και Γερανίου. Κάποιοι, αποφάνθηκαν πριν από αυτούς γι αυτούς, ότι στο δρόμο είναι καλύτερα. Και άνοιξαν τις πόρτες. Ο δρόμος, όμως είναι το πρώτο στάδιο μιας επικίνδυνης διαδρομής που άλλους τους οδηγεί στα σίδερα κι άλλους στο νεκροτομείο.

Ποτέ δεν καταργείς ένα κακό φάρμακο πριν να βρεις ένα αποτελεσματικό υποκατάστατο. Και το φάρμακο που επελέγη κάθε άλλο παρά αποτελεσματικό είναι. Μάλλον επικίνδυνο είναι. Για όλους. Τουλάχιστον, ας μετέτρεπαν τα κέντρα κράτησης σε κέντρα ανοιχτής φιλοξενίας. Τόσο δύσκολο ήταν;

Διαβάστε ακόμα:

Ταξίαρχος έκανε του κεφαλιού του με τους μετανάστες