ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΤΙΚΟΣ ΠΡΩΤΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Πρωταπριλιά. Η ημέρα του ψέματος. Μάλιστα, κύριε. Γιατί, όμως, γιορτάζεται το ψέμα κι όχι π.χ. η κλοπή. Εδώ σε θέλω. Αμαρτία το ένα, το ψέμα, αμαρτία και το άλλο, η κλοπή, όπως η ρουφιανιά. Γιατί, ξανά μανά ρωτάω, να παίζει η πρωταπριλιά που αποενοχοποιεί το ψέμα και να μην έχει τη δική του πρωτομηνιά, τον Αύγουστο ή το Νοέμβρη, π.χ. η μοιχεία ή τη ζήλια. Να τη διασκεδάσουμε κι αυτή, όπως κάνουμε την πλάκα μας με το ψέμα.
Μιλάμε ότι το ψέμα είναι ένα από τα εγκλήματα που έχει καταδικάσει ο Θεός. Που από την πρώτη στιγμή στο ξεκαθάρισε ο παπούλης με τις Δέκα Εντολές.

Άσε τον θεούλη, όμως. Πιάνω μια κουβέντα του Φρειδερίκου Νίτσε που είπε κάτι και έσφαξε με το μπαμπάκι την ανθρώπινη φύση, έτσι όπως την έκτισε ο δημιουργός. «Το πιο συνηθισμένο ψέμα που λέει κάποιος είναι στον εαυτό του, τα ψέματα προς τους άλλους είναι η εξαίρεση». Αν τον μεταφράζω σωστά τον Φρέντυ, μας λέει ότι ο άνθρωπος έχει και γαμώ τη σχέση με το ψέμα, απόδειξη ότι λέει ψέματα στον εαυτό του.
Τελικά, για να πει τα δικά του μετά τον Νίτσε και ο αποδυτηριάκιας. Ο άνθρωπος είναι τόσο ελάχιστος απέναντι στην Αλήθεια, αισθάνεται τόσο ανυπεράσπιστος προκειμένου να αντιμετωπίσει την αλήθεια των πραγμάτων, που βολεύεται με το ψέμα.

Διαβάστε ακόμα:

Του ψέματος η πρωταπριλιά, όχι του παραμυθιού