ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ OI ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ HΡΩΕΣ

Γράφει η Amodini Κωστάκη

H Ομάδα Στήριξης Ανέργων, που δημιουργήθηκε από εθελοντές του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού είναι το καθαρτήριο μου. Συμμετέχοντας στον συντονισμό της ομάδας και κάνοντας Coaching στα άτομα που έρχονται κάθε φορά μες την ομάδα, καθαρίζει ο νους μου και ο συναισθηματικός μου κόσμος: απ' όλα τα σκουπίδια που έχουν συσσωρευτεί μέσα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.... να σκέφτομαι πολιτικά!

Κάθε φορά που βιώνουμε, μαζί με τους άλλους συνάδελφους εθελοντές, δυνατές στιγμές μες την ομάδα, νιώθω δικαιωμένη που ΔΕΝ έχω φύγει - ακόμη - από την Ελλάδα. Ξέρω πως κάποια στιγμή θα φύγω, όχι όμως σαν κυνηγημένη, όχι σε απόγνωση και όχι επειδή εδώ δεν έχω στον ήλιο μοίρα!

Θα φύγω απ' την Ελλάδα όταν θα είναι η σωστή στιγμή για μένα. Κάπως όπως απαντά ο γιος στη μάνα όταν του λέει: «Αγόρι μου πότε θα παντρευτείς;» Και εκείνος απαντά: «Οταν θα βρω την κατάλληλη γυναίκα μανούλα!» ή η κόρη όταν την ρωτούν οι συγγενείς: «Πότε θα κάνετε παιδάκι;» Και εκείνη ξεγλυστράει: «Οταν θα είμαστε έτοιμοι!».

Οταν ζώ μεγάλες στιγμές με τους ανθρώπους που έχουν νιώσει στο πετσί τους την «ανθρωπιστική κρίση», έχουν αρρωστήσει ψυχικά και σωματικά από αυτήν, έχουν βρεθεί άφραγκοι, άστεγοι και αποτυχημένοι, στα 35, στα 40, στα 50 στα 55 τους χρόνια, γέροι, ανασφάλιστοι που ζουν με ψίχουλα, νιώθω πως το να είμαι στην Ελλάδα, εδώ και τώρα, είναι αυτό για το οποίο γεννήθηκα, φάτσα-κάρτα με την μεγαλύτερη πρόκληση.

Και γράφω σήμερα για να δηλώσω υπεύθυνα τους διάφορους ...καμμένους ελληναράδες ότι οι δικοι μου ήρωες είναι:

Ο Μ. , επιχειρηματίας, βιοτέχνης, με αλυσσίδα καταστημάτων, με εξαγωγές σε 5 χώρες που βρέθηκε ανασφάλιστος, με καρκίνο και θρόμβωση στα 55. Αυτός που ξέσκαγε στο Λας Βέγκας και έκανε την πλάκα του στον Αστέρα, έτρωγε στην "Σπονδή" και στο "Βαρούλκο" και σήμερα δηλώνει: «Είμαι καρκινοπαθής και είμαι ζωντανός και χαίρομαι που απολαμβάνω την ποιότητα με άλλο τρόπο, δεν μπορώ να πάω πια σε ακριβά ρεστωράν, φύτεψα όμως διάφορα μυρωδικά, έφτιαξα μόνος μου όμορφο το σπίτι και έγινα σεφ για την οικογένεια μου!».

Η Α. πρώην διαφημίστρια, που έπαθε εγκεφαλικό λίγο μετά τα 35 και σήμερα γύρω στα 40 της χρόνια λέει: «Το δυνατό μου σημείο είναι ότι επιβίωσα! Σύμφωνα με τους γιατρούς θα έπρεπε να είμαι παράλυτη στο κρεββάτι, εγώ περπατώ, μιλώ, κινούμαι κανονικά και αγωνίζομαι να ξανασταθώ στα πόδια μου. Κάποτε έβγαζα 200 ευρώ την ημέρα, σήμερα ζω με 10 ευρώ την εβδομάδα που μου δίνουν οι γονείς μου, είμαι ζωντανή και συνεχίζω!».

Ο Ι. ηθοποιός, που έρχεται στην συνάντηση με φόρα και απίστευτο δυναμισμό κάθε φορά και δηλώνει: «Το δυνατό μου σημείο είναι ότι αν μπορούσα να βρεθώ σ' ένα πάνελ με όλους τους πολιτικούς που μας έφεραν σ' αυτό το χάλι, θα τους έκανα να πάθουν νευρική κρίση όλους μαζί, με την τσουχτερή μου γλώσσα!». Ο Ι. είναι απίστευτα ικανός στο stand up comedy και ας έχει καραβοτσακιστεί η αυτοπεποίθηση του με τα στραπάτσα των τελευταίων χρόνων...

Η Τ. πολυτεχνίτρα από την Ουκρανία με βιογραφικό-σιδηρόδρομο, που μας ρωτάει στην ομάδα: «Τί γίνεται όταν παρά τα όσα έχω κάνει, τα όσα ξέρω, τα όσα έχω πετύχει στη ζωή μου, τώρα είμαι στον πάτο και δεν μπορώ να δω φως στην άκρη του τούνελ;» Και ενώ τα λόγια της εκφράζουν σύγχιση και αγωνία,στα όρια του ...παραληρήματος, η ενέργεια της σαρώνει το δωμάτιο και όλοι διαισθάνονται πως αν ζούσαμε στην ...εποχή των σπηλαίων η ...Τ. θα ήταν ο αρχηγός, εκείνη που θα τους ξεσήκωνε όλους για να κάνουν μια καινούργια αρχή!

Η Μ. που ήταν στέλεχος μεγάλης τράπεζας και σήμερα δουλεύει καθαρίστρια, χωρίς ασφάλιση, για να φέρνει λεφτά στο σπίτι. Και όταν περιγράφει τον εαυτο της, μιλά για την τωρινή της απασχόληση σαν να ήταν ομαλή συνέχεια της προηγούμενης, τύπου: «Δουλευα στην Εθνική και τώρα είμαι στην ...Πειραιώς!».

Αυτοί οι άνθρωποι που συναντώ στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού είναι οι δικοί μου άνθρωποι. Ξέρουν ότι μπορούν να βασιστούν σε μένα, όπως ξέρω ότι και εγώ μπορώ να βασιστώ σ' αυτούς. Μας εμπιστεύτηκαν και τους εμπιστευτήκαμε και το χρήμα δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην οικοδόμηση της σχέσης μας. Γι' αυτούς τους ανθρώπους και για μας που συνεργαζόμαστε μαζί τους σε δομές Αλληλεγγύης, μικρή σημασία έχει αν αύριο θα είμαστε εντός ή εκτός Ευρωπαικής Ενωσης, αν θα έχουμε ευρώ ή δραχμή, αν στην κυβέρνηση θα είναι οι Τσιπροκαμμένοι ή οι Σαμαρέλοι...

Γιατί εμείς θα είμαστε εκεί μαζί τους: Ολοι για έναν και ένας για όλους!

Και δεν πρόκειται για ροζ ουτοπίες φιλάνθρωπων μεσοαστών, που έχουν ακόμη κάποιο κομπόδεμα για να παριστάνουν τους καλούς στα φτωχαδάκια: πρόκειται για καθαρή ανθρωπιά, για αληθινή δύναμη επιβίωσης.

Οι άνθρωποι που γνωρίζω κάθε φορά στο Ελληνικό, στη Νίκαια, παντού και είναι άνεργοι, με λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά ψυχοσωματικά προβλήματα, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΜΟΥ! Χάρη σ' αυτούς νιώθω περήφανη που γεννήθηκα ξανά σ' αυτήν εδώ την χώρα . Χάρη σ' αυτούς ξαναβρίσκω το δικό μου όραμα, τις δικές μου ρίζες και τα δικά μου φτερά για να πετάξω. Υποστηρίζοντας τους γίνομαι η ίδια πιο δυνατή, πιο αποφασισμένη, πιο αυθεντική.

Συμφιλιώνομαι με την καρδιά μου που «...πάντα στην Ελλάδα τουφεκίζεται».

Διαβάστε ακόμα:

Συγκλονιστική μαρτυρία για το «ατυχημα» στο διυλιστήριο