ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ;

Γράφει η Amodini Κωστάκη

Σήμερα κηδέψαμε τον ξάδελφο μου, 44 ετών, απολυμένο εδώ και πολύ καιρό, από ελληνική βιομηχανία ηλεκτρικών συσκευών. Είχε διαγνωστεί με ψυχικά προβλήματα, έπαιρνε ψυχοφάρμακα, τον βρήκαν στο σπίτι του δυο μέρες αφότου πέθανε...Του έκαναν νεκροψία. Προσωπικά υποψιάζομαι ότι έφυγε εκούσια , επειδή δεν άντεχε άλλο...

Αγαθη ψυχή, ένα αρνί του θεού σε μια οικογένεια που ρέπει προς τους λύκους και τα τσακάλια...

Δεν ήμασταν ποτέ ιδιαίτερα κολλητοί. Θυμάμαι όμως τότε που δούλευε και μας είχε βγάλει έξω να μας κεράσει στην παραλιακή, με μιαν άλλη ξαδέλφη μου! Πόσο καμάρωνε που έβγαινε έξω μαζί μας! Αθώα περηφάνεια....

Και αναρωτιέμαι: Χρειάζεται ν'αυτοκτονήσει ένας άνθρωπος από κάθε οικογένεια στην Ελλάδα για να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας και να δούμε άσπρη μέρα;