ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΕΦΕΥΓΑΝ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Να γιατί ορισμένοι κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου έχουν αφήσει με το στόμα ανοιχτό τη διεθνή κοινή γνώμη για την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες από τη Συρία. Oι άνθρωποι ανταποδίδουν ...τη φιλοξενία από τα χρόνια της μικρασιατικής καταστροφής και της γερμανικής κατοχής.

Λες και επαναλαμβάνεται η ιστορία. Τουλάχιστον τρεις φορές οι Έλληνες κατέφυγαν πρόσφυγες στη Συρία για να σωθούν από πολέμους και διωγμούς. Η πιο πρόσφατη εμπειρία έχει να κάνει, με τη γερμανική κατοχή, όταν τουλάχιστον 30.000 Έλληνες νησιώτες διέφυγαν στο Χαλέπι και από εκεί σε άλλες περιοχές της Μ. Ανατολής.

Μία βάρκα ήταν και τότε η γέφυρα προς τη σωτηρία. Μόνο που η βάρκα πήγαινε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τσεσμέ-Χίος σήμερα. Χίος–Τεσμέ τότε. Αιβαλί-Μυτιλήνη σήμερα, Μυτιλήνη Αιβαλί τότε.

Ένας ορθόδοξος παπάς είχε ανοίξει τότε την αγκαλιά του σε όσους προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τα νύχια των κατακτητών και τους προσέφερε τροφή και στέγη, μέχρι που οι συμμαχικές δυνάμεις τους προωθήσουν σε άλλες χώρες της Μ. Ανατολής.

Στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου ο παπα-Στρατής, ο «Καλός Σαμαρείτης» όπως τον χαρακτήρισε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, είχε δημιουργήσει στην Καλλονή της Λέσβου ένα καταφύγιο για τους πρόσφυγες και μετανάστες που έφταναν στο νησί, προσφέροντάς τους ανακούφιση.

Υπολογίζεται πως από το 2007 μέχρι το θάνατο του πριν από λίγους μήνες, βοήθησε περίπου δέκα χιλιάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων μερικών ντόπιων που ήρθαν σε δυσχερή οικονομική θέση. Το έργο του έχουν αναλάβει τώρα άλλοι φιλάνθρωποι της περιοχής.

Σύμφωνα με τα στοιχεία για την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, όπως συμφωνήθηκε με τη συνθήκη της Λωζάνης το 1923, περίπου 17.000 Έλληνες από τη Μικρά Ασία βρέθηκαν πρόσφυγες σε διάφορες πόλεις της Συρίας. Τόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση που τον Αύγουστο του 1923 ο υπεύθυνος των Ελλήνων προσφύγων στο Χαλέπι έστειλε τηλεγράφημα στο υπουργείο Εξωτερικών της Αθήνας ζητώντας να αποτρέψει άλλους Έλληνες να φτάσουν στην πόλη, γιατί «ήταν αδύνατο να δεχτούν άλλους πρόσφυγες». Η γενικότερη κατάσταση για τους Έλληνες πρόσφυγες το καλοκαίρι του 1923 περιγράφεται ως «τραγική και αβέβαιη», όπως σήμερα των Σύρων προσφύγων.

Διιαβάστε ακόμα:

Στο Ναυαρίνο καθάρισε η μπουγάδα