ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ, ΡΕ, ΠΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΕΟΣ ΣΟΥ!

Ο λόγος σήμερα είναι για το πέος, αυτό το πολύ σημαντικό για την ανθρώπινη ζωή όργανο. Που κι αυτό υποτιμάται, μάλιστα από τους ίδιους τους... έχοντες το ικανότατο και πανέτοιμο για πλήρη δράση.

Να μπούμε σιγά σιγά στη κουβέντα μας...Με τα αυτιά ακούς. Με τα μάτια βλέπεις. Με το στόμα τρως. Ποιο είναι το σπουδαιότερο, το πιο χρήσιμο όργανο στον άνθρωπο; Αν ρωτάς εμένα, τα χέρια του είναι! Πιο συγκεκριμένα η δυνατότητα να «δουλεύεις» τα δάκτυλά του, η δυνατότητα του να τα χρησιμοποιεί. Και τα ζώα έχουν δάκτυλα, όμως όχι και τη δυνατότητα να δίνουν εντολές σ' αυτά.

Ο κόσμος προχώρησε, έγινε έτσι όπως εξελίχθηκε, όπως τον εισπράττεις σήμερα, επειδή το δίποδο διαθέτει κουλά! Αυτό λέω εγώ. Δεν έχει λιγώτερο μυαλό η γάτα από τον άνθρωπο. Ούτε είναι λιγώτερο έξυπνος ο σκύλος. Όλα, όμως, τα τετράποδα στερούνται από χέρια. Ακροδάκτυλα έχουν, όχι και χέρια.

Αυτά τα χέρια σχεδίασαν και έφτιαξαν αεροπλάνα και τραίνα, εργοστάσια και ουρανοξύστες, κομπιούτερ, πυραύλους, τηλεοράσεις, τηλέφωνα, τα πάντα όλα. Χωρίς χέρια ο άνθρωπος θα ήταν στην εποχή της λάσπης. Να, όμως, που ο άνθρωπος υποτιμά τη φούχτα του. Θαρρεί ότι είναι μόνο για να αυνανίζεται πιο ευχάριστα από τα ζώα. Επειδή και τα ζώα, κάποια ζώα αυτοϊκανοποιούνται.

Το πέος! Και γι' αυτό παίζει βαθύτατη απαξίωση. Δεν είναι μεγάλο, είναι στραβό, γέρνει, το ήθελα πιο παχύ. Είσαι μαλάκας, κύριε! Είναι το ρόπαλό σου, ρε. Ο βασιληάς σου. Να είσαι περήφανος για το πέος σου. Να αισθάνεσαι πεοφόρος, όπως λέμε σημαιοφόρος.

Η υπεροχή σου σε σύγκριση με την γυναίκα είναι αυτή. Η ατσάλινη στύση σου. Με ή όχι ξελιγωμένο και απειλητικό στην όψη το κλαρίνο σου, το πυρωμένο σου καυλί, ορθοστάτη μέγα κρίνο, γίνεσαι ο διακορευτής. Ο πορθητής. Έτσι όπως σε θέλει εκείνη. Και δεν χρειάζεται να 'σαι ταχυβόλος.

Μπες στα μάτια της. Γίνε η σκέψη της. Τον αντικρύζει και δεν τον βλέπει όπως τη μύτη σου, τα αυτιά σου, το πηγούνι σου, που πιθανόν της αρέσουν, πιθανό της είναι αδιάφορα. Όταν, όμως, κύριε μαλάκα, βλέπει τον πήδακα, πριν αρχίσει να την καταβρέχει, αδιαφορεί για το σχήμα της τσουτσούς σου, το μόνο που αισθάνεται είναι να πλησιάσει τα χείλη της στο «στέμμα». Στο βασιλικό κεφάλι της μαλαπέρδας σου και να την αρμέξει. Να την βυζάξει. Και με τα χέρια της να την τρομπάρει.

Διαβάστε ακόμα:

Βαριούνται ακόμα και να πηδηχθούν