ΟΠΟΤΕ ΤΡΩΕΙ ΞΥΛΟ Ο ΚΑΘΕ ΚΟΥΜΟΥΤΣΑΚΟΣ

Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης

Τα ρεπορτάζ τα είδαμε μια χαρά. Κύρια σε επανάληψη. Δεν σοκαριστίκαμε τόσο πολύ από το ξύλο, αλλά πιο πολύ από την ετοιμότητα των φωτογράφων και των εικονοληπτών, αλλά και την άρτια εκπαίδευση της αστυνομίας, η οποία υποτίθεται βρίσκεται εκεί για να προλαμβάνει γεγονότα. Χωρίς κανένα δισταγμό, δίνω συγχαρητήρια στον στρατηγό της αστυνομίας διότι πέτυχε στο έργο του. Που μπορεί και να το βλέπει οτι δεν είχαμε και νεκρούς. Το μη χείρον βέλτιστον εν άλλοις.

Όμως ο συμπαθέστατος Κουμουτσάκος, σαν φάστα εννοώ, έφαγε το ξύλο της αρκούδας. Όπως κι ο Βαρβιτσιώτης, που την γλύτωσε με το αντίστοιχο, σε επίπεδο λεκτικής να πούμε βίας. Δυό παλιοελλαδίτες που βρέθηκαν σε συγκέντρωση των απανταχού αγωνιστικών Ποντίων, που είχαν θιχτεί από τις δηλώσεις του Φίλη. Κι οι οποίοι δεν κατάλαβα τι κατάφεραν που πήγαν στο Σύνταγμα.

Όπως δεν ξέρω τι ήθελε ο Κουμουτσάκος εκεί, ο Βαρβιτσιώτης αλλά και οι μαλάκες που βαρέσανε γροθιές. Ακόμα δεν έχουν μάθει οτι ο δρόμος είναι δημόσιος και στην δημοσιά, μπορεί μέχρι και να στην πέσει ο οποιοσδήποτε αλήτης; Δικαίως ή αδίκως. Δεν ασχολούμαι με το δίκαιο αυτήν την στιγμή. Ασχολούμαι με τον ποιόν ηρωισμό, θέλανε να επιδείξουν τα χάπατα απέναντι στα στίφη.

Και δεν με ενδιαφέρει αν πατενταρήστικαν οι γροθιές σαν Χρυσή Αυγή. Εμένα με ενδιαφέρει το γιατί πήγαν οι ψηφισμένοι βουλευτές εκεί πέρα. Εκεί, που κατουράνε τα περιστέρια. Εκεί που πάνε μόνο τουρίστες και κανείς Αθηναίος δεν έχει περιέργεια να βρεθεί στα καλά καθούμενα, κι εκεί που κάτι αργόσχολοι δήθεν κάνουν συγκεντρώσεις για κάτι κεκτημένα που απλά έχουν ψηφιστεί δημοκρατικά οτι έχουν χαθεί.

Εγώ τώρα θα πάρω σοβαρά τους φασίστες; Οτι με απειλούν; Σε τι ρε παιδιά; Μάλλον σε ότι με απειλούσαν τόσα χρόνια οι κομουνιστές. Οτι δεν έχω ελευθερία λόγου ή κινήσεων ή βουλών; Ρε πλάκα κάνουμε τώρα; Μπορεί να με απειλήσει ένας Καραγκιόζης; Απειλήθηκε ποτέ το έθνος από έναν Χατζιαβάτη; Από κάποιον που τον λέγανε Μπιθικώτση; Σαμαρά, Μητσοτάκη ή Παπανδρέου;

Αυτά είναι για τα χάπατα, που πιστεύουν οτι οι ψηφισθέντες πολιτικοί είναι υπηρέτες του λαού. Ψηφίζει ο λαμογισμένος μπας και την βγάλει, και θεωρεί οτι διαφεντεύει. Τι να λέμε παραπάνω; Οτι ο Βαρβιτσιώτης κι ο Κουμουτσάκος είναι Πόντιοι κι έπρεπε να πάνε στην συγκέντρωση για να δώσουν κάποιο στίγμα; Και τι δώσανε; Οτι αγωνίστηκαν για την γενοκτονία των Ποντίων, που αμφισβήτησε ο πράκτορας Φίλης; Ρε γαμώ τους αγώνες.

Έχω τέτοιο μίσος μέσα μου, κληροδότημα της γιαγιάς μου, που ούτε σε δημόσια πλατεία θέλω να πάω . Έχω τέτοια μανία εναντίον του Ατατούρκ, που ούτε θέλω να πατήσω εκεί πέρα. Έχω τέτοια πεποίθηση, που δεν με ενδιαφέρουν τα ψηφίσματα της βουλής ή οι περίπατοι των τίποτες που θέλουν να καπηλευτούν την μπούρδα υστερία των δήθεν προσβεβλημένων. Υπάρχει κι ένα έλεος με την κοροϊδία που παρέχεται για πλάκα.

Τι είναι ο Φίλης; Ένα ζώον, ένας βαλτός που κάνει τις δηλώσεις για να περάσουν τα ισοδύναμα και να μην ασχοληθεί κανένας. Ένα τίποτας, που παίζει τον ρόλο του σαν πράκτορας και κάνει την ειρηνική προβοκάτσια. Ένας απλός μπράβος, βάσει σκέψης η σωματοδομής, που αν ήταν στην Μύκονο στα κωλόμπαρα, θα ήταν απλή πόρτα. Τι είναι οι άλλοι που πάνε στην συγκέντρωση, δήθεν χωρίς να ξέρουν οτι θα προπηλακιστούν; Τα ίδια σκατά είναι.

Και τα ίδια σκατά σημαίνει οτι όσο προκαλεί η Χρυσή Αυγή, τόσο προκαλούν κι οι ιδίως δηλώσαντες δημοκράτες. Οι Τσίπρες που βρίζανε για να κάνουν τα ίδια. Τα ίδια μνημόνια και την ίδια κωλοτούμπα. Οι κομουνιστές γιαλαντζί και του κώλου αν σκεφτούμε και τους Γαβριηλίδηδες ή τους Τσακαλώτους. Οι μπαρούφες της αριστεράς που όμως θέλουν κι επενδύσεις από το κεφάλαιο. Τρομερό πράμα ένα πούστης να θέλει να στο παίζει κι οικογενειάρχης. Αθάνατη ελληνική δικαστική και στρατιωτική κοινωνία.

Μίσος όμως έγραψα πριν. Χαβαλεδιάρικο φυσικά διότι για κάτι εθνικίστικο, σιγά μην πάω και σε δικαστήρια. Αυτά είναι για να χάνεις τον χρόνο σου και για να πληρώνεις δημόσιους τεμπέληδες. Μίσος, που δεν βγαίνει έτσι αλλά βγαίνει σαν αγάπη. Αγάπη για την δημοκρατία και την ελεύθερη έκφραση, που άλλες φορές εκφράζεται με την ψήφο κι άλλες φορές με μερικές μπουνιές. Μου αρέσει η δημοκρατία πολύ. Και ταυτόχρονα, την έχω και στα αρχίδια μου. Κάτι σαν το ωραίο χρυσό σούρουπο.

Να μισήσω τον Έλληνα; Δεν γίνεται. Πάντα αγαπούσα τον Καραγκιοόζη σαν ήρωα. Κύρια την κατάληξη του με τον βλάχο τον Μπαρμπαγιώργο που θα έδερνε ειρηνκά αυτόν που έδειρε τον τύπο που πείραξε τον τεμπέλη. Να μισήσω τον Τούρκο που τα ίδια έχει σαν καρτούν, καφέ ή φαγητά; Να φτειάξω απόψεις για τα κόμματα και το δώρο που έκανε ο Γιακουμάτος στον Λεβέντη; Ο καραγκιόζης στον καραγκιόζη;

Χεσμένο έχω τον Έλληνα διότι αυτό του αξίζει. Εκτός του οτι δεν ξέρει τι ψηφίζει, δεν έχει καταλάβει οτι υπάρχουν και τραμπούκοι μέσα στον χώρο των Ποντίων. Οπότε να μην πέφτει από τας νεφέλας με το εθνικοπατριωτικό του μένος που πήγε να αλλοιωθεί από ένα μαλάκα. Το ίδιο πράμα είναι ο Φίλης με τον λαό. Ένα γουρούνι όρθιο ποιυ αλλάζει τοποθετήσεις ανάλογα με το κονόμι του ή το συμφέρον του. Κι οπότε λογικά θα τρώει ξύλο ο κάθε Κουμουτσάκος, που θέλει να κάνει και την δεξιά αντίσταση. Και η οποία θα εξαργυρωθεί. Όπως και του κάθε συμβιβασμένου νεοέλληνα, που δεν ξέρει τι να κάνει κι είναι Τούρκος στο θέμα των προσφύγων.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ σηκώθηκε στο blog του Στήβεν Αβραμίδη, το φως του φεγγαριού

Διαβάστε ακόμα:

Ομορφιά και μαλακία είναι αυταπόδεικτες