ΑΧ, ΚΑΙ ΝΑ 'ΧΑ ΜΙΑ ΠΙΣΙΝΑ!

Αληθινή ιστορία. Την οποία έζησα προσωπικά. Και σας κάνω τη χάρη να την περιγράψω για πάρτη σας. Δημοσιογράφος πολύ γνωστός μου από τα παλιά, χρόνια πολλά είχαμε να συναντηθούμε, με κάλεσε να τα πούμε. Συμφωνήσουμε να βρεθούμε στο σπίτι του.

Ο τύπος, ο παλιόφιλος, όχι ακριβώς φίλος, γνωστός είπαμε, η λέξη «φίλος» είναι πολύ βαριά, στην αρχαιοελληνική αριθμοσοφική έχει την έννοια του «αδελφού». Φίλος, ταυτότης αδελφός. Το κόβω.

Ο τύπος, λοιπόν, στην μονοκατοικία του, σε έκταση το λιγόρερο ενάμισυ στρέμμα, διαθέτει και πισίνα. «Καλό το εργαλείο, τώρα το καλοκαίρι θα ρίχνεις κάθε μέρα τις βουτιές σου...» σχολιάζω αδιάφορα.

- Μπα, βαριέμαι να βουτήξω..., κάνει μ' ένα ευχάριστο χαμόγελο.

«Έχεις πισίνα και δεν τη χαίρεσαι;» απορώ.

- Έκανα, μάλιστα, τη μαλακία και τη δήλωσα, για να την πληρώνω στον Τσίπρα, κι όμως δεν έχω... συνηθίσει να τη χρησιμοποιώ.

Δεν είπα τίποτα. Το θέμα, άλλωστε, της συνάντησης μας δεν ήταν η κολυμπήθρα του. Τι να πω; Ό,τι έχω να πω περί τούτου, το λέω εδώ, χωρίς να αναφέρω το όνομα του... φιλοπισινά. Δηλαδή;

Αν ο άνθρωπος δεν είχε ένα μίνι κολυμβητήριο στο σπίτι του, θα έλεγε «Αχ, να 'χα μια πισίνα!...». Τώρα που την έχει, δεν του κάνει γκελ. Έτσι είναι ο άνθρωπος. Έτσι ήταν πάντα. Κι έτσι θα είναι.

Διαβάστε ακόμα:

Συνομιλώ με τα βότσαλα της θάλασσας