ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ ΤΑΥΡΟΥ

Στην βασκική Παμπλόνα των 200.000 κατοίκων, κάπου βόρεια της Ισπανίας γίνεται και φέτος, όπως κάθε χρόνο, το παραδοσιακό και τουριστικό φεστιβάλ της ταυροδρομίας. Το κυνήγι του γενναίου ζώου με την πανίσχυρη φυσική δύναμη, στα στενόσοκα της παλαιάς ισπανικής πόλης, και ψάξε βρες αν γίνεται το κόντρα έργο. Αν, δηλαδή, στην απόσταση των 800 μ. και στα λιγότερα από τρία λεπτά ο ταύρος κυνηγάει τον ηλίθιο άνθρωπο.

Έχει και τον προστάτη άγιο αυτή η ειδωλολατρική γιορτή της ταυροδρομίας. Είναι ο της καθολικής εκκλησίας σεντ Φεμίν, σύμφωνα με τα κιτάπια του παπαδαριού γιος Ρωμαίου γερουσιαστή που τον 3ο αι. έγινε χριστιανόπουλο. Τέλος πάντων, προσωπικά κάθε χρόνο περιμένω το ευχάριστο νέο. Μήπως τραυματιστεί, όμως σοβαρά, κι ακόμα καλύτερα να σκοτωθεί κανένας που συμμετέχει στο χαβαλέ της ταυροδρομίας. Και, βέβαια, περιμένω πως και πως κάποιος ταύρος στις ταυρομαχίες του ενιαήμερου φεστιβάλ να ξεσκίσει τα άντερα ταυρομάχου.

Στην τελευταία φάση της ταυρομαχίας, του μαϊμού ντέρμπυ ταύρου και ταυρομάχου, το ζώο έχει πια αποδυναμωθεί. Αφρίζει από το «κακό» του, και είναι ακόμα ικανό να βγάλει τα άντερα του ταυρομάχου, ο οποίος προκαλεί τον «αντίπαλο» για να τον τελειώσει με το ξίφος του. Με επιδεξιότητα και θεατρικότητα.

Ο ταύρος γνωρίζει ότι θέλοντας και μη συμμετέχει σε μια καταδικασμένη αναμέτρηση, όμως η φύση του τον σπρώχνει στην έσχατη έφοδο ενάντια στον φλώρο, τον ταυρομάχο, που σπάνια θα αφήσει να ζήσει το ζώο. Συγκλονιστική είναι η στιγμή που ο ταύρος έχει δεχθεί το τελικό, το τελειωτικό κτύπημα από τον ματαντόρ. Στην αρένα απλώνεται σιωπή. Όσο χρόνο, όσα δευτερόλεπτα χρειάζεται ο ταύρος να λυγίσει τα πόδια και αργά, πολύ αργά, μα πολύ αργά, αιμόφυρτος να σωριαστεί ένα περήφανο πλάσμα της φύσης μισό τόνο βάρος.

Αρχαία Ρώμη. Ο ηττημένος μονομάχος στο Κολοσσαίο ζητάει να του χαριστεί η ζωή, με το σήκωμα του αριστερού χεριού. Αν τα κτήνη που αποτελούν τους θεατές σηκώσουν τον αντίχειρα φωνάζοντας «Missum», ο αυτοκράτωρ μάλλον θα συμφωνήσει και θα δώσει χάρη στον φουκαρά.

Ναι, ο άνθρωπος, το τέλειον ον, το δίποδο, προκειμένου να διασκεδάζει, επινόησε το «απάνθρωπο» θέαμα, με τους gladiators, στους οποίους έδινε πιθανότητες ελπίδας να επιζήσουν. Ο ταυρομάχος μία στις χίλιες να χαρίσει τη ζωή στον ταύρο, τον «νικημένο» ταύρο. Ο όχλος, άλλωστε, φωνάζει ingula, όχι μονάχα αίμα αλλά και θάνατο στο όνομα του show. Το λες ένδειξη, επίδειξη ελέους τη χαριστική βολή στον ταύρο, το coup de grace;

Οι αράδες αυτές, με αφορμή ότι στην Ισπανία βρήκε θάνατο στην αρένα μετά από 30 χρόνια ένας ταυρομάχος και σύμφωνα με το έθιμο θα δολοφονηθεί τόσο ο ταύρος, όσο και η μάνα του «δολοφόνου» ταύρου.

Κάποιοι, στην ταυρομαχία βλέπουν αδρή, πανάρχαια ποίηση και ζωντάνεμα των προαιώνιων συγκρούσεων, πρωτογενή πάθη, κάτι τέτοια κουλτουριάρικα.

Διαβάστε ακόμα:

Δυστυχώς μόνο ένας σκοτώθηκε στην Παμπλόνα