ΑΓΓΙΞΕ ΤΟ ΠΙΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ...
28/04/2017
•
Γράφω σήμερα για την Ιφιγένεια. «Βαρύ» όνομα. Καθόλου εύκολο να κουβαλάει μία ζωή το όνομα του κοριτσιού, που για πάρτη της έγραψε τραγωδίες ο Ευριπίδης. Μήπως γι’ αυτό το λόγο η Ιφιγένεια της αληθινής μας ιστορίας ήταν παρθένα μέχρι τα 27 της χρόνια; Πιθανόν, εκτός από το «υποβλητικό» της όνομα, να συνέτειναν ακόμα δύο λόγοι...
Μεγάλωσε σε ακραία συντηρητική οικογένεια η Ιφιγένεια, σε αυστηρά θρησκόληπτο περιβάλλον, από το οποίο δεν μπορούσε να ξεφύγει, να αποκτήσει έλεγχο στην ανάπτυξή της δικής της προσωπικότητας. Για τους γονείς της, αλλά και για τον μεγαλύτερο κατά 7 χρόνια αδελφό της, με το γάμο της θα γνώριζε την «ανεξαρτησία» της. Όταν με το καλό παντρευόταν, τότε να διαχειριστεί διαφορετικά, αν πράγματι αυτό επιθυμούσε, τη ζωή της.
Ο άλλος λόγος για το χαμηλό ηθικό της Ιφιγένειας, και την αρνητική αυτοεκτίμηση που την έπνιγε, ήταν το σχεδόν ανύπαρκτο στήθος της. Δεν μπορούσε να υπερνικήσει το κόμπλεξ για τα «αμεγάλωτα» βυζιά της, όταν αντιλαμβανόταν πόσο αρέσει στους άνδρες το γυναικείο μπούστο. Γι’ αυτό και το μάτι τους μαγνητίζεται σ’ αυτό ακριβώς το σημείο του σώματος.
Το ίδιο συμβαίνει από την ανάποδη και για το «στήθος» της Ιφιγένειας, αλλά οι ματιές των ανδρών δεν είναι από θαυμασμό, είναι από...περιέργεια. Προσπαθούν να... υποψιαστούν το ασυνήθιστο, το απίθανο, γιατί σε μία κοπέλλα της ηλικίας της δεν έχουν ξεπεταχτεί δύο «μηλαράκια». Γιατί σ’ αυτήν να έχουν «μεγαλώσει» τόσο όσο σ’ ένα κορίτσι πριν ακόμα μπει στην εφηβεία.
Αθήνα, δεκαετία του ’80. Στην μεγάλη και παλαιά μονοκατοικία της Κηφισιάς, το σπίτι της Ιφιγένειας, για τα γενέθλιά της γιορτή οικογενειακή. Ανάμεσα σε 50-60 άτομα και ο 18χρονος Μίλτος, δεύτερος ξάδελφός της.
- Χρόνια σου πολλά, Ιφιγένεια. Περιμένω απόψε να μου κάνεις ένα δώρο...
Το ύφος του νεανία ήταν προκλητικό. Δεν την ενόχλησε. Τι να περιμένεις από ένα παλιόπαιδο σαν κι’ αυτόν. «Να του κάνω δώρο εγώ...» απόρησε η Ιφιγένεια, «...κι όχι να μου κάνει εκείνος, αφού εγώ είμαι η εορτάζουσα». Για μία στιγμή σκέφθηκε πως όταν της μίλησε, ο ξάδελφος είχε ύφος συνωμοτικό, και δεν υπήρχε άλλος δίπλα τους.
Μία ώρα μετά ξανατρακάρησαν μόνοι τους τα δύο ξαδέλφια. Αδιάφορα και συνάμα εύθυμα τον ρώτησε: «Τι δώρο θα ήθελες, μικρέ...»
-Επειδή είμαι μικρός θα στο πω μόνο αν πάμε στο δωμάτιό σου...
«Σύμφωνοι...» του απάντησε η Ιφιγένεια χωρίς να χάσει το κέφι της. Ανέβηκαν στον όροφο, με την εσωτερική σκάλα. Πέντε λεπτά αφ’ ότου βρέθηκαν στο δωμάτιο της την αιφνιδίασε...
-Θέλω να μου δείξεις το στήθος σου..., αυτό να’ ναι το δώρο σου.
Η Ιφιγένεια κοκκάλωσε. Έγινε όλη από μάρμαρο. Θρασύτατος, ικανός για όλα ο ξάδελφος, όμως όχι κι αυτό!
«Μιλτιάδη, δεν μιλάς σοβαρά...»
-Ούτε κι εγώ ξέρω πως βρήκα τελικά τη δύναμη να στο ζητήσω...Θέλω μόνον να το δω...Μιλάω πολύ σοβαρά. Μ’ αρέσει, με τρελαίνει το στήθος σου...
Τρέχει η σκέψη της Ιφιγένειας. Τι ακριβώς συμβαίνει τούτη τη στιγμή! Πρώτη φορά ακούει τον Μίλτο να μιλάει με βραχνή, πνιχτή φωνή. Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα του ευγενικά. Ντροπαλά. Τόσο αρσενικά, όμως.
''Μιλτιάδη, δεν ξέρω πως να σου φερθώ...Σου αρέσει αυτό που δεν έχω;...''
-Εσύ το λές αυτό, για μένα το στήθος σου είναι πολύ ερωτικό, το έχω φαντασιωθεί πολλές φορές...
Παραμύθι. Αυτό που λιγουρεύοταν το αγόρι ήταν το υπέροχο, το σούπερ καυλωτικό κορμί της ξαδέλφης. Την είχε δει με μαγιώ στην πισίνα της και από τότε βαράει δύο μαλακίες ημερησίως. Ειδικά με τη φαντασία του καρφωμένη στον καλοφτιαγμένο κώλο της.
Ο πατέρας του Μιλτιάδη τον συμβούλεψε να «παίξει» μαζί της με τα μικρά, τα νιούτσικα βυζάκια της, λες και μόλις είχαν αρχίσει ν' ανθίζουν...''Βρες τον τρόπο να της μιλήσεις για το πλάκα στήθος της, να την «φτιάξεις» ψυχολογικά και δεν θα βρεις αντίσταση μετά να απλώσεις χέρι επάνω της...'' τον ορμήνευσε ο πατέρας του, με ατζέντα τουλάχιστον χιλίων γυναικών.
Πετάχτηκε όρθια η Ιφιγένεια, κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Της έκοψε το δρόμο.
-Δεν πας πουθενά! Πρώτα, το δώρο μου! Το υποσχέθηκες...
«Δεν υποσχέθηκα τίποτα...»
Έχει απέναντί της τον πρώτο «άνδρα» που την κολάκευε για το στήθος της. Ναι, είχε αρχίσει κιόλας να τον βλέπει σαν άνδρα. Ίσως, έτσι ήθελε να τον αντικρύζει...
«Δεν έχω κανένα δώρο για σένα, Μίλτο...»
-Έστω ένα φιλί, στο μάγουλο...
«Κάνε στην άκρη, άσε με να κατέβω στο σαλόνι. Υπόσχομαι όταν τελειώσει το πάρτυ, να σε περιμένω στο δωμάτιό μου, εδώ, να τα πούμε...»
-Θα’ ρθω χωρίς να με πάρει χαμπάρι κανένας, της είπε με νόημα.
Μετά από τέσσερις ώρες, στο δωμάτιό της Ιφιγένειας.
-Δείξε μου μέχρι τη ρώγα σου, ορκίζομαι δεν θα σε πλησιάσω, δεν θα κουνηθώ απ’εδώ που βρίσκομαι.
Η Ιφιγένεια τα έπαιξε όλα. Αυτό που φοβόταν, που αφαιρούσε νόημα από τη ζωή της, που κάποιες φορές δεν ήθελε να φάει, που γι' αυτό απέφευγε παρέες με αγόρια και κορίτσια, ήρθε η ώρα να το εκθέσει σ’ έναν 18χρονο.
Το φτωχό, το ασθενικό στήθος της.
Ο Μίλτος θαμπώθηκε από τη λευκότητα, από την αγνότητα των δύο ολοστρόγγυλων φωτεινών «εξοχών»...
-Ιφιγένεια, σε παρακαλώ, χάιδεψε τις ρώγες..., δεν θέλω τίποτα άλλο...
Εκείνο το βράδυ των 27ων γενεθλίων της η Ιφιγένεια εν Αμαρουσίοις, όπως λέμε εν Ταύροις, εν Αυλίδι, έγινε γυναίκα από τον πρώτο άνδρα που υποκλίθηκε στο στήθος της. Που την έπεισε ότι είναι και πολύ γυναίκα και χωρίς βυζιά όπως άλλες.
Διαβάστε ακόμα: