ΓΙΑΤΙ Ο ΤΟΤΙ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΧΟΡΤΑ ΡΟΝΑΛΝΤΟ ΚΑΙ ΜΕΣΙ

Γράφει ο Βενέδικτος Παρλαβάντζας

Τι είναι ο Φραντσέσκο Τότι; Ένα σύμβουλο. Πρόσεξέ με, αγαπητέ, γιατί μπαίνω κατευθείαν στην ουσία. Είναι ένα σύμβολο, επαναλαμβάνω. Όχι, ο αυτοκράτορας της Ρώμης, όπως διαβάζω από δω κι από κει. Δεν είναι ούτε ο Οκταβιανός Αύγουστος, ούτε ο Διοκλητιανός. Εκείνοι είχαν εχθρούς, ο Τότι δεν έχει. Ο Φραγκίσκος είναι το σκήπτρο ή αν θες ο πολύτιμος ορμαθός στην παρειά της αιωνίας πόλεως, για όσους γνωρίζουν από αυτοκρατορικά διάσημα. Ό,τι δεν καταλαβαίνεις μπορείς να το γκουγκλάρεις. Εδώ είμαι εγώ, περιμένω και συνεχίζω...

...Έπεσε τέτοιο κλάμα προψές στη Ρώμη, που δεν συγκρίνεται ούτε με την αποχώρηση του Προδρόμου (όχι του Ιωάννη) από το πρώτο μπιγκ μπράδερ. Σου έλεγε ο 25χρονος οπαδός της Ρόμα: «Αισθάνομαι ένα κενό. Όλη μου η μέχρι τώρα ζωή ήταν με τον Τότι στη Ρόμα». Ακόμα και να έχει ακούσει για τον Μπρούνο Κόντι, τον Φραντσέσκο Γκρατσιάνι, τον Σεμπαστιάνο Νέλα, τον Ρομπέρτο Προύτσο, τον Πάουλο Ρομπέρτο Φαλκάο, τον Σερέζο, τον Τζουζέπε Τζιανίνι, τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα δεν είναι το ίδιο. Γιατί;

Ο Τότι είναι ο δικός του άνθρωπος. Ξεκίνησε στη γειτονιά του. Ήτανε ως πιτσιρικάς μέσα στο πουστριλίκι της κούρβα σουντ. Μετά βρέθηκε στις ακαδημίες, στην πρώτη ομάδα και μέχρι το τέλος έμεινε εκεί. Δεν πήγε πουθενά. Δεν έφυγε ούτε για κατούρημα. Ούτε όταν τον ζήτησε η Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν έχει σημασία ότι η παραμονή του επετεύχθη από σπόντα, τετράσποντη. Αυτή είναι μια λεπτομέρεια που η ιστορία, προς όφελος του θρύλου, την άφησε αδιευκρίνιστη.

Όποιος κι αν έχει συνωμοτήσει στην πρόκληση των γεγονότων και στην καταγραφή της ιστορίας, έφερε τον Τότι στη θέση να συνδυάσει κάτι μοναδικό. Το σικ με το καλτ. Ακόμα και το κιτς με την συμπαθή καρικατούρα. Την αξία με το συναίσθημα. Την παράδοση με το μοντέρνο. Στην πραγματικότητα να αποτελέσει το πρόσωπο μιας διαχρονικής μόδας κι όχι μιας υστερικής εφηβικής κάβλας όπως οι Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο των καιρών μας. Παιχταράδες ο Αργεντίνος και ο Πορτογάλος, όμως ποτέ δεν θα συγκινήσουν όσο ο Τότι.

Δυο πράγματα θα σου πω για το γκελ που κάνει ο Τότι στις μάζες. Ο συγχωρεμένος Τζιάνι Ανιέλι, τον έβαλε κεντρική μόστρα στην καμπάνια για τα φιατάκια του, παρότι τότε είχε στη Γιουβέντους τον Ντελ Πιέρο. Επίσης, δεν αμφέβαλλε κανείς ποιον θα έπαιρνε ο Ράσελ Κρόου στο πλάι του για να προμοτάρει τον οσκαρικό Γκλαντιέτορ. Όμως, αυτά είναι μικρές λεπτομέρειες, που δεν σου δίνει την πρωτοκαθεδρία στο συναίσθημα. Ποιο; Το συναίσθημα. Ναι, κύριε. Το συναίσθημα είναι ο βασιλιάς όλων. Δώσε μου συναίσθημα και θα σου φέρω χρήμα. Πες με Τότι.

Ο Τότι δεν έχει πει την τελευταία κουβέντα του. Τον βλέπω και του χρόνου να φοράει λευκό βρακί για να μερακλώσει το κοινό για κανένα δεκάλεπτο στο ντέρμπι με την Λάτσιο. Να το θυμηθείς. Αν ήμουν νταραβεριτζής της Ρόμα θα κίναγα γη και ουρανό για να εξασφαλίσω από δήμο, αρχαιολογικές υπηρεσίες και σία, μια θέση φάτσα κάρτα στο Κολοσσαίο για να φτιάξω ένα αφιερωματικό τσαρδί του Τότι. Αν σου πω ότι ο Βεσπασιανός έφτιαξε το Κολοσσαίο, θα μου πεις... Ποιός; Αν σου πω ότι για πλάκα θα το γέμιζε ο Τότι, είμαι σίγουρα ότι θα κούναγες συγκαταβατικά το κεφάλι. Αριβεντέρτσι, καπιτάνο...