Η ΜΟΔΑ ΤΗΣ ΚΟΚΑΙΝΗΣ

Η «Κοκαΐνη» που εκδόθηκε το 1921 είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Λουίτζι Πιτιγκρίλι, Ιταλού συγγραφέα απίστευτα προκλητικού για την εποχή του. Πιτσιρικάδες τον διαβάσαμε με μανία. Και ξαναδιαβάζαμε τα βιβλία του γιατί ντοπάριζαν τον τσογλανισμό μας, την επαναστατικότηυα που λέμεμ και γενικά την αντίδραση σ’ ο,τι θεωρούνταν νόμιμο και κατεστημένο. Και να σκεφθεί κανείς μετά από χρόνια αποκαλύφθηκε ότι ο Πιτιγκρίλι ήταν «συνεργάτης» των φασιστών.

Καμία σχέση με ναρκωτικά η «Κοκαΐνη» του Πιτιγκρίλι, έτσι βάπτισε μία γκόμενα, την ηρωίδα του μυθιστορήματος. Την θυμήθηκα με την ευκαιρία που η αστυνομία διεπίστωσε ότι πολυτελείας ρεστωράν στο Κολωνάκι ήταν «στέκι» ηρωίνης για σελέμπριτους.

Γνωστές ιστορίες. Κάποιοι «παίρνουν», άλλοι πασάρουν το πράμα, όλοι μαζί μια ωραία παρέα. Όχι αυτό που λένε οι κουλτουριάρηδες ότι ''η κοκαΐνη είναι ιστορία μύησης… ''. Και ότι δεν κάνει ζημιά στον ναρκομανή, τουλάχιστον όσο η κάποτε διαδεδομένη μορφίνη. Με το έμπα του 20ου αιώνα, και περισσότερο όταν πια τελείωσε ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος, η κοκαΐνη γίνεται μόδα. Ιδιαιτέρα στους καλλιτεχνικούς κύκλους.

Παλιά το όπιο και το χασίσι ήταν τα ναρκωτικά για τις εμπνεύσεις, τις πνευματικές και αισθησιακές αναζητήσεις ποιητών και συγγραφέων. Άσε ότι αρκετοί, πάντα βέβαια με «συνεργασία» κάποιου γιατρού, πειραματιζόντουσαν για να γεννήσουν μεγάλης κλάσεως σκέψεις, για να διεισδύσουν στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.

Μιλάνε οι καλλιτέχνες. Και οι στοχαστές. Και σου λένε ότι με την επίδραση της κοκαΐνης βγαίνουν στο άτομο αισθήματα ευγενικά, φιλάνθρωπα. Μια ανεξέλεγκτη καλοσύνη, μια εγκαρδιότητα σε κατάσταση ψιλοϋστερίας. Όταν, όμως, περάσει το «high», αυτός που πήρε κοκαϊνη γίνεται κτηνάκι. Μοχθηρός, σκληρός. Και φτηνός, άδειος από αισθήματα.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΤΖΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ