ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΝΗΡΟΣ Ο ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ

Επτά σκυλιά έχει ο γείτονας της μονοκατοικίας, κοντά στα εκατό μέτρα από το σπίτι μου. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, είτε με τα πόδια, είτε με το αυτοκίνητο, είμαι υποχρεωμένος να περάσω μπροστά από το φράκτη του τεράστιου κτήματος. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη με γαυγίσουν τα σκυλιά, οπότε θα με μυριστούν, είτε περπατώ, είτε οδηγώ.

Πρωταγωνιστής της σκυλοδιαμαρτυρίας ένας μπάσταρδος, κακός σε χαρακτήρα και κακάσχημος στη μούρη σκύλος. Είναι αφελής και αθώα η ερώτηση μου γιατί με αγριογαυγίζει το αντιπαθέστατο τετράποδο παρ’ ότι με γνωρίζει, μάλιστα και προσωπικώς. Να μην παραλείψω να αναφέρω και τούτο.

'Οπότε τρακάρω το εν λόγω σεκιούριτυ με το δήθεν υψηλό αίσθημα καθήκοντος, εκτός επικράτειας του, να βολτάρει στο δρόμο, εγώ ο φιλόζωος τον χαϊδεύω φιλικώς, όμως δίχως κατανόηση. Γνωρίζω άριστα ότι η φύση του σκύλου τού έχει χαρίσει το προνόμιο να διαβάζει τα αισθήματα του ανθρώπου, και σ’ αυτό υπερτερεί του δίποδου, γι’ αυτό είμαι σίγουρος ότι αντιλαμβάνεται ποια γνώμη έχω σχηματίσει γι’ αυτόν. Κι όμως, το βρωμόσκυλο με δέχεται με ικανοποίηση και δεν θα ’θελε να σταματήσει το χέρι μου να τον πασπατεύει.

Μετά από δυο-τρία λεπτά, αφού του ψιθύρισα στο αυτί με τον πιο τρυφερό τρόπο τα μπινελίκια του, πήρε τέλος το απροσδόκητο ραντεβουδάκι μας και ο μόρτης ορμάει πίσω από τα κάγκελα του κάστρου του. Και τι κάνει; Με πλακώνει στα γαυγίσματα πάλι! Γιατί;

Πρόκειται περί απατεώνος! Και θα σας εξομολογηθώ ποτέ τον πήρα πρέφα. Με το που πλησιάζω κάθε φορά τη βαρειά καγκελωτή σιδερένια εξώπορτα, το ρεμάλι από μέσα δεν στέκεται να μου κάνει face – control, ούτε δείχνει διάθεση να περιμένει να αντιληφθεί τις προθέσεις μου, μήπως μπουκάρω στο χώρο προστασίας του. Γνωρίζει πολύ καλά ότι θα περάσω κανονικά στο δρόμο κατά μήκος του χαμηλού μαντρότοιχου που στηρίζει μια σειρά από κάγκελα υψηλά. Ότι πηγαίνω σπίτι μου, γι’ αυτό πριν από εμένα φθάνει ενωρίτερα σε έξι - επτά σημεία της διαδρομής μου για να με… γαυγίσει. Γιατί; Να δείξει στο αφεντικό του ότι βγάζει το μεροκάματό του, ότι αξίζει το φαγητό που του δίνουν, ότι είναι απαραίτητος.

Το τελευταίο. Όχι μόνον μ’ έχει δει να συνομιλώ με το αφεντικό του, αλλά ο εν λόγω μούργος έχει έρθει και στο σπίτι μου. Τον έχω κεράσει. Έχουμε παίξει. Με ξέρει καλύτερα απ’ ό,τι εγώ αυτόν. Κι όμως, ο παλιοκερατάς, ο απατεώνας ξηγιέται και πονηρά, Δήθεν ότι κάνει δουλειά, ότι μοχθεί όποτε χρειασθεί και με γαυγίζει, μάλιστα σα να θέλει να με ξεσκίσει. Καμία σχέση με συμπεριφορα bodyguard. Γνωρίζει ότι πηγαίνω προς το σπίτι μου, άρα παίζει θέατρο όταν με αντιμετωπίσει ως ανεπιθύμητο επισκέπτη. Τρέχει... πριν από μένα προς την κατεύθυνση της οικίας μου και… γαβ-γαβ-γαβ με απειλεί.

Και θεωρούσα υπερβολικό τον Νώντα που μου έλεγε το δικό του στόρυ. Σκύλα του κουνούσε την ουρά από χαρά ενώ ένα ζευγάρι ηλικιωμένων τσούρνεβε τριανταφυλλιές. Μόλις, όμως, το ζώο αντελήφθη ότι το αφεντικό της, ο Νώντας μπάνιζε, επιτόπου το σκηνικό άλλαξε. Η λουμπίνα η σκύλα άρχισε να ουρλιάζει και κατουρήθηκαν επάνω τους γέρος και γριά.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΟΝ ΛΕΝΕ ΜΠΑΜΠΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ