ΜΠΕΡΔΕΨΑΝΕ ΤΑ ΜΠΟΥΤΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΕΣ

γράφει ο ηλίας μπαζίνας

Επειδή αυτά γράφονται «Ημέρας της Γυναίκας» μου εθέτη το ερώτημα πώς βλέπω αυτές τις «γιορτές». Και μάλιστα από τον Πανούτσο, στον αέρα, στην εκπομπή του στον Σπρίντ FM. Εκεί φθάσαμε! Να ρωτάη ο Πανούτσος τέτοια πράγματα. Είπα, φυσικά, πώς η μόνη τέτοια μέρα, που κάπως καταλαβαίνω, έστω και αν διατηρώ επιφυλάξεις ως προς την επέτειο- 4 Οκτωβρίου- που γιορτάζεται, είναι η Ημέρα των Ζώων. Όχι, δεν το λέω ειρωνικά. ΕΙΜΑΙ ζωόφιλος και μάλιστα με τη γενικότερη έννοια. Αγαπώ τη ζωή. ΚΑΘΕ ζωή, ακόμα και την πιο «ταπεινή». Για μένα ο Θεός- η Φύση, αν έτσι σας λέει η δική σας συνείδηση να το πήτε- δεν έφτιαξε τίποτα περιττό και περιφρονητέο. ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ μόνον ο άνθρωπος φτιάχνει.

Από κει και πέρα, τι δουλειά έχει η «Η ημέρα της Γυναίκας», της «Μητέρας» ή του Αγίου Βαλεντίνου και άλλα τέτοια τρελλά; Διερωτώμαι αν ο ελαφρά αυξημένος εμπορικός τζίρος αρκή για να εξηγήση τέτοια φαινόμενα. Για μένα, ΔΕΝ αρκεί.

Για τη «γιορτή των ερωτευμένων» τα έχουμε πη. Φτιάχτηκε για να νοιώσουν συναισθηματική διέγερση κάποιοι ψυχικοί ΕΥΝΟΥΧΟΙ. Εγώ πιο αγαπημένους άνθρωπος από τους γέρους μου, δεν γνώρισα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν η μάνα μου είδε σε ένα αμερικάνικο έργο μία σκηνή, όπου ένα ηλικιωμένο ζευγάρι επιχειρούσε να «αναθερμάνη» τον έρωτα του με νεγκλιζεδάκια και κρυφό φωτισμό και καντηλέρια και απαλή μουσική και σαμπάνιες και παπάρια μάντολες. ΓΕΛΙΟ η γριά μου. «Αυτό θαρρούνε τούτοι εδώ ότι θα πη αγάπη, παιδάκι μου» μου είπε. «Πάει ο κόσμος, έγινε τσίρκο!» Πόσο δίκηο είχε! ΤΟΤΕ δεν φαινόταν.

Για την Ημέρα της Μητέρας, από τον Πανούτσο έμαθα ότι την θέσπισε ο… Χίτλερ! Διερωτώμαι αν οι μανάδες της εποχής εκείνης- και κάθε επόμενης- ένοιωσαν την ανάγκη, ευγνωμονούσες, να θεσπίσουν αντίστοιχα μία «Ημέρα του Χίτλερ».

Όσο για την Ημέρα της Γυναίκας, για μένα είναι ακατανόητο το πώς επιτρέπουν ακόμα τα φεμινιστικά κινήματα να γιορτάζεται τέτοιο πράγμα. Όπως και αν το πάρουμε, είτε δηλαδή ότι η γυναίκα χρειάζεται μία τόνωση του ηθικού της διότι είναι πιο ασήμαντη από τον άνδρα, είτε ότι οι υπόλοιπες μέρες του χρόνου ανήκουν όλες στους άνδρες, πάλι ξεφτίλα είναι!

ΟΧΙ, δεν είμαι «αρσενικό σωβινιστικό γουρούνι» όπως θα έλεγαν κάποιες φεμινίστριες, που έχουν μπερδέψει τα μπούτια τους. Είμαι ένας από τους λίγους Έλληνες άνδρες, που γνωρίζω, που δεν αισθάνονται την παραμικρή ανάγκη να θεωρήσουν τη γυναίκα οτιδήποτε άλλο εκτός από ΙΣΟΤΙΜΗ με αυτούς. Κάτι «γιορτές» σαν και τούτη, ειλικρινά μου φέρνουν ΑΜΗΧΑΝΙΑ! Και, πάντως, τις θεωρώ ΜΗ- ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ…

Το ΚΕΙΜΕΝΟ δημοσιεύτηκε στη φυλλάδα το 1996

Διαβάστε ακόμα:

ΟΙ ΘΛΙΜΕΝΕΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ