ΠΙΣΤΗ ΣΤΑ ΚΟΨΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΨΟΥΡΟΤΡΑΓΟΥΔΑ

Εβδομάδα των Παθών, το λένε, επειδή υπέφερε ο Χριστός μέχρι το τετέλεσται στον Σταυρό καρφωμένος. Και την Ανάσταση του Κυρίου, μάλλον τη λύτρωση του γιορτάζουν οι άνθρωποι, οι οποίοι βέβαια δεν βασανίστηκαν όπως ο Ιησούς, ο οποίος πέταξε στους ουρανούς. Χωρίς να γνωρίζει κανείς αν ο αναστηθείς το πανηγύρισε, όπως οι πιστοί με τα κοψίδια και τα καψουροτράγουδα.

Υπάρχει Θεός; Δεν αποκλείεται να υπάρχει. Το πιθανότερο είναι ότι δεν υπάρχει, τουλάχιστον έτσι όπως τον έχουν συλλάβει στη σκέψη και τη φαντασία τους τα δίποδα. Αυτή είναι η απάντηση από όποιον χρησιμοποιεί τη λογική κι ακόμα έχει επίγνωση της ανθρώπινης παρουσίας και των πολιτισμών που σημάδεψαν την Ιστορία τα τελευταία 7.000 χρόνια. Η χοντρομαλακία είναι να συμφωνήσες ότι υπάρχει Θεός μόνο επειδή αυτό θαρρούν κάποιοι που τον φοβούνται. Ή επειδή σφάζουν αρνιά το Πάσχα.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι από τη θρησκεία, την κάθε θρησκεία. Ένα. Και μόνο ότι η τυφλή πίστη σε κάθε δόγμα είναι χαραγμένη βαθειά στην ανθρώπινη ψυχή αποδεικνύει κραυγαλέα το πόσο πνευματικά είναι ατελές και αδύναμο το τελειότερο πλάσμα του δημιουργού. Δύο. Κανονικά η κουβέντα δεν χρειάζεται να πάει στο τρία. Ό,τι άλλο πεις κινδυνεύεις να πέσεις στο λούκι της δυαδικής αντιπαλότητας που δεν βγάζει πουθενά. Ή που σε στέλνει κατευθείαν στο σκοτάδι, πολύ μακρυά από το φως.

Υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει Θεός. Βεβαίως παίζει η πιθανότητα να υπάρχει. Όπως παίζει να μην είναι ο Θεός έτσι όπως τον θεωρούν οι πιστοί. Να ’ναι αλλοιώς. Εντελώς άλλο έργο. Κατόπιν τούτου, γιατί να πεις ότι δεν υπάρχει; Το φρόνιμο είναι να πεις: «Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, Δεν με καλύπτει η πίστη εκείνων που έχουν βγάλει τελικό συμπέρασμα».

Δεν με κερδίζουν και οι άθεοι, οι οποίοι στο φινάλε στηρίζουν την αθεΐα τους στην αντιπαράθεσή τους, όχι στην αντιπαλότητα, με τις θεούσες. Το άξιον παρατηρήσεως στους ιερείς της στρατευμένης αθεΐας, στους απόστολους της άρνησης ή της αμφισβήτησης του Θεού, όχι και του θείου…, και μαγκιά τους…, είναι ότι δεν κάνουν προσηλυτισμό, όπως οι θεούσες. Σκέπτονται και ομιλούν φιλοσοφικά, γιατί όχι και επιστημονικά, όμως ποτέ θρησκευτικά, οπαδικά.

Δεν κολλάει για θρησκευτική γιορτή το Πάσχα. Όχι πως δεν έχει μεγαλείο και ατέλειωτο μυστήριο το Πάσχα, που προσφέρεται να ψάξεις το νόημα της υπάρξεως, ακτιβώς όπως όταν προσεγγίζεις στοχαστικά μια αρχαία τραγωδία. Οι πιστοί, όμως, αντιμετωπίζουν το Πάσχα ως μια πολύ καλή ευκαιρία για παρέα, για γλέντι, διότι είναι διήμερο, τριήμερο αργίας, και δεν τους ακουμπά εσωτερικά το περιεχόμενο του κορυφαίου σουξέ της ορθοδοξίας. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στους Έλληνες, όχι στους καθολικούς.

Γιατί, λοιπόν, να χαρακτηρίσω γνήσιο θρησκευτικό event το Πάσχα όταν ο κόσμος δεν πάσχει για το Θείον Δράμα και περιμένει πώς και πώς να ορμήσει στα κοψίδια από τη σούβλα ακούγοντας σκυλάδικα τραγούδια; Άσματα ασμάτων σκύλων.

Τελικά, οι μάζες αρνούνται τα φρικτά εγκλήματα που έχουν πιστώσει στον Θεό οι άγιες γραφές του εβραϊσμού και του χριστιανισμού. Ούτε δέχονται τις τερατολογίες με τις οποίες στολίστηκαν οι διάφορες θρησκείες προκειμένου να προκαλούν το δέος των πιστών. Τι ακριβώς πιστεύει ο άνθρωπος; Τίποτα. Δεν είναι ικανός για αληθινή πίστη και φωτισμένη αφοσίωση ο άνθρωπος. Απλά και στην τύφλα του έχει ανάγκη να πιστεύει κάπου.

Διαβάστε ακόμα:

ΑΝ ΣΤΟ ΦΙΝΑΛΕ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ''ΠΙΑΣΕΙ'' Η ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑ