ΚΑΠΟΤΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΙΝΟ...

γράφει ο στήβεν αβραμίδης

Πολλές φορές γυρνάω πίσω το λογισμό μου. Το πόσο πίσω έχει να κάνει με την διάρκεια κάποιας ευχάριστης ανάμνησης. Γιατί άλλο; Να αναπολήσω πράματα που θα ήθελα να μην έχουν συμβεί; Ή μήπως επειδή ο νους μου είναι ανίκανος να διαγράψει τα μαύρα, πρέπει εγώ να τα ξαναφέρνω στο εκράν του μυαλού μου. Δεν ελέγχω το υποσυνείδητο; Κι οι δεκαετίες του '80 ή του '90 δεν είναι δα και τόσο μακρινές. Κι όμως, έτσι μοιάζουν. Στο ντύσιμο των ανθρώπων και στον τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων τους. Στην οικογενειακή ή στην παρεϊστικη διασκέδαση. Άλλος πολιτισμός; Γιατί , κάθε πέρσι και καλύτερα, την απάντηση την έχει δώσει ο Γιάλομ: ''Ο άνθρωπος σήμερα είναι ανίκανος να διαχειριστεί την ελευθερία του. Ο φόβος για τον θάνατο, είτε αφορά τον ίδιον είτε κάποιο προσφιλές του πρόσωπο, έχει μεγαλώσει. Τρέμει μια έσχατη μοναχικότητα. Δεν βρίσκει κάποιο προφανές νόημα στην σύγχρονη ζωή''.

Δεν μιλάω για σχιζοφρενείς ή μανιοκαταθλιπτικούς. Οι ''ασθενείς'' του τεράστιου ψυχοθεραπευτή είναι άνθρωποι καθημερινοί. Αυτούς που αποκαλούμε της διπλανής πόρτας. Ωραίοι ή άσχημοι. Οικογενειάρχες ή εργένηδες. Με σημαντικές επαγγελματικές επιτυχίες ή απλοί βιοπαλαιστές. Και με πλούσιο κοινό νου. Και φυσικά, όλοι αυτοί που συρρέουν στις ομάδες ψυχολογικής συμβουλής δεν έχουν ανάγκη από χάπια. Μόνο στήριξη από κάποιον επιστήμονα σε επίπεδο ομαδικής ψυχανάλυσης. Που ταυτόχρονα όμως, ντρέπονται που επισκέπτονται τους ειδικούς. Κι άλλος φόβος δηλαδή; Προφανώς.

Διότι το τελειότερο δημιούργημα του θεού, είναι ατελέστατο. Πάλεψε αιώνες να φύγει από τις κουφάλες των δένδρων ή τις σπηλιές. Για να μην νοιώθει μοναξιά ή ανασφάλεια. Κι οργάνωσε κοινωνίες σε πόλεις ή σε χωριά. Και τελικά επανίδρυσε την φυσική ζούγκλα με τους κανόνες της μέσα στα τσιμέντα. Και δημοκρατικά μάλιστα. Αβίαστα. Και φόρτωσε το μυαλό του με ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες. Γέμισε και την δήθεν βελτίωση της ζωής του με ένα κάρο επικίνδυνα τοξικά γκατζετάκια. Που κανείς ακόμα δεν γνωρίζει πόσο επικίνδυνα είναι για τα κορμιά, τις ψυχές ή το φυσικό περιβάλλον.

Αυτό που εξακολουθεί να υφίσταται, και που σε κάθε δυνατή ευκαιρία υπενθυμίζει στον άνθρωπο ότι δεν είναι και τίποτα περισσότερο από έναν παπαγάλο. Τίποτα ο άνθρωπος. Εκεί, επιμένει στην αέναη μαλακία. Να φτιάχνει κι άλλα. Πολιτικά και οικονομικά συστήματα. Θρησκείες και όπλα. Τάσεις και κινήματα μπας και βγει από το αδιέξοδο τούνελ που έχει μπει. Τον κασάτο φαύλο κύκλο. Πού να κοιτάξει πίσω ο πολιτισμένος; Να ξαναπάρει τα βουνά; Να συνειδητοποιήσει ότι παλιότερα ήταν καλύτερα όλα; Να καταλάβει σήμερα ότι τόσων χρόνων προσπάθεια θα δικαιώσει την όπισθεν;

Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, η μόνιμη επωδός. Χωρίς να λες την αλήθεια στον εαυτό σου. Διότι μέρα θα έρθει σίγουρα, αλλά θα έρθει και νύχτα. Που είναι πιο σημαντική, τελικά. Διότι η φύση σου δείχνει το κανονικότατο μέλλον της ανθρωπότητας , που είναι το σκοτάδι. Από εκεί ήρθαμε, κι εκεί πηγαίνουμε. Τυχαία αγωνίζονται όλες αυτές οι οικολογικές οργανώσεις να σβήσουν τα φώτα για καμιά ώρα, μπας κι ο άνθρωπος αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο εχθρό του; Τον εαυτό του. Δηλαδή μπας και νοήσει ο άνθρωπος, ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς φως όταν κρύβεται ο ήλιος. Όπως παλιά, που δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα οι ψυχιατρικές, οι ψυχολογίες ή οι τοξικολογικές θεραπείες καταστολής. Που φυσικά υπήρχαν προβλήματα, αλλά λυνόντουσαν πιο εύκολα. Κι όταν το χαμόγελο εμφανιζόταν στην φάτσα των ανθρώπων, ήταν πραγματικό. Κάποιο δεινό είχε πραγματικά ξεπεραστεί.

Ο άνθρωπος όμως είχε πρόβλημα που πέθαινε νεότατος. Έτσι λέμε εμείς, βέβαια. Οι παλιότεροι μια χαρά συμπλήρωναν έναν καθορισμένο βιολογικό κύκλο. Εμείς που κατορθώσαμε και τον επιμηκύναμε σήμερα, τι καταφέραμε; Να ανακαλύψουμε την χαρά της ύπαρξης μετά τα 80, με τα ψυχοφάρμακα και τις μαγκούρες; Βρήκαμε την τρέλα της βαριεστημάρας και την ομορφιά της παρακμής; Ή μήπως την τελειότητα της εμπειρίας με την αρτηριοσκλήρυνση, που είναι αδύνατον να σου επιτρέψει να καταλάβεις ότι είσαι άχρηστος.

Κι υποθέτω λοιπόν, ότι ακόμα και τώρα είμαστε πολύ άτυχοι, που θα φύγουμε και δεν θα μάθουμε τι συμβαίνει μετά από 150 χρόνια ζωής . Που θέλουμε το κοντέρ να τρέξει, ακόμα και καλωδιωμένοι σε κάποιον μηχανικό αναπνευστήρα. Σαν αποκόμματα ζωής, αλλά… Αλλά με πάθος όλα τα δισεκατομμύρια ηλίθιων που βαραίνουν τον πλανήτη, να ξεπεράσουν τον ένα και μοναδικό θεό: τον Χάρο. Που κάθεται ήρεμος, ατάραχος, χθόνιος στην χρυσοποίκιλτη του πολυθρόνα παρέα με τον Κέρβερο.

Που τότε, με την Ανάσταση του Κυρίου και πιο πριν με του Λάζαρου που είχε βύσμα, ο άνθρωπος ξεγελάστηκε. Όχι ακριβώς. Τα στραβά μάτια έκανε για να δει μέχρι πού μπορεί να φτάσει η μπαρούφα του. Κι αφού την έμαθε κι αυτήν, πήρε τον Θεάνθρωπο και τον έστειλε στους ουρανούς να κάνει παρέα στον μπαμπά Του μαζί με τον Κρόνο, τον Δία κι όλους τους άλλους θεούς όλων των λαών της γης, που κάποια στιγμή κατάντησαν ντεμοντέ.

Και πολύ φυσιολογικά ο άνθρωπος, τον έχει ξηλώσει εδώ και κάτι αιώνες από θεό τον Άδη. Αφού δεν συμφωνεί μαζί του. Κι αφού η ιατρική τελικά θα φέρει την αθανασία. Που την Δευτέρα Παρουσία θα την κάνει Μόνιμη. Ε, κι αν μπορέσει και να αναστήσει κι όλους που έχουν χαθεί μέχρι τώρα, ακόμα καλύτερα. Γιατί αγωνίζεται εξ άλλου ο άνθρωπος; Για να τελειοποιήσει τον θεό του. Μέχρι όμως να τα κατορθώσει όλα αυτά, η ιατρική κι ο Γιάλομ, καλό είναι παιδιά να αντιμετωπίσετε το φαγητό του Πάσχα με μέτρο. Καταλαβαίνω την χαρά σας με την ομαδική σφαγή των ένοχων αρνιών, επιταγή του Χριστού, αλλά ο Χάρος τρέφεται με τριγλυκερίδια και χοληστερίνη. Και δεν βιάζεται διότι παρακολουθεί ιατρική και γελάει. Όντας υπομονετικός και σίγουρος. Τον έχει πιάσει βέβαια μια αγωνία σε σχέση με την αθανασία που είναι προ των πυλών, αλλά όταν έχει σύμμαχο την πυρηνική ενέργεια, τι να φοβηθεί; Για να με διαβάσατε είμαι σίγουρος ότι είχατε ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ, σύντροφοι.

Διαβάστε ακόμα: 

Η ΛΥΣΗ ΜΕ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΛΑΚΙΑΣ