ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ

Αρχηγός της εθνικής Βελγίου είναι ο 32χρονος Βενσάν Κομπανί, καταγωγής κογκολέζικης. Κάποτε και μέχρι το 1960 το Κογκό ήταν αποικία των Βέλγων. Σήμερα, το πρώην Βελγικό Κογκό, ανεξάρτητη χώρα των 80 εκ. ανθρώπων, είναι Λαϊκή Δημοκρατία, με επίσημη γλώσσα τη γαλλική. Δεν αποκλείεται, για να μην πω ότι είναι πιθανό, ο στόπερ και κάπταιν της πρωταθλήτριας Αγγλίας Μάντσεστερ Σίτυ, επειδή έχει το ψώνιο της πολιτικής, να γίνει αύριο και υπουργός. Στο Βέλγιο, όχι στο Κογκό, την πατρίδα των γονέων του και των παππούδων του (φώτο, με την σύζυγο του).

Στο Μουντιάλ 2018 το Βέλγιο πήρε την τρίτη θέση με ποδοσφαιριστές, όπως ο Κομπανί, με ρίζες αφρικάνικες. Σ’ αυτούς, κατά πλειοψηφία στηρίχτηκε η εθνική ομάδα των εμιγκρέδων που κέρδισε τις εντυπώσεις στα γήπεδα της Ρωσίας. Στον Ρομέλου Λουκάκου και Κριστιάν Μπαντεκέ από το Ζαίρ, στους Φελαϊνί, Ντεμπελέ, Σαντλί από το Μαρόκο, στον Ορίτζι από την Κένυα, τον Βίτσελ από την Μαρτινίκα, τον Ναϊνγκολάν από την Ινδονησία. Να ήταν μόνο αυτοί;

Φουλ στη μαυρίλα οι μικρές ομάδες της εθνικής Βελγίου, από παιδιά της φτώχειας και της προσφυγιάς. Ένα άλλο “παιδομάζωμα” που μέσα από το ποδόσφαιρο τους έβγαλε στον αφρό της κοινωνίας, της αναγνωρισιμότητας και της οικονομικής ανεξαρτησίας.

Διαβάστε ακόμα:

ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΤΟ ΜΟΥ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!