ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΥΣ... ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Κάθε μέρα, μα κάθε μέρα στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων γίνεται σκοτωμός. Σύριοι με Σύριους. Ιρακινοί μα Ιρακινούς. Αφγανοί με Αφγανούς. Δεν ησυχάζουν τα παιδιά. Σκοτώνονται και στο αλλοιώς, οι μεν με τους δε, οι δε με τους μεν, όχι μόνο μεταξύ τους.

Μόλις προ ημερών την έκαναν στην εθνική οδό και σταμάτησαν την κυκλοφορία. Νταηλίκι. Κι όσοι έκαναν το λάθος να διαμαρτυρηθούν, είδαν να τους κοπανάνε το αμάξι με καδρόνια.

Αυτά γράφτηκαν. Τα πιο χοντρά δεν γράφονται. Γιατί η επίσημη θέση είναι ότι αγαπάμε τους πρόσφυγες. Δεν θέλουμε να τους εκθέτουμε, ότι καποιοι απ’ αυτούς είναι τομάρια του κερατά. Επικίνδυνοι. Γεννημένα εγκληματικά στοιχεία. Είναι και το άλλο. Ότι οι Έλληνες είναι της πλάκας, μαλακοί, εύκολοι να τους πιάνουν τον κώλο.

Πιάσε φάση. Συγκεκριμένα πράγματα. Δεν τους άρεσε το φαγητό και το κάνανε πάλι μπουρδέλο το χώρο φιλοξενίας τους. Της πουτάνας το μαγκάλι. Και φυλακίζουν γυναίκες υπαλλήλους, Ελληνίδες, που εργάζονται εκεί. Δεν τις επέτρεψαν να επιστρέψουν σπίτι τους, στα παιδιά τους. Υπ' όψιν ότι οι εργαζόμενες κυρίες αμείβονται με 500 ευρώ μηνιαίως, οι δε πρόσφυγες ο καθένας παίρνει 450 ευρουδάκια. Πέρα από το κόστος διαμονής, διατροφής κ.α.

Εγώ το παίζω το στοίχημα, βέβαια με απόδοση του μπουκ που με συμφέρει. Αν θα μπουκάρουν 100, 200, 300, 400 μαζί σε γύρω σπίτια Ελλήνων. Ποιος να τους σταματήσει; Η μεγαλοκοπέλλα Ζωή Κωνσταντοπούλου με την παρέα της, ο Λαφαζάνης με τον Στρατούλη ή ο γίγαντας ο Καρανίκας δίδυμο ταιριαστό με τον καραγκιόζη Φλαμπουράρη και τη πολυμελή συνοδεία του.

Πήγε η αστυνομία, δηλαδή ένας μπάτσος στον τελευταίο τσαμπουκά που περιγράφω. Με τις κλειδωμένες γυναίκες. Ένας Αφγανός με την κάμερα στο χέρι πλησιάζει το όργανο της… τάξης και τον απειλεί φόρα παρτίδα μπροστά σ’ όλους:

- Σε ''γράφω'', μη τολμήσεις να πεις τίποτα, δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω, αν μιλήσεις, την πούτσισες, σε ''γράφω''…

Κότα ο μπάτσος. Λυράτη. Κι εγώ να ήμουν στη θέση του, το ίδιο χέστικα θα ξηγιόμουνα, όπως ακριβώς με θέλει η υπηρεσία, η κυβέρνηση. Να, η απάντηση του Έλληνα πολιτσμάνου στο αφγανικό καθήκι:

- Εγώ, παιδιά, ήρθα να δω αν μπορώ να βοηθήσω…, αν χρειάζεστε τίποτα…

Το στοίχημα να είναι σπαστό. Τόσα θα κερδίσω αν ποντάρω ότι το μουσουλμανικό γιουρούσι θα γίνει σ ένα μήνα, τόσα σε τρεις μήνες. Με τόση απόδοση ο μπουκ σ’ αυτή την περίπτωση, άλλο στοίχημα αν η μπούκα γίνει σε πέντε οικίες, σ' ένα χωριό. Όλα είναι πιθανά, όλα παίζουν.

Διαβάστε ακόμα:

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Η ΑΣΤΕΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ