ΟΤΑΝ ΠΑΕΙ ΠΑΣΟ Ο ΠΑΠΑΣ ΣΤΟ ΣΟΛΟ ΓΑΜΟ...

Ελληνικά, solo-gamy. Αγγλιστί, σολογαμία ή αυτονύμφευση. Είναι το νέο κίνημα, που ξεκίνησε από το Μαϊάμι και τον Καναδά, και οσονούπω θα χτυπήσει και τις πόρτες μας. Και να περάσει μέσα κιόλας, αφού ως πολιτισμένοι αρχαιόθεν, είμαστε και υποχρεωμένοι να σεβόμαστε κάθε διαφορετικότητα και να σπαζόμαστε κάθε παγκόσμια παπαριά.

Όπως αυτήν, που κάποια αποφάσισε να παντρευτεί τον εαυτό της, λίαν προσφάτως στην Σαντορίνη. Ίσως για να μην τον χάσει. Ίσως για να μην της τον πάρει κάποιος άλλος. Δεν μπορώ να ξέρω τους ακριβείς λόγους, κι ίσως και να μην ενδιαφέρουν κιόλας. Σάμπως όταν γίνεται γάμος με δυό πρόσωπα, ψάχνω τον λόγο που έγινε;

Οι γυναίκες λοιπόν αυτές, που ξεκίνησαν την σολογαμία, εκτός από παρατημένες, θέλανε ντε και σου να ζήσουν την χαρά και την εμπειρία της τελετής. Να βάλουν δαχτυλίδι, νυφικό, να καλέσουν κόσμο και να κάνουν δεξίωση. Επίσης να γευτούν και την μαγεία του μυστηρίου, όταν βέβαια διαλέξουν εκκλησία κι όχι δημαρχείο. Ναι, η σολογαμία μπορεί να είναι και πολιτική.

Γιατί να διαφωνήσεις; Γιατί να μιλήσεις για διχασμένες προσωπικότητες; Γιατί να είσαι κόντρα στην εξέλιξη και στα φαινόμενα των καιρών; Εδώ οι ομοφυλόφιλοι υιοθετούν παιδιά, αυτό θα μας πειράξει; Οτι κάποιος θέλει να παντρευτεί τον εαυτό του; Το να μαλακίζεται μόνος του θα μας πειράξει; Εδώ δεν πειράζει τον παπά που τελεί το μυστήριο ή τον δήμαρχο που υπογράφει το σύμφωνο. Εμάς να πειράξει και να θεωρηθούμε τρελοί και αντιδραστικοί;

Όχι. Εμείς δεχόμαστε την απόφαση του κάθε ανθρώπου, αποδεχόμαστε την υποχρεωτική κοινωνική ισότητα, και δεν γογγύζουμε για τίποτα. Κουβεντιάζουμε απλά, κι επισημαίνουμε αυτά που θα λέγαμε και σ' έναν φίλο μας, που αποφάσισε να παντρευτεί άλλον άνθρωπο.

– Το σκέφτηκες καλά παιδί μου;

– Σου ταιριάζει;

– Μήπως είστε μικροί;

Απλές ερωτήσεις είναι αυτές που πρέπει να γίνονται στην αρχή της επισημοποίησης της σχέσης. Μια σχέση, που μπορεί με την σολογαμία να γίνει φαρμακερή. Διότι μπορεί να σου απαγορεύσει το καμάκι και το φλέρτ, όπως επιτάσσει το πρωτόκολλο μετά τους γάμους με δυό ανθρώπους. Αν λοιπόν γίνει κάτι τέτοιο, πώς θα σε έβλεπε ο εαυτός σου αν το έκανες; Θα μπορούσες να του πεις οτι δεν είναι αυτό που νομίζεις; Πόσο μάλλον δη, αν ενέδιδες σεξουαλικά. Θα κινδύνευες να είσαι κοινός μοιχός απέναντι στον εαυτό σου. Πλέον η μοιχεία να μην γίνεται για κάποιους λόγους που τους προκαλεί ο σύντροφος σου, αλλά να γίνεται από σένα για σένα προσωπικά. Άσε δε τα προβλήματα που θα μπορούσες να έχεις με τον εαυτό σου, έτσι κι αποφάσιζες να του ζητήσεις διαζύγιο, επειδή πλέον αποφάσισες να προχωρήσεις σε συμβατική σχέση και σε συμβατικό γάμο.

Κι όλα αυτά, δεν είναι παίξε γέλασε, και δεν πρέπει να τα υποτιμάμε . Είναι μεγάλα προβλήματα για να τα αντιμετωπίσει ένας σολογαμικός. Διότι όταν έκανε την επιλογή του, μας ήταν σχετικά εύκολο να την αποδεχτούμε και να μην τον κλείσουμε σε κάποιο ίδρυμα. Αν όμως διαφωνήσει ο αυτονυμφευθείς αργότερα με την επιλογή του, η κοινωνία μας είναι άπειρη να αντιμετωπίσει κάποιον που δεν γουστάρει πλέον τον εαυτό του, και θέλει και να τον απατήσει κιόλας ή και να τον χωρίσει.

Και δεν θα μπορούμε να βοηθήσουμε, διότι δεν θα ξέρουμε ποιόν εαυτό να θεραπεύσουμε. Αυτόν που έκανε την πρότσαη του γάμου ή τον άλλον που την έκανε αποδεκτή; Διότι όπως και να το κάνουμε, έχουμε και μία κοινή λογική, εμείς οι θεράποντες αφού δεν μας ειδοποίησαν πριν οι παπάδες και οι δήμαρχοι που τέλεσαν την σολογαμία. Εμείς δεν θέλουμε να κινηθούμε σε ρηχά νερά και πεζά να πούμε οτι έχουμε να κάνουμε με τρελό και διχασμένη προσωπικότητα. Αυτές οι ρετσέτες δεν μας ταιριάζουν σήμερα. Είμαστε εσκεπτόμενη κοινωνία πια, εξελιγμένη και σεβόμενη την διαφορετικότητα.  Ή μήπως αυτή είναι η παπαριά μας;