Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΟ... FACEBOOK

Μπαίνω σε βαγώνι του ηλεκτρικού από το σταθμό Ειρήνη, από το ΟΑΚΑ. Φοβερό. Από τους επιβάτες ούτε ένα κεφάλι δεν είχε επαφή με τον εαυτό του. Με το σώμα του. Όλοι, κυρίως νέοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, από 18άρηδες μέχρι 45άρηδες ήταν σκυμμένοι στο μαλακιστήρι τους. Φοβερό. Να μην αντιλαμβάνονται τι γίνεται γύρω τους.

Αν δεν είναι μαστούρα αυτό, αναρωτιέμαι τι είναι αυτή η κατάσταση υπνώσεως. Η αδιαφορία για τον εαυτό τους, αυτό σημαίνει αδιαφορία για το τι τρέχει δίπλα τους. Στην πραγματικότητα σημαίνει ξέκομμα από τη ζωή, όπως αυτή κυκλοφορεί σήμερα.
Θυμήθηκα την τεράστια κουβέντα του Γιαν Λισέτσκι, το 2013. Ποιος είναι αυτός; Δεν έχει σημασία ποιο είναι. Ένας Καναδός, πολωνικής καταγωγής, 18χρονο, σταρ του πιάνου, ο οποίος είχε εμφανιστεί στο Μέγαρο Μουσικής. Τρακάρησα σε μια συνέντευξη του και αρπάζω μια ατάκα του.

«Δεν έχω χρόνο για το Facebook» ήταν η ατάκα που την θεωρώ μεγαλειώδη. Και ολότελα αποκαλυπτική. Προτείνω να την «μεταφράσετε». Να πιάσετε το περιεχόμενο, το ψαχνό της ατάκας.

Τι είπε ο πιανίστας; Προκαλεί να γράψω βαρειές κουβέντες. Άσε. Όποιος επιθυμεί να σχολιάσει όσους παραξοδεύουν χρόνο, κι όχι μόνον, στο Facebook, ας ρίξει την πενιά του. Εγώ θα το αποφύγω. Μόνο μια ατάκα δεν μπορώ να την κρατάω στην άκρη της πένας...
... Υπάρχει και ο εαυτός μας, όχι μονάχα οι άλλοι.

Διαβάστε ακόμα:

ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ