ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΑ ΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ 

Ένας γάμος με την Ευρώπη μπορεί να μην είναι ο πιο ευτυχής, είναι όμως ο πλέον ασφαλής, ειδικά σήμερα που παντού σε όλο τον κόσμο η ανασφάλεια έχει επικρατήσει σχεδόν παντού, κάνοντας τους πολίτες του κόσμου εθελοντές δούλους που επιλέγουν τις αλυσίδες μόνοι τους, αλλά και τα αφεντικά που θα τους μοιάζουν. Η δυστυχία του ανθρώπου, έλεγε ο Τσέχοφ, βρίσκεται στην προσπάθεια αντιγραφής των προτύπων στην κοινωνία που εξαναγκάζει τους πολλούς αθώους να μοιάσουν με τους λίγους δήθεν ευτυχείς.

«Ησυχία, τάξις και ασφάλεια» είναι ένα σύνθημα διαχρονικό από την εποχή της Βαϊμάρης -Kuche, kirche, kinder, όπερ κουζίνα, εκκλησία και παιδιά, ένα σύνθημα που στην Ελλάδα του Μεταξά και της χούντας γίνεται «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» και σήμερα γίνεται κίνημα της κατσαρόλας, όπου οι καλοί οικογενειάρχες καλούν τους ηγέτες να φιμώσουν τους διαφορετικούς, πολιτικά και σεξουαλικά.

Ο καλός Έλληνας έχει μόνο μια ιδιότητα: είναι μόνο πατριώτης, δεν έχει φύλο, δεν έχει φίλο, δεν έχει ερωμένη, δεν έχει απιστήσει ποτέ ούτε στο θεό, ούτε στην σύζυγό και σταυροκοπιέται έξω από τις εκκλησίες γιατί μέσα είναι πολλοί και δε θα τον προσέξουν.

Ουρλιάζει σχεδόν για τον κίνδυνο απώλειας της εθνικής ταυτότητας, υπονοώντας αιματικούς δεσμούς ακόμα και με τον Πλάτωνα ενώ όλοι πλέον γνωρίζουν πως εδώ είναι Βαλκάνια με μακεδονικές σαλάτες σαν πρώτο πιάτο. Γλώσσαν του έδωσαν ελληνική και την έκανε greeklish και παρά ταύτα, νιώθει περήφανος για τα ελληνικά του που όπως λέει και ο Μπαμπινιώτης, στα σχολεία της αμάθειας ακόμα και οι πανεπιστημιακοί μιλούν γλώσσα της Γ’ δημοτικού.

Οι Έλληνες δεν έχουν σύνορα, αφού σύιδηςνορα είναι αυτός ο παλιός πολιτισμός που άλλοι αναγνώρισαν και τίμησαν. Ούτε καν το Βυζάντιο δεν θέλουν να ακούν, λέει η Αρβελέρ, γιατί τους θυμίζει το τραύμα της χαμένης πρωτεύουσας και των μαρμαρωμένων βασιλιάδων, που τους την έκλεψαν οι τουρκόσποροι.

Κοιτώντας το παρελθόν είναι όλα καθαρά, ένδοξα, ηρωικά, όπως και στους παλιούς έρωτες που η ανάμνηση τους εξιδανικεύει για να τους υπενθυμίζει όμως πόσο γρήγορα περνά αυτό το μυστήριο που μετατρέπεται σε βασανιστήριο και φυλακή των αισθήσεων, που υποκριτικά το ονομάζουν αγάπη για τα παιδιά και την οικογένεια, η οποία μετά λατρεύεται ως υποταγή στα σκαλιά των εκκλησιών και μάχη στα σκαλιά της Ευελπίδων λίγο αργότερα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από κείμενο του ΚΩΣΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, πηγή zougla.gr