ΣΤΗ ΖΟΥΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

Που θα πάει αυτή η ιστορία, η κακιά και αναθεματισμένη, με τις πυρκαγιές το καλοκαίρι που μας τρώει το πράσινο, το δημόσιο ταμείο και ζωές ανθρώπινες; Πουθενά δεν πάει. Όσο και να μη θέλουμε να το χωνέψουμε μια ζωή την έχουμε και μια ζωή θα πληρώνουμε τις φωτιές. Αυτό, δηλαδη, που κατά σύστημα γίνεται σε τούτο τον τόπο εδώ και 200 χρόνια. Αν κάποιοι δεν ξέρουν το λογαριασμό, να τους το δώσει ο σερβιτόρος σε πιάτο, και δώρο από το μαγαζί μια τουλούμπα μέγκλα.

Έτσι που λες. Δυο αιώνες δεν έχουν σταματήσει οι φωτιές, και επειδή το κακό είναι καταραμένο, πέφτει από κοντά και η σχετική συνωμοσία. Έτσι είναι, όχι δεν είναι έτσι, είναι αλλοιώς, αλλά βρώμικη η δουλειά και στο έτσι και στο αλλοιώς.

Και η σειρά της ζημιάς, όπως την τοποθέτησα. Πρώτα το πράσινο χάνεται, πρώτα αυτό έχει αξία, και μετά έρχονται τα κερατιάτικα που ξοδεύεται το κράτος για να σβήσει τις φλόγες. Και, τέλος, οι άνθρωποι που θα τους φάει η μαρμάγκα. Τι, δηλαδή; Μετριέται περισσότερο το δάσος από τους ανθρώπους που θα τους κάψει η φωτιά; Όχι, βέβαια. Λέμε το πως αξιολογεί ο Έλληνας και το ελληνικό κράτος τη ζωή και την προστασία της ζωής των κατοίκων του.

Όταν οι Έλληνες κτίζουν στη ζούλα και στην παρανομία. Όταν το κράτος κάνει το κορόιδο στα αυθαίρετα μέσα σε πευκώνες. Τι λέμε; Τα κάνουμε στην άκρη αυτά και σαλιαρίζουμε τα σάπια του εκάστοτε πρωθυπουργού, ότι προέχουν οι ανθρώπινες ζωές. Ε, αν συμφωνείτε σ' αυτό, τότε σταματήστε τη φάμπρικα να νομιμοποιεί το κράτος και την αυθαιρεσία και τη κακογουστιά. Αυτό το αίσχος να στήνουν πάνω στη θάλασσα ή στο βουνό τα κοτέτσια τους λες και κτίζουν σπίτι στα Ταμπούρια και στο Παγκράτι. Ουδεμία αισθητική επιταγή σύμφωνα με το περιβάλλον.

Διαβάστε ακόμα:

ΜΙΑ ΝΙΓΗΡΙΑΝΑ ΝΑ ΜΑΣ ΜΑΘΕΙ... ΤΡΟΠΟΥΣ