ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΑΥΤΟ Η ΤΡΟΥΜΠΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!

Πηγαίνει στην εκκλησία, τον οίκο του Θεού. Γιατί; Είναι χριστιανός, τέτοιον τον βαπτίσανε, που θες να πάει, σε μουσουλμανικό τζαμί ή σε εβραϊκή συναγωγή; Η πίστη του τον οδηγεί σε χριστιανικό ναό. Και εκεί μέσα αρχίζει να ρίχνει μπινελίκια στον βουδιστή, στον καθολικό, στον ινδουϊστή, στον εβραίο, στον μουσουλμάνο, στον όποιον άλλον πιστό; Όχι, βέβαια. Να, όμως, που κάποιοι... πιστοί των ομάδων τους αυτό κάνουν.

Κόψε φωτογραφίας το ανάγνωσμα και βγάλε συμπέρασμα. Μια καθόλου ασυνήθιστη εικόνα στα ελληνικά γήπεδα είναι αυτή που μοστράρω. Κι όμως στο δημόσιο λόγο, πολιτικό, δημοσιογραφικό και ποδοσφαιρικό, η αλητεία παραμένει σταθερά και επί της ουσίας νομιμοποιημένη. Έτσι είναι, όταν τους οπαδούς συνεχίζουν οι πάντες να τους θεωρούν... φίλαθλους. Και τους σεσημασμένους με ποινικό μητρώο. Από υπουργούς, εφημερίδες και ΠΑΕ αποκαλούνται φίλαθλοι, αλλά... κακοί φίλαθλοι, φανατικοί, θερμοκέφαλοι. Φίλαθλοι, όμως!.

Κάτι λέγαμε για την εκκλησία. Πηγαίνει ο άλλος να ανάψει ένα κεράκι. Να προσκυνήσει. Να προσευχηθεί. Να ακούσει τον παπά να ψέλνει.

Δεν την κάνει στην εκκλησία π.χ. του αγίου Χαραλάμπους επειδή είναι πιστός του σερ Μάκη και με την ευκαιρία ρίχνει πετροβάγγελα στον ανταγωνιστή άγιο Λάκη, στον όσιο Τάκη, στον νεομάρτυρα Σάκη. Ούτε παριστάνει τον χριστιανό προκειμένου να καλύψει τα ελεεινά του κόμπλεξ, να λύσει σώνει και καλά τις ανύπαρκτες διαφορές του μ' έναν αλλόθρησκο, έναν άλλον τρισάθλιο σαν και τα μούτρα του. Επειδή ο άλλος έτυχε να βαπτιστεί παναθηναϊκός, όχι ολυμπιακός, αεκτζής, όχι παοκτσής.

Γιατί βρίζεις, κύριε; Γιατί ειρωνεύεσαι; Γιατί ασχολείσαι με τον άλλον; Τι σόϊ φίλαθλος είσαι, όπως σε χαρακτηρίζουν, όταν δεν είσαι φίλος του αθλητισμού. Τι σόϊ πιστός της δικής σου ομάδας είσαι, όταν η σκέψη σου είναι μόνιμα κολλημένη στον αντίπαλο, το άλλο το σύχαμα με κασκώλ διαφορετικού χρώματος; Ενώ εσύ είσαι παπαδοπαίδι, όμοιο με χερουβείμ και σεραφείμ.

Στο ελληνικό γήπεδο, πριν ακόμα αρχίσει το ματς, πριν εμφανιστεί ο αντίπαλος, νοιώθουν ντροπή τα τσιμέντα στις εξέδρες από τα σκληρά πορνό σονέτα. Το πιο μελαγχολικό; Αυτό το αίσχος, αυτή η ασχήμια, αυτή η Τρούμπα είναι αποδεκτή. Επειδή συντελείται από... φιλάθλους και στο όνομα της ομάδας μας.

Στο γήπεδο, στο ναό του ποδοσφαίρου, στο ναό της ομάδας τους, δεν ακούς ύμνους και συνθήματα υπέρ της δικής τους φανέλας, όπως συμβαίνει σε κάποιες χώρες της Ευρώπης, στις οποίες δικαίως λέμε πως σ' αυτές λειτουργεί ο ποδοσφαιρικός πολιτισμός. Από οπαδούς! Οπαδοί είναι, πιστοί και λάτρεις του όποιου κλαμπ, όχι φίλαθλοι, όχι φίλοι του αθλητισμού. Όχι μυημένοι, έστω απλοί γνώστες του αθλητισμού. Στο ποδόσφαιρο τη βρίσκουν. Και το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι, και η αξία του στηρίζεται στο θέαμα.

Διαβάστε ακόμα:

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ!