Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΚΕΡΑΤΑΔΩΝ

γράφει ο στήβεν αβραμίδης

Το πρωί όταν ξυπνάω, είμαι κάργα μολυσμένος. Κάπου στον αέρα του δωματίου ίπτατο ο κορωνοϊός μέσα στη νύχτα καθώς έχω την τρέλα και κοιμάμαι με ανοιχτό το παράθυρο. Αφού λοιπόν πέταξε στο υπνοδωμάτιο, ήρθε και κάθισε στα μαλλιά μου. Έλα όμως που εγώ στριφογυρνάω μέσα στον ύπνο μου. Έσπρωξα λοιπόν τον ιό στο μαξιλάρι κι αυτός πλέον πήγε παντού στο πρόσωπο μου. Ευτυχώς που δεν γλείφομαι μέσα στη νύχτα, σκέφτομαι κάθε πρωί, την ώρα που υποχρεωτικά κατευθύνομαι στο μπάνιο για να πλυθώ.
Φυσικά με ιδιαίτερες προφυλάξεις. Διότι το νερό με το σαμπουάν, καθώς παρασύρει τον ιό από τα μαλλιά μου, τον περνάει από την μύτη μου και το στόμα μου, και δεν θέλεις και πολύ για να κολλήσεις. Την ώρα λοιπόν που ξεπλένομαι, φροντίζω να φυσάω αέρα από όπου μπορώ να βγάλω, προκειμένου να είμαι σίγουρος ότι δεν θα μολυνθώ και από το μπάνιο. Άσχετα βέβαια που επιμολύνομαι την ώρα που πιάνω τις πετσέτες για να σκουπισθώ, την ώρα που πλένω τα δόντια μου με την μολυσμένη οδοντόβουρτσα, την ώρα που ξυρίζομαι με το μολυσμένο ξυραφάκι, την ώρα που πιάνω το μπουκάλι με το after shave , και υψίστως βέβαια όταν κλείνω την βρύση του νερού.

Το βάσανο όμως δεν τελειώνει εδώ. Διότι πρέπει και να ντυθώ. Άλλα μολυσμένα πράματα αυτά, και ειδικά τα παπούτσια. Αλλά δεν βαριέσαι. Είμαι μολυσμένος από πριν. Τι να φοβηθώ μετά; Τα πόμολα για να βγω από το δωμάτιο ή τις συσκευασίες με τα μπισκότα στην κουζίνα; Μήπως το φλιτζάνι του καφέ που το έχει πιάσει πριν η γυναίκα μου, που με κοίταζε περίεργα χθες το βράδυ; Φοβάμαι και δεν φοβάμαι, όμως για να μειώσω τις πιθανότητες, ρίχνω ένα βιαστικό αντισηπτικό στα πανβρώμικα χέρια μου και ψεκάζω με λίγο οινόπνευμα το μπισκότο. Απίθανο είναι, πώς δεν το έχει σκεφθεί η Αλατίνη; Μπισκότο με αλκόολ.

Φεύγω από το σπίτι. Δυο πόμολα καινούργια μπροστά μου και ξαφνικά νέοι κίνδυνοι. Χρόνια υποπτευόμουν το αυτοκίνητο σαν εστία μόλυνσης. Το απολύμαινα βέβαια τακτικά, αλλά το μόλυνα εγώ ο ίδιος όταν έμπαινα μέσα. Χερούλι πόρτας μολυσμένο, τιμόνι τίγκα σε κάθε λογής μικρόβια και κορωνοϊούς, λεβιές ταχυτήτων σαν να 'χει βγει από νοσοκομείο με ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, φυσικά κι αυτό το κουμπί που δυναμώνει τον ήχο στο ραδιόφωνο. Αυτό κι αν είναι εστία. Μην το βλέπετε μικρό. Όσο πιο μικρό, τόσο μεγαλύτερη η πυκνότητα του μικροβιακού φορτίου. Η οποία πυκνότητα, με ζώνει βέβαια καθ’ ολοκληρίαν την ώρα που χτυπάει το κινητό τηλέφωνο.

Το κινητό μου είναι μέσα σε θήκη. Τι να πρωτοπρολάβεις να κάνεις; Να αποστειρώσεις απ’ έξω, να απολυμάνεις από μέσα, πόσες φορές να το βγάλεις έξω από την θήκη για να καθαρίσεις όλες τις κρυψώνες του κορωνοϊού. Το μόνο θετικό είναι ότι τα πλήκτρα είναι touch κι άρα δεν έχεις κι άλλη επιβάρυνση. Βέβαια θέλεις και να προστατευτείς από την ακτινοβολία. Οπότε την γλυτώνεις μεν με την χρήση των ακουστικών, αλλά φέρνεις πλέον τον ιό μέσα στα αυτιά σου. Κόλαση, που όμως λύνεται στιγμιαία, διότι ψεκάζω με αρωματικό χώρου. Ανακουφίζομαι που ακόμα έχω όσφρηση και βάζω μπρος με τα μολυσμένα κλειδιά.

Η διαδρομή είναι πολύ ευχάριστη και σύντομη. Πλέον έχω κατανοήσει ότι τους δρόμους τους μπλοκάρουν οι άεργοι. Χαμογελάω όταν βλέπω κάποιους που είναι μόνοι στα αυτοκίνητα τους και φοράνε μάσκες. Μάλλον είναι πιο σοβαροί από εμένα, συλλογίζομαι. Νοσούν και δεν θέλουν να κολλήσουν τα αυτοκίνητα τους. Ακούω πάντα Ντέμη Ρούσο και συγκεκριμένα αυτό το βαλς που έχει πει. Αισθάνομαι ότι έχω παρτενέρ των κορωνοϊό. Αφού δεν μπορώ να τον αποφύγω, τουλάχιστον τον απολαμβάνω. Μέχρι την στιγμή, που πλέον παθαίνω στέρηση νικοτίνης. Ε, όχι και να πάμε από στέρηση τέτοιες εποχές. Μας έχουν κόψει τα καμάκια και τα πηδήματα. Ρε, μπας κι ο κορωνοϊός ήρθε σαν εκδίκηση των κερατάδων, σκέφτομαι, την ώρα που ανοίγω το μολυσμένο πακέτο με τα τσιγάρα, βάζω το μολυσμένο τσιγάρο στο στόμα μου, και φυσικά το ανάβω με τον μολυσμένο αναπτήρα. Ας πάω από καρκίνο, προχωρώ τον συλλογισμό μου. Τουλάχιστον τον βλέπω αυτόν, δεν είναι αόρατος σαν τον αμερικανοκινέζικο. Ή νομίζω κάτι τέτοιο.

Λίγο πριν την δουλειά, σταματώ σε ένα κατάστημα ψιλικών για τσιγάρα κι εφημερίδα. Καλά εδώ μιλάμε για επικίνδυνες αποστολές. Τύφλα να ΄χει ο Μπραντ Πιτ, που δεν ντουμπλάρεται. Τα πάντα με κορωνοϊό. Τα τσιγάρα, ο χώρος, κάθε φύλλο της εφημερίδας που πρόχειρα ξεφυλλίζω. Ναι, τις ξεφυλλίζω πριν αποφασίσω ποια θα αγοράσω. Ή μάλλον προσπαθώ να βρω την λιγότερα μολυσμένη. Και από ιό, αλλά και από ειδήσεις. Παίρνω κι ένα ρολό χαρτί, αφού ένας βήχει και δέκα χέζονται, πληρώνω με τα μολυσμένα χρήματα και φεύγω σίγουρος πια ότι δεν μου την γλυτώνει πλέον το αυτοκίνητο. Ναι, έχω αναπτύξει κι έναν ανταγωνισμό. Το πρωί ήταν αυτό πιο πολύ μολυσμένο. Τώρα είμαι εγώ. Και μαγκιές δεν σηκώνω.

Αυτά βέβαια είναι όλα αστεία μπροστά σ' αυτά που συμβαίνουν στο γραφείο. Καινούργια πόμολα, κουμπιά ασανσέρ και κόσμος. Να σου φέρνει η γραμματέας σου τον καφέ, και συνειδητοποιείς ότι δεν της έχεις κάνει αύξηση. Να μπαίνουν οι πωλητές και να σου δίνουν χαρτιά για υπογραφές. Χαρτιά που πάνω τους έχουν βήξει, έχουν φτερνιστεί ή έχουν απλά αναπνεύσει. Τα χαρτιά τα νοιώθω πιο βαριά από τα σταγονίδια. Να χτυπάνε τηλέφωνα και να σηκώνεις τα μολυσμένα ακουστικά. Δηλαδή ακουστικά που ήταν καθαρά, αλλά τα μόλυνα εγώ όταν μετά την δέκατη φορά που έπλυνα τα χέρια μου, έπιασα το μολυσμένο συρραπτικό και ξαναμολύνθηκα. Και παρά την απολύμανση που έκανα στα ύποπτα χέρια μου, έπιασα την μολυσμένη κρέμα που βάζω στα σκασίματα που έχω, και ξαναμολύνθηκα χώρια που αυτή κάνει ένα φιλμ και φυλακίζει τον κορωνοϊό για τα καλά στο δέρμα μου. Τουλάχιστον μένει εκεί και δεν πετάει. Δεν έχει πάρει το dna της μάνας του της νυχτερίδας να μου μπει στα μάτια, στην μύτη, στο στόμα. Με αυτές τις συνθήκες και να μην είμαι στα βαρέα και ανθυγιεινά;

Τελειώνει η μέρα και πηγαίνω στο σπίτι. Δήθεν να κλείσω την πόρτα στον ιό. Αφού μπαίνει από τον αέρα, ποια πόρτα να κλείσω; Όμως μπαίνω, φυσικά στη νιοστή δύναμη μολυσμένος. Δεν είναι και λίγα αυτά που έκανα. Αυτοκίνητο δύο φορές, ψιλικατζήδικο, γραφείο και κόσμος. Περνάω από μια λεκάνη με χλωρίνη και πέφτω στην σύζυγο. Με κοίταζε που με κοίταζε πάντα καχύποπτα, τώρα πλέον έχει περάσει σε άλλη διάσταση. Δεν της έχει φύγει καμιά παλιά της καχυποψία – για γκόμενες μιλάω -, τώρα έχει βάλει και την θερμομέτρηση στα υπόψη της αλλά και την πίεση και το βάρος μου. Η πίεση και το βάρος δεν έχουν σχέση βέβαια με τον κορωνοϊό, αλλά είναι στα πλαίσια της γενικότερης ιατρικής που έχει μάθει από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Αφού περάσω τα εργομετρικά, παραδίδω τα ρούχα μου και ό,τι αντικείμενο υπάρχει πάνω μου. Πώς μπαίνεις στην φυλακή; Κάπως έτσι. Και ημίγυμνος και ταπεινωμένος προχωρώ για το καινούργιο μπάνιο της ημέρας και την ενδελεχή αποστείρωση μου. Αφού αργότερα θα κάτσω σε καρέκλα ή σε καναπέ ή στο τραπέζι για φαγητό. Να μολυνθούν κι άλλοι εκτός από εμένα;

Φυσικά μέχρι να φάμε, έχω υποστεί καινούργια μόλυνση. Έπιασα το μπουκάλι με το ουίσκι, το ποτήρι, το κοντρόλ της τηλεόρασης, τα ξηροκάρπια – αυτά πλέον τα συσκευάζουν μόνο άνθρωποι με κορωνοϊούς κατά την γυναίκα μου -, το πληκτρολόγιο, το ποντίκι, καινούργια χαρτιά. Τι διάολο, όλη μέρα σπίτι είναι αναρωτιέμαι, δεν μπορεί να αποστειρώσει τίποτα αυτή η γυναίκα; Το μόνο που απολυμαίνει είναι ό,τι φέρνω εγώ απ’ έξω, συνεχίζω. Όπως εχθές που αποστείρωσε το μπουκάλι με το οινόπνευμα που έφερα για να αποστειρώνουμε το σπίτι και τις επιφάνειες. Είχε που είχε ορμονικές διαταραχές, τώρα με τον κορωνοϊό ισοπεδωθήκαμε. Πρέπει να βρω μια νεότερη. Μαλακίες σκέφτομαι. Κι η νεότερη κάποια κουσούρια θα έχει. Δεν είμαστε σε ηλικία τώρα να μαθαίνουμε καινούργια. Εκτός αν εύρισκα ψυχίατρο, αφού θα πάω που θα πάω, κλείνω τον συλλογισμό.

Ξαναπλένομαι και καθαρός τρώω. Μέχρι να ξαναμολυνθώ από τα πιάτα, τα πηρούνια, τις πετσέτες και φυσικά από την σαλάτα, που ποιος ξέρει ποιος έβηξε από επάνω ή ποιος την συσκεύασε. Ξαναπλένομαι και ξαναμολύνομαι αφού παίρνω κάτι χάπια που χρησιμοποιώ. Από τις συσκευασίες τους δηλαδή, που πόσα χέρια δεν τις έχουν πιάσει και που φυσικά τις είχα απολυμάνει αλλά είπαμε. Ο κορωνοϊός πετάει και μπαίνει κι από τα παράθυρα και κάθεται παντού. Ξαφνικά με πιάνει διάρροια. Πάω στην τουαλέτα σίγουρος ότι έχω κορωνοϊό. Το έχει πει ο ψάλτης λοιμωξιολόγος. Είναι σύμπτωμα. Την ώρα της διάρροιας με πιάνει βήχας. Προσπαθώ να δω αν είναι ξερός, αν είναι παραγωγικός ή αν είναι τσιγαρόβηχας. Φτερνίζομαι. Λέω είναι σύμπτωμα ή είναι λόγω της άνοιξης; Καθαρίζω το μυαλό μου την ώρα που έχω τελειώσει με την τουαλέτα. Πέφτω να κοιμηθώ. Την γλυτώσαμε και σήμερα. Σαφώς και είχα κορωνοϊό. Όμως θεραπεύτηκα αφού τον απέβαλα με την διάρροια. Για σήμερα βέβαια. Για αύριο βλέπουμε.

Διαβάστε ακόμα:

ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΓΙΓΑΝΤΑ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΟΛΟΙ