ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

γράφει ο στήβεν αβραμίδης

Την πρώτη πλάκα μου την έπαθα, όταν διάβασα το οικογενειακό βιογραφικό του κυρίου Τσιόδρα. Επτά παιδια. Και καλά αυτό. Με την ίδια γυναίκα; Δεν μπορώ να πω ότι ζήλεψα βέβαια αλλά σίγουρα τον θεώρησα διαφορετικό από εμένα. Ταγμένο σε κάποιο άγνωστο σε μένα καθήκον. Οπότε επειδή όλα τα διαφορετικά με ελκούσαν πάντα, άρχισα να πιστεύω ότι μιλάει διαφορετικά. Μιλάω για την επιστήμη που καλύπτει, όχι για τα ηθικοπλαστικά του.
Από τον καθηγητή λοιπόν, είχα ακούσει για τον δείκτη μετάδοσης του κορωνοϊού. Αυτόν τον RO. Μας είχε πει ότι ήταν σχεδόν 16 στην αρχή της καραντίνας. Ή μάλλον επειδή εκεί τον είχαν μετρήσει, μπήκε η καραντίνα. Δηλαδή ένας άνθρωπος κολλάει άλλους 16. Προς στιγμήν είχα πιστέψει ότι κάπως είχε μετρηθεί η ταχύτητα μετάδοσης ή η δύναμη εξάπλωσης του ιού. Λάθος είχα κάνει τελικά.

Ο κύριος Τσιόδρας, μας είπε προχθές ότι πλέον ο RO είναι στο 0,6. Κι άρα κατάλαβα αυτός ο δείκτης είναι μια μπαρούφα και μισή. Ή μάλλον είναι ένα μαθηματικό μέγεθος που ταιριάζει σε κάποια στατιστική που την καταλαβαίνουν μόνο οι γιατροί, που ως γνωστόν με τα κοινά μαθηματικά, είναι απλώς άσχετοι. Και δεν δείχνει καμία δύναμη μετάδοσης του μικρόβιου ή κάποιο άλλο σοβαρά υπολογίσιμο μέγεθος, όπως είχα νομίσει. Εν άλλοις, δεν λέει τίποτα για την επικινδυνότητα.

Φυσικά δεν είμαι γιατρός, θα πεταχτεί κάποιος να πει. Εγώ δεν θα πω ευτυχώς ή δυστυχώς, διότι δεν είναι εδώ το θέμα μου. Το θέμα μου όμως, είναι να γίνει αντιληπτό ότι όταν χρησιμοποιούμε μαθηματικά μοντέλα απέναντι σε μηχανικούς, να ξέρουμε πώς να προειδοποιούμε καλοπροαίρετα ή να απειλούμε κακοπροαίρετα. Και να μην χρησιμοποιούμε κάτι ανύπαρκτο σαν μέτρηση κινδύνου, που πρακτικά δεν λέει σε κανέναν τίποτα. Ή μάλλον λέει. Αυτό που κατανοεί ο τύπος που αύριο θα βγει έξω. Ότι ο ιός αφού κολλάει 0,6 του άλλου ανθρώπου, πρακτικά δεν υπάρχει.

Για χρόνια η οποιαδήποτε κυβέρνηση, προσπαθούσε να λύσει το θέμα της βίας στα γήπεδα. Τι κάνανε; Σταμάταγαν τα πρωταθλήματα, και βγάζανε έναν νόμο. Μετά ξανάρχιζαν τα παιχνίδια. Τι γινόταν; Ξανά η ίδια βία, για να μην πω και χειρότερη. Τι έκανε η κυβέρνηση για τον κορωνοϊό; Μας έκλεισε όλους μέσα. Αφού δεν παίζεις μπάλα, πού να μεταδοθεί κι ο ιός; Τι γίνεται τώρα, που όλοι θα ξαναβγούν έξω; Αυτός ο RO θα μείνει στα ίδια;

Φιλολογικό φυσικά είναι το ερώτημα, αφού όλοι θα έπρεπε να ξέρουμε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από την αρχή της καραντίνας. Ούτε φάρμακα υπάρχουν, ούτε εμβόλια. Λεφτά πλέον δεν υπάρχουν. Ούτε RO ούτε κάτι άλλο, πιο χειροπιαστό. Αν εξαιρέσεις φυσικά τα πάρτυ με τα voucher ή εκείνα με τους ημέτερους των αντισηπτικών ή των μασκών. Άντε και με τις ταχυμεταφορές που μπήκαν στους πληγώμενους ΚΑΔ. Κάτι σαν μέτρο προστασίας απέναντι στον ιό, δεν υπάρχει. Και πάμε για το δεύτερο κύμα.

Ένα κύμα που θα συμμετάσχει κι ο κερατάς, που τον είχε ευνοήσει ο κορωνοϊός. Θα βγει έξω κι αυτός, που όλον αυτόν τον καιρό είχε σταματήσει να ακούει Πάριο. Ναι, πριν την καραντίνα άκουγε μόνο Πάριο. Φωνάρα δεν λέω, αλλά τώρα να ακούς ότι πήγε στην εκκλησιά την ώρα που παντρευόταν η άλλη και την παρακολουθούσε σαββατιάτικο από το απέναντι παγκάκι; Ή να τον καίει, ποιος ταξιδεύει τα μάτια της και ποιος ξενυχτάει στο κορμί της; Και να τα ακούς αυτά, και σπας πιάτα; Αντί να μπεις μόνος σου σε καραντίνα; Χωρίς Τσιόδρα.

Υπάρχει κι ένα αξιοσέβαστο τέλος κι ένα όριο. Το μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς, θα αλλάξει. Βγαίνουμε από το σπίτι, παραμένουμε ασφαλείς. Κάπως έτσι θα γίνει. Και γιατί δεν ήταν έτσι από την αρχή; Για να μην καταρρεύσουν τα ΕΣΥ. Εντάξει τα μάθαμε αυτά. Τα λέμε κι εμείς για να πείθουμε τους εαυτούς μας. Αγοράσαμε χρόνο. Και; Αύριο που ο κάθε κοσμικός θα κάνει πάρτυ για την έξοδο από την καραντίνα ή που θα ανοίξουν όλα τα υπαίθρια κέντρα καμακιού ή τα σημεία που θα τραγουδιέται ο Χαρδαλιάς, τα ΕΣΥ πώς θα αντέξουν; Δεν θα εμφανίσει η Ελλάδα την εικόνα των χωρών, που καθυστέρησαν να πάρουν τα μέτρα; Εδώ υπάρχει μεγαλύτερη ατομική ευθύνη;

Φοβάμαι παιδιά. Θα βγουν φυσικά οι κερατάδες, είπαμε η περίοδος προστασίας τους έληξε, όμως θα βγουν και οι σύντροφοί τους. Παθιασμένοι σαν Πάριοι πολλοί θα μας φύγει άσχημα ο RO. Διότι αν πριν ήταν ένα, τώρα μπορεί να φύγει δυνατά προς τα επάνω. Διότι η καραντίνα μπορεί να μην ήταν απλή αποχή, αλλά μπορεί και να ήταν συμμετοχή σε παιχνίδια με τον ίδιο τον κερατά. Οπότε η διάθεση αποτίναξης του ζυγού να 'ναι τέτοια, που ούτε ο Πάριος δεν έχει προβλέψει. Και φυσικά ούτε ο Τσιόδρας, που τον βγάλανε τώρα στα μανταλάκια για να μας πουν για τον θρήσκο, ψάλτη και πολύτεκνο. Και κανονικά έτσι θα 'πρεπε να είμαστε. Και να τα σπάμε με θεία κοινωνία και αντίδωρα κάθε πρωί στην εκκλησία.

Για να ζήσουμε. Να επιβιώσουμε. Να είμαστε εδώ. Για να δουλεύουμε και να μην θέλουμε τίποτε άλλο. Να μας πουν ότι η ζωή τελικά είναι απλά η ύπαρξη. Σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι και την ώρα που τα πάντα γίνονται με delivery, αυτό να γίνεται και προστατευόμενη επιχείρηση. Μια αρνητικότητα συνέχεια, λες κι εμείς που πηγαίναμε δεξιά κι αριστερά, ήμασταν σαν τους παντρεμένους στο Κρανίδι. Ή να γίνουμε σαν τον συμπαθή Τσιόδρα. Σε μόνιμη καραντίνα αλλά να κοϊδεύουμε τους εαυτούς μας.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΗ ΧΑΛΑΣΤΡΑ ΕΚΑΝΑΝ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ