ΚΙ ΟΜΩΣ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΚΛΕΙΣΤΑ

 

Εύκολο να λέγεται ότι οι γονείς οφείλουν να καταγγείλουν τον ανώμαλο που ''πείραξε'' το ανήλικο παιδί τους. Αυτό είναι το σωστό. Καμιά αντίρρηση. Προκειμένου να τιμωρηθεί το κάθαρμα. Να μάθουν και οι όμοιοι σαν κι αυτόν τι μπορούν να πάθουν αν κάνουν το ίδιο σ΄ άλλο παιδί.

Αν δεν συγκαλύψει το ειδεχθές έγκλημα ο γονέας, τότε ο εγκληματίας και θα τιμωρηθεί και θα διασυρθεί κοινωνικά. Βαρύτερη ποινή είναι αυτή από τη φυλακή που θα αποφασίσει ο δικαστής. Αν, όμως, δημοσιοποιηθεί το γεγονός, τότε θα ''διασυρθεί'' και το παιδί. Θα την πληρώσει και το παιδί. Αυτό θέλουν να αποφύγουν οι γονείς που περισσότερο τους ενδιαφέρει να προστατεύσουν το παιδί τους. Είναι, με βαρειά καρδιά, σα να λένε ''ό,τι έγινε, έγινε... '.

Οι ειδικοί και οι αστυνομικοί προτρέπουν τους γονείς, αλλά και τα παιδιά να μιλήσουν. Να καταθέσουν όσα έχουν συμβεί στη δικαιοσύνη. Για να αντιμετωπιστεί το κακό από την κοινωνία και να κινηθούν οι διαδικασίες σύμφωνα με το νόμο.

Τι συμβαίνει, όμως; Οι περισσότερες περιπτώσεις θάβονται. Επειδή τα στόματα είναι κλειστά. Και τα παιδιά που υπέστησαν τη σεξουαλική εκμετάλλευση κουβαλάνε την ανοικτή πληγή στη ψυχή τους για χρόνια. Για δεκαετίες. Έχουν, όμως, το δικό τους φόβο και δεν τολμούν να ξεφτυλίσουν, όπως του αξίζει, τον παιδεραστή.
Διαβαστε ακομα:

Ο ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ, ΞΕΡΕΙ ΝΑ ''ΚΡΥΒΕΤΑΙ''