ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΜΑΓΑΖΑ ΚΑΙ ΠΡΩΤΗ ΞΑΠΛΩΣΤΡΑ ΠΙΣΤΑ

Ένας από τους λόγους που πάω διακοπές είναι να ξεφύγω από την πόλη. Να ζήσω με άλλους ρυθμούς και να καθαρίσει το κεφάλι μου. Κι άλλους λόγους έχω βέβαια, αλλά δεν γράφονται διότι το διαζύγιο πλέον παρέχεται σε συσκευασία κοσμήματος. Είναι πανάκριβο. Και δεν είναι και της παρούσης.

Μαζεύω λοιπόν τα πράγματα μου και βουρ για το νησί και τη φύση του. Φτάνω. Και τι κάνω; Κατ’ αρχάς τα στραβά μάτια. Δηλαδή προσποιούμαι ότι έτσι οικογενειακά ήθελα να πάω κι όχι με καμιά δεκαπενταριά πουτάνες. Ότι οι παραλίες δεν έχουν γίνει μπουζουκομάγαζα στα οποία πρέπει να ρεζερβάρω πρώτη ξαπλώστρα πίστα μπας και κάτσω σαν άνθρωπος. Κατά δεύτερον προσπαθώ να μην δίνω σημασία σ’ όλους αυτούς τους νόμιμους μετανάστες που λέγονται τουρίστες κι έχουν μεταφέρει την πόλη τους στο νησί μαχόμενος να πεισθώ ότι είμαι στον παράδεισο. Είμαι αποφασισμένος να περάσω καλά. Μεγάλο πράμα η αυθυποβολή.

Ξεκινάω λοιπόν την φυσιολατρία. Πάω και κάθομαι κάτω από το δένδρο. Να απολαύσω. Τί; Ξέρω κι εγώ;  Παντού πεταμένα σκουπίδια από τους προηγούμενους απολαύσαντες και μια μυρωδιά δημόσιας τουαλέτας καθότι μετά το φαγητό και την πέψη ακολουθεί κι άλλη πράξη. Ξαναβρίσκω  την πόλη.

Αλλά και την φύση. Παντού μυρμήγκια, γύρω γύρω σφίγγες, μέλισσες, σκούρκοι, μπιμπίκια, ότι σόι έντομο υπάρχει έρχεται πάνω μου. Λες κι είχα ραντεβού μαζί τους. Ούτε μάθημα εντομολογίας να είχα αποφασίσει να κάνω. Καλά αυτά βγήκανε  από τις φωλιές τους για να βοσκήσουν στα λουλούδια αλλά προτιμούν εμένα; Αντί να πηγαίνουν στην γύρι θέλουν να κάθονται πάνω μου; Πιο νόστιμος είμαι;  Τι μαλακισμένα που είναι τα έντομα!

Και τι μαλακισμένα ζώα είναι τα πουλιά. Αντί να πάνε να φάνε τα έντομα που με ενοχλούν, κι είναι και η κανονική τροφή τους, αυτά ασχολούνται με άλλα. Άκρη δεν βγάζω κι αποφασίζω ότι του χρόνου θα έχω μαζί μου  ένα κατοικίδιο να με προστατεύσει. Κάτι σε μυρμηγκοφάγο, αραχνοφάγο, σφηγγοφάγο. Ωραία τα ζώα της  φύσης δε λέω, αλλά να τα βλέπω σε ντοκιμαντέρ. Όχι να περπατάνε πάνω μου επειδή βαρέθηκαν το περιβάλλον τους. Ωραία η φύση αλλά όχι  κι όλα τα τερατουργήματα της. Όχι επειδή πάω διακοπές, να επιμένει να θέλω και να συμβιβαστώ μαζί της.

Τέλος πάντων. Κλείνω το φερμουάρ της σκηνής με την πλαστική σίτα κι αράζω. Και εκεί που νοιώθω ότι είμαι ήρεμος κατακτητής, έστω και μέσα στο πλαστικό καβούκι, ξαναβρίσκομαι στην πλατεία της πόλης. Της πουτάνας γίνεται από τα τζιτζίκια. Ρε τι είναι αυτό το πράγμα ; Ζου ζου και ζου ζου, μου θυμίζουν την λεωφόρο Καβάλας σε ώρα μποτιλιαρίσματος. Είπαμε, τα στραβά μάτια μπορείς να τα κάνεις. Τα στραβά αυτιά πώς ακριβώς γίνονται;

Πάει ο ύπνος. Θα πάω να κολυμπήσω. Να γυμνάσω το κορμί μου στα γάργαρα νερά της παραλίας που κατουράνε όλοι οι πολίτες, είτε άμεσα σαν κολυμβητές, είτε έμμεσα μέσω του ανύπαρκτου ή του χαλασμένου βιολογικού καθαρισμού του ξενοδοχείου ή του δήμου. Πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράματα. Και το χημικό κομμάτι να δούλευε, αλλά κι επιτέλους να υπήρχαν και πινακίδες στην ακροθαλασσιά που να απαγορεύουν στο κοινό να κατουράει και να φτύνει στην θάλασσα. Διότι βαρέθηκα να βλέπω απολίτιστους που δικαιούνται να τα κάνουν όλα αυτά επειδή λένε ότι γουστάρουν την φύση.

Καθώς προχωράω πατάω τρία αγκάθια, κάμποσες γόπες, μερικές κοφτερές πέτρες. Έχει συνεργασθεί και ο άνθρωπος και η φύση, σκέφτομαι. Φτάνω στην άκρη και βλέπω τους πάντες έξω. Η θάλασσα έχει τσούχτρες και φύκια. Κυκλοφορούν δράκαινες κι επειδή φυσάει και προς τα έξω, έχουν έρθει σε μας οι βρωμιές των απέναντι.  Είμαι άτυχος που δεν έχει άπνοια. Θα κολυμπούσαμε στα δικά μας απόβλητα, που τα ξέρουμε. Των απέναντι ποιος ξέρει τι σύσταση έχουν;

Με πιάνει το ανάποδο. Τους ανθρώπους δεν τους κατηγορώ. Έτσι γουστάρουν να κάνουν. Κατηγορώ τους οικολόγους που είναι άλλη συνομοταξία και μου λένε ότι είναι ωραία η φύση. Αλήθεια;  Κάτσε να σε δαγκώσει μια οχιά ή ένας σκορπιός και όταν πάθεις πρήξιμο ή πνευμονικό οίδημα περίμενε την μητέρα φύση να σε θεραπεύσει. Μην πας στο κέντρο υγείας. Αν επίσης σου φάει το αυτί κάνα ποντίκι μην κάνεις αντιβίωση. Αν περπατήσει πάνω σου κανένας κοριός μην τον σκοτώσεις. Πάρτον στα χέρια και εναπόθεσέ τον απολογητικά  παραδίπλα και ζήτα του συγνώμη που του έκλεψες τον χώρο. Αφού γουστάρεις την φύση, κάτσε εκεί κι απόλαυσέ την. Επίσης, αν δεν θεραπευτείς κάτσε και πέθανε. Αφού αυτή είναι η προσταγή της φύσης, τι δουλειά έχεις εσύ να θέλεις να παρατείνεις την ζωή σου, χρησιμοποιώντας μάλιστα πειραματόζωα που έπρεπε να τα προστατεύουμε;

Κι όλα αυτά τα κάνει η φύση για να μην έχουμε υπερπληθυσμό. Συμφωνώ απόλυτα και επαυξάνω. Και εναντίον του πληθυσμού είμαι, και εναντίον της αύξησής του. Θέλω λοιπόν όσοι είναι φυσιολάτρες να το αποδεικνύουν με τις πράξεις τους. Να πεθαίνουν και να υμνούν την μάνα φύση για το καλό που τους επιφυλάσσει. Ό,τι πάθουν να το λούζονται. Και να μην μου εξαφανίζουν τα φάρμακα και τα εμβόλια για να θεραπευθούν εις βάρος μου που έχω την φύση διακοσμητική. Με την έννοια ότι δεν την καταστρέφω μεν, άλλα δεν γουστάρω και να μου πει και το κατά πως θα πάω. Η ωραία φύση  είναι σαν τον ζωγραφικό πίνακα. Τον βλέπεις και δεν τον ακουμπάς. Και που ποτέ δεν σου καταγράφει έντομα.

Πάω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου να απολαύσω την ηρεμία μου μακριά από την φύση. Κλείνω τα παντζούρια κι ανοίγω την τηλεόραση. Συνειδητοποιώ ότι υπάρχει μια κατσαρίδα και δυο κουνούπια στο δωμάτιο. Παίρνω αποφάσεις. Βρήκα κάτι φυσικό  μέσα στην τεχνολογική μου σπηλιά μου. Δεν είχε κανένα λόγο να φύγουν από το ωραίο τους περιβάλλον και να έρθουν στη δικιά μου δημιουργία που την έκανα για να προστατευτώ από τη φύση. Ορκίζομαι ότι θα παραμείνω μόνος. Βουτάω την παντόφλα. Αρκετά με το έντομο που απολαμβάνει το κλιματιστικό μου και την δροσιά μου. Να πάει να γαμηθεί το έντομο που γουστάρει τον πολιτισμό μου. Ναι, όπως τον εννοώ εγώ. Να μην μπερδεύονται οι τάξεις.