ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙΣ ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ

 
γράφει ο Φωστήρας
 
Στην παρέα του γιού μου υπάρχει μία κοπέλα που δηλώνει αναρχική από την εποχή των γυμνασιακών τους χρόνων. Ορκίζεται στο όνομα του Μπακούνιν και του Κροπότκιν και υποστηρίζει διαπρύσια την προοπτική της κατάργησης του κράτους ως τη μόνη λύση ΟΛΩΝ των προβλημάτων στις δυτικές κοινωνίες του 21ου αιώνα.

Προσοχή: για τις τεράστιες γεωγραφικές περιφέρειες του πλανήτη όπου το καθεστώς του φυλάρχου είναι η μία και μοναδική μορφή έννομης τάξης, από την εποχή του κατακλυσμού μέχρι σήμερα, δεν γεννιέται θέμα. Εκεί, μάλλον, καλώς έχουν τα πράγματα. Οι θεωρίες αυτές είναι, προφανώς, μόνο για τις κοινωνίες  όπου εφαρμόζεται το αντιπροσωπευτικό σύστημα με την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, όπως το γνωρίζει η πολιτική ιστορία από την Αμερικανική και Γαλλική Επανάσταση και μετά. ΑΥΤΕΣ έχουν το ΠΡΟΒΛΗΜΑ, όχι οι άλλες.

Δείτε κάτι : Η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία επιβιώνουν ακόμα στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα τα περισσότερα κόμματα στον πλανήτη που ρέπουν στον αναρχισμό, τον κολεκτιβισμό, την αυτοδιαχείριση, την ανυπακοή και όλα τα παρελκόμενα. Αυτό εξηγείται κλινικά μόνον διότι ο Αριστοφάνης, ο ιδρυτής της ΟΥΤΟΠΙΑΣ ήταν από τα μέρη μας. Ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης ήταν δικοί μας ήρωες, δεν ήλθαν από αλλού.

Τώρα, βέβαια, η κοπέλα αυτή, απ ό,τι καταλαβαίνω, δεν έχει δει ποτέ της παράσταση με έργα του Αριστοφάνη και δεν έχει ιδέα που πέφτει η Νεφελοκοκκυγία, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία: Όλοι μας σε τούτη τη γωνιά του κόσμου καταγόμαστε από την ίδια προπατορική γενιά.

Όμως, ειλικρινά, αν μου λύσει το πρόβλημα με το καζανάκι, γίνομαι κι εγώ πιστός ακόλουθος της δικής της θεωρίας. Τώρα θα μου πείτε, ποιο είναι το πρόβλημα με το καζανάκι. Κι εγώ θα σας πω ότι κάθε πρωί, πριν ή μετά τον καφέ δεν έχει σημασία, πρέπει να τραβήξεις το καζανάκι στην τουαλέτα. Το οποίο, οπωσδήποτε και με κάποιο τρόπο, εντός αυτού πρέπει να έχει νερό. Ποιος, στην αναρχική κοινωνία, θα εξασφαλίσει ότι θα υπάρχει νερό στο πάτημα του κουμπιού; Και ποιος  θα μπορέσει να διαβεβαιώσει ότι τα υπέροχα και εύοσμα υδαροπολτώδη προϊόντα της πρωινής κένωσης τεσσάρων εκατομμυρίων λεκανών στο Λεκανοπέδιο Αττικής θα βρουν τους κατάλληλους διαύλους που θα τα οδηγήσουν με ασφάλεια στο δρόμο προς την επεξεργασία και την ανακύκλωση τους;

Η ίδια, απ’ ό,τι μαθαίνω, δεν το έχει σκεφτεί ποτέ αυτό το ζωτικής σημασίας θέμα. Μάλιστα, από όσα πληροφορούμαι, δεν το αντιλαμβάνεται καν ως πρόβλημα. Έλα όμως που είναι.   

Σοβαρά τώρα, εκείνο που βλέπω στα πρόσωπα των νέων ανθρώπων,  είναι η ανασφάλεια, η έλλειψη προοπτικής, η απελπισία. Χειρότερη κι απ’ αυτή των desperados στους ήρωες του Louis l’ Amour στην άγρια Δύση. Σύντομα η ανθρώπινη εργασία θα έχει υποκατασταθεί τελειωτικά από τις μηχανές και όπου αυτή θα είναι απαραίτητη θα προσφέρεται με αντίτιμο μία χούφτα ρύζι την ημέρα. Τα πτυχία θα είναι χρήσιμα μόνο για κάδρα στους τοίχους και ο ένας στους εκατό θα εντάσσεται στο Σύστημα. Στον κόσμο, που αλλάζει με ταχύτητες που δεν τις προλαβαίνουμε πια, η θέση μας θα είναι στη λεκάνη. Λίγο πριν το καζανάκι. 
 
Μωρέ μπας κι η ουτοπία είναι η μόνη λύση;   
Διαβαστε ακομα:

ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ ΟΙ ΤΥΧΕΡΟΙ… ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΙ